ο Γιώργος Χαραλαμπίδης
Από τις απλές συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τον Άνθρωπο, στην επαφή του με την φύση και με τον συνάνθρωπο, τις ΒΙΑ – ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ – ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ – ΛΟΓΟ, η τέταρτη ο Λόγος είναι η πιο ανθρώπινη.
Οι άλλες τρεις οικοδομούν αυτό που αποκαλούμε ΕΞΟΥΣΙΑ.
Ο Λόγος είναι συμπεριφορά ΟΥΣΙΑΣ.
Η Εξουσία γέννησε τον ΠΟΛΕΜΟ, και μαζί γέννησαν την ΙΕΡΑΡΧΙΑ, τον ΝΟΜΟ, το ΧΡΗΜΑ, την ΔΟΥΛΕΊΑ.
Ο Λόγος γέννησε την ΠΑΙΔΕΙΑ, και μαζί γέννησαν την ΕΠΙΣΤΗΜΗ, και την ΤΕΧΝΗ.
Όσο η Γη ήταν νέα και οι πληθυσμοί μικροί, τα αναγκαία βρίσκονταν σε αφθονία, οι οικογένειες της Εξουσίας και του Λόγου, συνυπήρχαν, με προβλήματα βέβαια που σχεδόν πάντα τα δημιουργούσε η οικογένεια της Εξουσίας, αλλά κατάφεραν να προοδεύσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με τον τρόπο του ο καθένας.
Η Εξουσία, πάντα, έχει ένα φόβο: Μην χάσει την εξουσία!
Βλέποντας λοιπόν τα παιδιά του Λόγου και της Παιδείας, την Επιστήμη και την Τέχνη, πόσο όμορφα και πόσο δυνατά ήταν, ζήλευε. Μα πιο πολύ ζήλευε, όταν έβλεπε τους άλλους ανθρώπους να συνωστίζονται γύρω από την Επιστήμη και την Τέχνη, για να μάθουν και να ευφρανθούν. Όταν γινόταν αυτό πάντα της ερχόταν η δυνατή επιθυμία να στείλει τον Πόλεμο να διαλύσει αυτές τις συγκεντρώσεις. Και πολλές φορές το έκανε. Αυτό όμως έκανε τους άλλους ανθρώπους να αντιπαθούν και τον Πόλεμο και την ίδια. Οπότε πάλι κινδύνευε να χάσει την εξουσία. Έπρεπε να επιστρατεύσει άλλο τρόπο από αυτόν της Βίας. Επιστράτευσε την Υποκρισία. Μετά από έναν μεγάλο πόλεμο, που άφησε τους ανθρώπους δυστυχισμένους και αδύναμους, έστειλε τα παιδιά της την Ιεραρχία και τον Νόμο, σαν σωτήρες. Ο Λόγος προσπάθησε να την εμποδίσει, και να δείξει στους ανθρώπους τι πραγματικά σκόπευε, αλλά οι άνθρωποι ήταν τόσο αποκαμωμένοι που δεν πρόσεχαν τίποτε. Δέχτηκαν λοιπόν και την Ιεραρχία και τον Νόμο.
Η Ιεραρχία όμως δεν άφηνε ποτέ κανέναν, έστω και να δει πέρα απ’ αυτό που εκείνη επέτρεπε, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να γίνουν μαλθακοί στο νου. Ο Νόμος δεν άφηνε να λειτουργήσουν με την συνείδηση, (φρόντισε κατάλληλα να την διαβάλει ως ανίσχυρη). Έτσι οι άνθρωποι χωρίς καθαρή λογική και με αδύναμη συνείδηση (αφού την εναπόθεσαν στον Νόμο), έγιναν εύκολα θύματα των άλλων παιδιών της Εξουσίας και του Πολέμου (που στο μεταξύ βρήκε ένα λιγότερο μισητό όνομα, τώρα ονομαζόταν Ανταγωνισμός), της Δουλείας και του Χρήματος.
Ο Λόγος τότε συζήτησε με την Παιδεία και αποφάσισαν ότι έπρεπε να ξαναθυμίσουν στους Ανθρώπους αυτά που είχαν καταφέρει με τα παιδιά τους, την Επιστήμη και την Τέχνη. Αυτήν την φορά όμως η Εξουσία ήταν πανέτοιμη. Πρώτα – πρώτα οι άνθρωποι με την Δουλεία δεν είχαν χρόνο για επιστήμη και τέχνη. Έπειτα δεν καταλάβαιναν πια ούτε από επιστήμη ούτε από τέχνη, γιατί η Εξουσία αντικατέστησε την παιδεία με κάτι που λεγόταν εκπαίδευση. Τέλος το Χρήμα ανέλαβε να εκμαυλίσει τα ίδια τα παιδιά του Λόγου και της Παιδείας.
Έτσι η Επιστήμη άρχισε να φτιάχνει πολεμικά όπλα, βόμβες που μπορούσαν να εξαφανίσουν τη Γη, ουσίες που άλλαζαν την ψυχική διάθεση των ανθρώπων, αλλά σύντομα επέφεραν τον θάνατο, τρόφιμα που δεν ήταν απολύτως υγιή, τεχνολογικές εφαρμογές που μόλυναν το περιβάλλον, δορυφόρους και υπολογιστές που φανερά είχαν στόχο να προστατέψουν τους ανθρώπους από «τρομοκράτες», στην πραγματικότητα όμως διαφύλασσαν το γκέτο της Δουλείας, ώστε να μην ξεφεύγει κανένας, αν δεν ήταν άνθρωπος της εξουσίας.
Η Τέχνη έσπρωξε τους νέους σε λάθος πρότυπα, μετέφερε την διασκέδαση σε μαζικούς χώρους με εκκωφαντική ρυθμική μουσική όπου ο λόγος ήταν ανίσχυρος. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το Internet, έδειχναν μια κατεύθυνση προς το εύκολο χρήμα, την ζωή χωρίς συναίσθημα, λογική, συνείδηση. Η Αρχιτεκτονική απέκτησε νέο ύφος με τεράστια κυβικά κτίρια, που συνώστιζαν τους ανθρώπους σε μικρό χώρο, ώστε η μεταξύ τους τριβή να είναι από μόνη ικανή να τους αποχαυνώνει, άλλωστε έτσι ελέγχονταν και ευκολότερα, και υπήρχε πάντα μια ομάδα δυστυχισμένων ανέργων, που απέκλειε κάθε σκέψη αντίδρασης με απεργία. Η ζωγραφική, η φωτογραφία, η γλυπτική έγιναν προσιτές μόνο σε υψηλά βαλάντια.
Οι άνθρωποι χρόνο με τον χρόνο έχαναν την αίσθηση του «άνω θρώσκω» και έβλεπαν κατσουφιασμένοι χαμηλά και το μόνο που τους έκανε να σηκώσουν λίγο το κεφάλι, ήταν ο ήχος του χρήματος.
Ο Λόγος και η Παιδεία αργοπέθαιναν από την ασιτία και τις καταδιώξεις.
Μόνη ελπίδα, να ξυπνήσουν έγκαιρα η Επιστήμη και η Τέχνη, και να αποτρέψουν τον θάνατο των γονιών τους, του ανθρώπου, αλλά και αυτών των ίδιων.
Μόνη φιλοδοξία αυτού του άρθρου: Να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι….