Η πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της…
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
Τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης παρακμής (γίνονται πλέον ορατά και δια γυμνού οφθαλμού) είναι: Η πολυδιάσπαση της σκέψης και ο πολυτεμαχισμός των πραγμάτων, η τυπολατρία και ο φορμαλισμός της εικόνας, η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ που υποκαθιστά το ΣΥΝΟΛΟ.
Χάνουμε το ΣΥΝΟΛΟ πίσω από τη ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ…
Στη βάση αυτού του ακραίου καταμερισμού της ακραίας καπιταλιστικής λογικής (δικτατορία της αγοράς), όπου η λεπτομέρεια υποκαθιστά ολοκληρωτικά το ΣΥΝΟΛΟ, βρίσκεται η διαλυτική διάβρωση που υπάρχει στον κοινωνικό σκελετό, διάβρωση που αποτυπώνεται σε όλο το εποικοδόμημα.
Η αποσυνθετική αυτή διάβρωση έχει υπονομεύσει και συντρίψει τα κοινωνικά ιδεώδη και τον ομαδικό άνθρωπο: Τις επιδιώξεις του «ομαδικού ανθρώπου» που κινούσαν την κοινωνία, σαν ομοιογενές σύνολο, προς ορισμένες κατευθύνσεις.
Οι δεσμοί που συνέδεαν τις ομάδες του κοινωνικού συνόλου έχουν διαρραγεί.
Το άτομο (η λεπτομέρεια) έγινε θεότητα. Κάθε άτομο έχει το δικό του σύστημα «αξιών», έτσι οι συλλογικές ηθικές αξίες χάθηκαν.
Κονιορτοποιήθηκαν και τα κοινά κοινωνικά κριτήρια. Κάθε ένας πιστεύει στα «κριτήρια» του «εγώ» του.
Η φυσική συνέπεια όλων αυτών: Η ασυνεννοησία και η αδυναμία να κατανοήσει ο ένας τον άλλον.
Αυτός ο ακραίος και νοσηρός ατομικισμός κυριαρχεί σήμερα. Μια θλιβερή πτώση του Ανθρώπου που τον έχει οδηγήσει στο ξέφτισμα και στον εκφυλισμό του μυαλού του και της συναισθηματικής του ζωής: Από κάθε ζωτικότητα και αγωνιστικότητα…
Αυτή, όμως, η οδυνηρή πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της.
Το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα που έφτασε τον Άνθρωπο σε αυτή την ιστορική πτώση, είναι αυτό που θα Αναστήσει πάλι τον Άνθρωπο, το «Συλλογικό Άνθρωπο», το μυαλό του, τα συναισθήματά του και τις αξίες του.
Είναι τέτοια η αποσυνθετική καταβαράθρωση αυτού του κτηνώδους καπιταλιστικού συστήματος που θα συντρίψει και θα εξανεμίζει κάθε ΑΥΤΑΠΑΤΗ ατομικισμού. Οι άνθρωποι για να σωθούν από την καταστροφή θα ανακαλύψουν ξανά το συλλογικό άνθρωπο, θα συνειδητοποιήσουν ότι μόνο ομαδικά μπορεί να βγούνε από τη φρίκη της νεοταξικής κακουργίας.
Η ίδια η φρίκη και η καταστροφή θα μας διδάξει να βλέπουμε το ΣΥΝΟΛΟ και όχι τη λεπτομέρεια, το δάσος και όχι το δέντρο και θα μας «εξαναγκάσει» να ανακαλύψουμε τον «άλλο», το συλλογικό, αγωνιστικό «Είναι» και τις χαμένες αξίες που έχουν σφυρηλατηθεί στα αγωνιστικά σύνολα, στους ομαδικούς κοινωνικούς αγώνες…
Μέχρι σήμερα το να επιβιώσεις ως άτομο ήταν περιπέτεια, μια περιπέτεια εξόντωσης των «άλλων».
Σήμερα δεν μπορεί πλέον, ως άτομο, να επιβιώσεις ούτε και σαν περιπέτεια. Μπορεί να επιβιώσεις μόνο μαζί με τον «άλλο»: Ως συλλογικό άτομο…
Οι κοινωνίες σε αποσύνθεση και κατάρρευση
Ο καπιταλισμός, ως παγκόσμιο σύστημα, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, ιστορικά, έχει φάει τα ψωμιά του. Έχει οδηγήσει τις κοινωνίες στο τέλμα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο σύνολο των ανθρώπων ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, ούτε να τους εμπνεύσει. Αντίθετα τους οδηγεί στη διαρκώς αύξουσα εξαθλίωση και τον άγριοανθρωπισμό…
Οι μορφές αυτής της σήψης και παρακμής πήραν στη σημερινή εποχή του πλανητικού ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού (Νέα Τάξη) γιγάντιες διαστάσεις και μορφές αυθάδους βαρβαρότητας και κτηνωδίας.
Σήμερα σε όλο τον κόσμο της καπιταλιστικής αγοράς ενεργούν οι ίδιοι ιστορικοί νόμοι: Οι νόμοι της αδιέξοδης καπιταλιστικής παρακμής και της ολοκληρωτικής και ταχείας αποσύνθεσης.
Οι συνέπειες αυτής της γεροντικής και σηπτικής πτώσης εκδηλώνονται στις διάφορες χώρες με διαφορετικές μορφές και με άνισους ρυθμούς. Η ουσία όμως της εξέλιξης είναι παντού η ίδια. Οι «νονοί» και οι «μαφίες» της καπιταλιστικής αγοράς έχουν φέρει τις κοινωνίες σε τέλεια χρεοκοπία. Δεν είναι ικανές πλέον να εξασφαλίσουν ούτε το ψωμί στους ανθρώπους. Οδηγούν τις κοινωνίες από δυστυχία σε δυστυχία, από το κακό στο χειρότερο, στη φρίκη του θανάτου…
Οι δήμιοι της ανθρωπότητας δεν μπορούν πλέον να ανεχτούν καμία εθνική και κοινωνική συλλογικότητα, καμία δημοκρατία, καμία ιστορική κατάκτηση, καμιά μεταρρύθμιση προς όφελος του λαού, καμία λαϊκή «κοινότητα» σκέψης και ηθικών αξιών…
Ο κόσμος όλος, ο καπιταλιστικός κόσμος της αποσύνθεσης, έχει περάσει πλέον στην εποχή της ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.
Η μόνη διέξοδος αυτού του κόσμου των μαφιών του χρήματος είναι η πολιτική της ακραίας και μοχθηρής καταλήστευσης και της κατάπνιξης των λαϊκών μαζών. Σήμερα δεν είναι, για τα «αρπακτικά» του συστήματος, αρκετή η αφαίρεση κάθε κεκτημένου κοινωνικού, εθνικού και πολιτικού δικαιώματος των λαών, αλλά προωθείται βάναυσα και η ολοκληρωτική απομύζηση του αίματος κάθε κοινωνίας.
ΟΥΤΕ μικροελεημοσύνες δεν μπορούν να δώσουν, πλέον, οι καπιταλιστές.
Αυτό πρέπει να το νιώσουμε βαθιά αν δεν θέλουμε να μας κοροϊδεύουν με κούφιες φράσεις…
Ζούμε τον πιο αποτρόπαιο φασισμό της ιστορίας: Το φασισμό των πολυεθνικών και των μαφιών της παγκόσμιας αγοράς, το φασισμό της Νέας Τάξης. ΄
Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί, εναγωνίως, να διασωθεί το καπιταλιστικό σύστημα από την αποσυνθετική του κατάρρευση. Με το τελευταίο του καταφύγιο: Το φασισμό…
Η καλπάζουσα αυτή χρεοκοπία και αποσύνθεση οδηγεί σε μια εξίσου κατακλυσμιαία χρεοκοπία και κατάρρευση όλο το καπιταλιστικό εποικοδόμημα και κυρίως τους θεσμούς του καθεστώτος, τα κόμματα και τους πολιτικούς του καθεστώτος…
Δημιουργούνται πλέον ανοικτά, καθαρά, βαθιά και ασυμφιλίωτα οι διαχωριστικές γραμμές, τα δύο ΜΕΤΩΠΑ:
α). Ο λαός από τη μια, η κοχλάζουσα οργή του που διογκώνεται εκρηκτικά κάθε μέρα που περνάει…
β). Και από την άλλη, το καθεστώς με τους θεσμούς του και τους ανθρώπους του: Κοινοβούλια, κόμματα, «νταβάδες», «διανοούμενες πόρνες»: ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί, ποικίλοι επιδοτούμενοι, πολύχρωμοι προβοκάτορες και ΣΙΑ…
Η ρήξη μεταξύ των δύο αυτών «μετώπων» είναι αναπόφευκτη. Θα είναι μια ρήξη άγριου, σκληρού και αιματηρού πολέμου…
ΜΙΑ ΡΗΞΗ που θα τινάξει το σύστημα στον αέρα. Δεν θα το γκρεμίσει άμεσα (δεν υπάρχει ο υποκειμενικός συντελεστής ακόμα), αλλά θα επιφέρει καταλυτικές ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη σκέψη, στη συνείδηση, στο συναίσθημα. Θα συγκροτήσει πάλι τον «ομαδικό άνθρωπο», το «συλλογικό είναι», τις αγωνιστικές ηθικές αξίες…
Οι επαναστατικές θύελλες, όσο τυφλές και καταστροφικές και αν είναι, σε ένα πρώτο στάδιο, βγάζουν το άνθρωπο από το καβούκι του, από τον ατομικό του ναρκισσισμό, από τη μοναξιά του «ατόμου» και αναζωπυρώνουν τα συλλογικά αισθήματα αλληλεγγύης, εθνικής και κοινωνικής συνοχής, του ομαδικού αγώνα…
Οι μεσαίες τάξεις
Το πιο άγριο «κομμάτι» της επερχόμενης λαϊκής έκρηξης θα είναι οι «μεσαίες τάξεις» (μικροαστοί). Και θα είναι η μικροαστική έκρηξη πιο άγρια γιατί οι μικροαστοί καταστρέφονται, σήμερα πιο άγρια και μοχθηρά.
Οι μικροαστοί χάνουν τη βάση της ύπαρξής τους, χάνουν την «ιδιοκτησία» τους, τις «επιχειρήσεις» τους, όλα αυτά που τους έδιναν την ψευδαίσθηση ζωής και που χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να ζήσουν. Αυτά που τους έκαναν να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή, σε άνοδο και αναρρίχηση στους καθεστωτικούς μηχανισμούς…
Η οργή των μικροαστών όταν καταστρέφονται είναι ανυπόμονη, ασυγκράτητη και ηφαιστειώδης. Είναι ΟΡΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, τυφλή και ορμητική σαν χείμαρρος…
Αυτή την οργή της μικροαστικής απελπισίας παλιότερα την αξιοποιούσε ο φασισμός.
Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε αυτή η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ για τον καταρρέοντα καπιταλισμό, ακριβώς γιατί ο φασισμός, ο πλανητικός φασισμός, υπάρχει και επελαύνει με τη μορφή της Νέας Τάξης.
Δεν μπορεί, συνεπώς, να «αξιοποιηθεί» από «εθνικούς» αγύρτες γιατί αυτοί ΑΜΕΣΑ υπηρετούν τη Νέα Τάξη και αυτό γίνεται, επίσης ΑΜΕΣΑ αντιληπτό από όλους…
Αυτή, φυσικά η οργή δεν μπορεί να αποτελέσει και τον επαναστατικό ατμό για το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος και την αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικό καθεστώς. Απουσιάζει το «επαναστατικό έμβολο» και ο «κύλινδρος»: Ο επαναστατικός πολιτικός φορέας…
Ωστόσο, αυτή η μικροαστική εξέγερση, όπως ήδη προαναφέραμε, θα επιφέρει ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη σκέψη και στη συνείδηση και θα αποτελέσει «εξέγερση» προς το Συλλογικό και Συνειδητό ΑΓΩΝΑ, προς τον «ομαδικό άνθρωπο».
Ο καπιταλισμός δημιουργεί τους νεκροθάφτες του: Τα ιστορικά υποκείμενα της ανατροπής του…
Η αποσυνθετική του παρακμή δημιουργεί και τη μετάλλαξη των μικροαστών από θεμέλιο της αποθέωσης του ατόμου, σε καταλύτη του «ομαδικού ανθρώπου».
Το καπιταλιστικό σύστημα, στη σημερινή του καταστροφική και βάρβαρη μορφή, χάνει και την κοινωνική βάση των «κορόιδων» του, τη «μάζα», μέσω της οποίας ισοπέδωσε τα πάντα και μόλυνε την κοινωνία με τα «γούστα» της και την «ηθική» του «εγώ»…
Η μικροαστική εξέγερση θα θέσει ανοικτά την ΑΝΑΓΚΗ να ραδιογραφηθεί η ανατομία της καπιταλιστικής κοινωνίας, να αποκαλυφτούν όλα τα μυστικά της και να υποταχθούν όλες οι λειτουργίες στο λογικό και στη θέληση του «ομαδικού ανθρώπου»…
Και ο «ομαδικός άνθρωπος» θα βρει το νέο ιστορικό σταθμό της ανθρωπότητας: Αυτόν που εμείς ονομάζουμε ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ…