Πάντα θα σωνόμαστε, Ποτέ δεν θα δούμε άσπρη μέρα! Γιατί;

Με ρωτάνε πολλοί, πώς θα μπορούσε να αλλάξει η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, και αν θα μπορούσα να βοηθήσω σε αυτό.  Θα προσπαθήσω να εξηγήσω απλά, γιατί νομίζω οτι είναι αδύνατο ο όποιος πολιτικός, ακόμα και με καλή θέληση, να κάνει αυτό που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα.  Και μετά ποιά νομίζω είναι η λύση.  Τα πράγματα είναι τόσο απλά, που είναι δύσκολο να κατανοηθούν, και δεν φταίει κανένας που ο κόσμος θα υποφέρει, αρκετά και επί μακρόν.  Είναι η ροή τών πραγμάτων τέτοια.  Δηλ. θα δεχθούμε το μοιραίο;  Όχι, αλλά η λύση δεν είναι να διορθώσουμε κάτι που πήγε στραβά, απλώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς!  Γι’αυτό λέω δεν φταίει κανένας.
Για να δούμε.
Εγώ είμαι έτοιμος, το Μανιφέστο το έχω, διαβάστε το, και μπορείτε να γελάστε, αλλά αφού τελειώστε με το γέλιο, καταλάβετε γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην Ελλαδίτσα μας.  Δεν λέω, μπορεί να σωθεί, πάντα σωνόταν, αλλά άλλο είναι το σώσιμο, και άλλο η άσπρη μέρα!  Μεγάλη διαφορά μεταξύ τού ‘‘να σωθούμε’’ και τού ‘‘να δημιουργήσουμε’’.
Εδώ,
Για να επιτύχουμε ενός πολιτικού στόχου, χρειαζόμαστε το κόσμο, την ψήφο του.
Η ψήφος του εξαρτάται από την κρίση του.
Η κρίση του εξαρτάται από τη νοοτροπία του, που σημαίνει Υποχρεώσεις, Μόρφωση, Ανασφάλειες,  Συμφέροντα, Παραδόσεις, Εθισμούς, Ιδιορρυθμίες, Συναισθηματισμούς.
Για να αλλάξεις τη νοοτροπία, και να τούς φέρεις προς κάτι νέο, χρειάζεται
ενημέρωση
συναίσθηση τής ενημέρωσης
σεβασμός τής συναίσθησης τής ενημέρωσης
εφαρμογή τού σεβασμού τής συναίσθησης τής ενημέρωσης.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, δύο μόνο
1.
Ενημέρωση, ας πούμε απλό παράδειγμα, ‘‘όσο αποδέχεσαι να εξαρτάσαι από την κυβέρνηση, τόσο θα αυξάνουν οι φόροι’’.  Απλός νόμος.
Συναίσθηση τής συγκεκριμένης ενημέρωσης, ας πούμε απλό παράδειγμα, ‘‘για να κάνει η κυβέρνηση αυτά που κάνει, θέλει χρήματα.  Η κυβέρνηση δεν παράγει, άρα θα τα πάρει από σένα μέσω φόρων.  Άρα, αν ζητάς παραπάνω παροχές, θα σε φορολογήσει παραπάνω’’.
Σεβασμός στη συναίσθηση τής συγκεκριμένης ενημέρωσης, σημαίνει (αν πρώτα το συναισθάνθηκες) αλλάζεις την στάση σου και τη νοοτροπία σου στο θέμα την επόμενη φορά που σού παρουσιάζεται, δηλ. αντί να ψάχνεις να βρεις πού αυτή η στάση χωλαίνει και τι παρενέργειες έχει (πάντα θα υπάρχουν ατέλειες), την σέβεσαι με τον σεβασμό πχ που έχει επιβάλλει η εκκλησία στην ιεραρχία της, όπου δεν βλέπεις έναν ιερέα να εναντιώνεται στον δεσπότη του έστω και αν δεν είναι δίκαιος.  Ας πούμε απλό παράδειγμα, ‘‘αποφασίζεις ότι έστω και αν καταλαβαίνεις την παλιά πεπατημένη άποψη, την επόμενη φορά θα πας στα συνδικαλιστικά σου όργανα, και θα ψηφίζεις να μην ζητήσεις επιδόματα’’, και εν τω μεταξύ ψάχνεις άλλες λύσεις, ιδιωτικές, για να τα βγάλεις πέρα.
Εφαρμογή τού σεβασμού τής συναίσθησης τής ενημέρωσης, Πας και το κάνεις όταν έρθει η ώρα.
2.
Ή, ενημέρωση παράδειγμα δεύτερο, ‘‘η κυβέρνηση ποτέ δεν τελεσφορεί, πάντα δρα εναντίον τών πολιτών που την ψήφισαν, η κυβέρνηση μάς βλέπει πάντα σαν αντίπαλους’’.
Συναίσθηση τής συγκεκριμένης ενημέρωσης, ας πούμε απλό παράδειγμα, ‘‘επειδή η κυβέρνηση θέλει να ξαναεκλεγεί και γενικά να μην τής αποδίδουν ζημιές εναντίον τών πολιτών, πρώτα κοιτάζει να πάρει μέτρα προστασίας της, και μετά να εξυπηρετήσει.  Δηλ. είναι η νοοτροπία πίσω από όλα εκείνα τα γραφεία, όταν πας εσύ και ζητάς διεκπεραίωση υπόθεσης σου, το πρώτο πράγμα που κοιτάει ο υπάλληλος είναι πως θα αποφύγει μήνυση ή καταγγελία από σένα, και μετά πώς να σε εξυπηρετήσει.  Πρώτα σε φοβάται και μετά σε πλησιάζει.  Άρα πρώτα σε βλέπει σαν αντίπαλο, και μετά σε εξυπηρετεί.  Δηλ. ακριβώς για ‘‘το καλό σου’’, από την ανασφάλεια τού να μην κάνει κανένα στραβό εναντίον σου και τη πληρώσει, ακριβώς εκεί αρχίζει η πρώτη αντιπαλότητα εναντίον σου.  Εκεί αρχίζει και η πρώτη γραφειοκρατία, πολλά έχουν να γίνουν πριν τελικά διεκπεραιώσουν την υπόθεση σου.  Είναι σαν να έχει πιάσει φωτιά το σπίτι σου, έρχεται η πυροσβεστική, και αντί να πέσουν με τα μούτρα να σβήσουν τη φωτιά, πρώτα ετοιμάζουν τον εξοπλισμό και παίρνουν όλα τα μέτρα ασφαλείας με κάθε λεπτομέρεια, ενώ εσύ που καίγεσαι φωνάζεις ‘άντε τελειώνετε’.  Δεν καταλαβαίνεις όλα τα μέτρα που παίρνουν και τα θεωρείς χρονοτριβή.’’
Σεβασμός στη συναίσθηση τής συγκεκριμένης ενημέρωσης, αλλάζεις την στάση σου και τη νοοτροπία σου στο θέμα την επόμενη φορά που σού παρουσιάζεται, δηλ. αντί να ψάχνεις να βρεις πού αυτή η στάση χωλαίνει και τι παρενέργειες έχει (πάντα θα υπάρχουν ατέλειες), την σέβεσαι.  Ας πούμε απλό παράδειγμα, ‘‘αποφασίζεις την επόμενη φορά που θα πας για διεκπεραίωση υπόθεσης σου, θα περιμένεις υπομονετικά, όχι μόνο χωρίς να βρίζεις και να φωνάζεις έστω και μέσα σου, αλλά και να παρατηρείς τι κάνουν και για ποιό λόγο’’.
Εφαρμογή τού σεβασμού τής συναίσθησης τής ενημέρωσης, Πας και το κάνεις όταν έρθει η ώρα.
Αν καταλάβαμε αυτά τα παραδείγματα, επαναλαμβάνω, Για να αλλάξεις τη νοοτροπία, και να φέρεις το κόσμο προς κάτι νέο, χρειάζεται
ενημέρωση
συναίσθηση τής ενημέρωσης
σεβασμός τής συναίσθησης τής ενημέρωσης
εφαρμογή τού σεβασμού τής συναίσθησης τής ενημέρωσης.
ΤΩΡΑ στο πρώτο,
Για να ενημερώσουμε χρειάζονται Δύο,
1.            Πρώτον, χρειαζόμαστε ανθρώπους, ενημερωτές, που να ενημερώσουν για το ίδιο αντικείμενο.  Όλοι αυτοί που φωνάζουν για αλλαγή δεν μπορούν να πετύχουν αλλαγή εκτός αν κάτι ή κάποιος τούς φέρει κάτω από το ίδιο αντικείμενο.  Αν ένας λέει να αλλάξουμε αυτό και ο άλλος το άλλο, αλλαγή δεν έρχεται, δεν μπορεί να έρθει αλλαγή σε όλα τα πράγματα με την μία.  Κάποιος πρέπει να εμφανιστεί και να πείσει ποιό αντικείμενο θα έχει προτεραιότητα, και κάποιοι από τούς συνακροατές πρέπει όχι μόνο να καταλάβουν γιατί να υποχωρήσουν στις δικές τους αξιώσεις, αλλά επίσης να καταλάβουν γιατί να συμπράξουν και να βοηθήσουν με το αντικείμενο προτεραιότητας.
2.            Δεύτερον, αφού αυτό διελευκαινθεί, τότε χρειάζεται αυτοί οι ενημερωτές να παραλάβουν μερικές αρχές, βασικά αξιώματα, τα οποία θα λειτουργήσουν σαν οδηγός, σαν κριτήριο αντιμετώπισης σε όποιες ερωτήσεις, εναντιώσεις, ή επιθέσεις υπάρξουν στη πορεία.   Θα το έλεγα Μανιφέστο, κριτήρια με τα οποία θα κρίνουν κατά περίπτωση, και στα οποία θα εντρυφήσουν και θα εκπαιδευτούν.  Χρειάζεται να τούς αναλύσουμε κάθε λεπτομέρεια τού αντικειμένου, ώστε να γνωρίζουν πώς θα ενημερώσουν, να απαντούν γιατί αυτά και όχι άλλα, και πώς τέτοιο αντικείμενο θα βρει εφαρμογή.
Τελειώσαμε.  Πάμε τώρα σντίστροφα, από το δεύτερο προς τα πίσω και να τελειώνουμε,
Κατά το Νο 2 χρειάζονται αρχές, Μανιφέστο.  Από μεριάς μου, να το Μανιφέστο, να οι αρχές.  Αυτές οι αρχές έχουν καθαρά πολιτική εφαρμογή, και είναι εύκολο να αποδείξω πώς από αυτές τις αρχές πηγάζει μιά συγκεκριμένη πολιτική, παιδεία, οικονομία, φορολογία, δίκαιο, κλπ.
Το Μανιφέστο,  εδώ,  (αν και μπορεί να γραφτεί ακόμα καλύτερα)
ΑΡΧΗ
2.             Εν αρχή, το Μέσα είναι αυτό που κάθε ύπαρξη κτίζει πρώτα πριν αρχίσει όποια δραστηριότητα, τίποτα δεν μπορεί να πραγματοποηθεί αν δεν περιέχεται κάπου Μέσα, το περιέχεσθαι Μέσα είναι αυτό που προσδιορίζει ότι αντιληπτό σαν ‘‘οικείο’’.

ΚΟΣΜΟΣ
3.             Επίγνωση απλή είναι η ύπαρξη που ρέει δια μέσου όλων τών δημιουργημάτων, ακόμα και όταν αναπόφευκτα αυτή επικαλύπτεται από την φύση τού καθενός δημιουργήματος με την χρήση ελευθερίας κατά την αναζήτηση τής ευτυχίας.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ
4.             Ισότητα δεν υπάρχει, ισοτιμία είναι το μέτρο στο κόσμο τής συνεχούς ροής και αλλαγής.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
5.             Το Μέσα είναι αυτό που προσδιορίζει έναν Οίκο, Οίκος είναι οτιδήποτε το αρσενικό δημιουργεί, ως εκ τούτου αρμόζει το θηλυκό να παραμένει στο Μέσα και να ‘‘είναι επικεφαλής τού Οίκου’’ τού όποιου το αρσενικό δημιουργεί, όπως είναι και παραδοσιακά ορισμένο.

ΑΤΟΜΟ
6.             Βασισμένη-στον-εαυτό ζωή αποκαθιστά αρμονία όταν αυτή έχει διαταραχθεί από την επικεντρωμένη-στον-εαυτό ζωή που παρεμβάλλεται από την λογική αναγκαιότητα τού ότι χρειαζόμαστε ένα εγώ πριν να παραδώσουμε ένα εγώ.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ
7.             Είναι θεμελιώδες να επακολουθεί Σύνθεσις, που οδηγεί στην ενότητα τής γνώσης, όταν έχει προηγηθεί Ανάλυσις, που οδηγεί στη γνώση τής ενότητας.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ
8.             Η Εμπιστοσύνη μπορεί να αντικαταστήσει την Πίστη και την επικράτηση της σαν ‘‘τυφλή πεποίθηση’’ που έχει οδηγήσει στην ανοησία τής ανάπτυξης τεχνικών μεθόδων για χρήση τής δύναμης τού νου με σκοπό την επιβολή σε παρόν, πρόσωπα, και παραστάσεις για την επίτευξη ιδιωτικών επιθυμιών και στόχων.

ΘΕΟΣ
1.             Η πανταχού παρουσία τού Θεού υπονοεί ότι βρίσκεται επίσης εδώ, άρα υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο ο Θεός εμφανίζεται και σε τούτο τον φαινομενικό κόσμο.

Εν επιγνώσει τού νοήματος τών ανωτέρω 8 ρήσεων, μπορούμε να συμβρεθούμε.
Πού απορρίπτεται αυτό το συνολάκι με τη πρώτη;
Καλά, η πρώτη απάντηση είναι, ‘‘σε όλα!’’, το ξέρω!  Πρώτα απ’όλα είναι παράξενο, αλλά αν θέλετε να αλλάξετε τη νοοτροπία τού κόσμου τι περιμένετε να σάς ήταν αυτά γνωστά, προφανή και οικεία;  Αυτό θα σήμαινε ότι θα ήταν τα ίδια, τα παλιά, τής ίδιας νοοτροπίας.
Άλλο, άλλο … που κολλάει αυτό το σύστημα;  Γιατί αυτό το σύστημα δεν μπορεί να πιάσει στην Ελλάδα;  Τι θυμίζει;
Θυμίζει Καΐρη, και δεν μιλάει για Χριστό.  Αυτό είναι!  Χωρίς Χριστό πού πας, όποιος και να  είσαι θα σε κάψουνε όρθιο!
Το χειρότερο είναι παρακάτω, δεν το είπαμε ακόμα, αλλά πριν προχωρήσουμε, να πω, γιατί δεν έχω μέσα Χριστό, αφού διατείνομαι ότι είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος;  Μήπως είμαι κρυφο-Καϊρικός;  Μπρρρρ!  Λέτε να με θάψουν και μένα με ασβέστη;
1.            Δεν μπορώ να πείσω το κόσμο αν πω ‘‘πιστέψτε’’.  Πειθώ δεν έχει να κάνει με πίστη, έχει να κάνει με λογική.
2.            Τα πράγματα έχουν πολιτικά φτάσει στο απροχώρητο, ο πληθυσμός έχει αλλοιωθεί, δεν μπορώ να χωρίσω τον πληθυσμό στα δύο.
3.            Δεν μπορώ για λόγους απόδοσης τιμών, που ο Κύριος δεν χρειάζεται, να δημιουργήσω έχθρες.  Όσοι έχουν αντίρρηση να πάνε πίσω να αποκηρύξουν πρώτα τούς πιστούς που έκρυβαν τη πίστη τους και χρησιμοποιούσαν το ΙΧΘΥΣ αντί να αναφέρονται απευθείας με το όνομα τού Κυρίου.  Επιπλέον, οι πνευματικοί πάντα καθοδηγούν υπέρ τής ενότητας και κατά τής διαχωριστικότητας και υποδεικνύουν είναι προτιμότερο να ακολουθείς τον σύντροφο σου αντί την προσευχή και τις λειτουργίες αν ο σύντροφος σου δεν συμφωνεί.  Αν αυτό είναι αποδεκτό για ένα ζευγάρι, πόσο μάλλον, υποθέτω, στην περίπτωση τής Πατρίδας, είμαι λάθος;
Το νόημα είναι να μιλήσουμε στο κεφάλι όλων, όχι ορισμένων και να χωρίσουμε τούς υπόλοιπους.  Χωρισμό έχουμε ήδη αρκετό, ενότητα πάμε να φέρουμε και να τούς μαζέψουμε κάτω από μιά ομπρέλλα.  Πχ, δεν θέλουμε να χωρίσουμε τούς επιστήμονες σε δύο στρατόπεδα, θέλουμε να δούνε όλοι μιά λογική, αλλιώς τούς χάσαμε, πάνε φύγανε όπως και έχουν ήδη φύγει.
Το χειρότερο είναι παρακάτω, δεν το είπαμε ακόμα, εδώ, εδώ.
Οι παραπάνω 8 ρήσεις, είναι ουσιαστικά 4 κατηγορίες εννοιών
Αρχη
(τής αιτίας = Θεός, Άπαν)
↓
Αιτια
(τής ανέλιξης = παν, δημιουργία, περιβάλλον, κόσμος)
↓
Ανελιξη
(τής αξίας = γίγνεσθαι, επικοινωνία, ανάπτυξη, οργάνωση, κράτος)
↓
Αξια
(άτομο = ιδέες, επιθυμίες, επιδιώξεις, κίνηση, αναζήτηση, οικογένεια, κατοικία)
Ή πιό απλά, για όσους μπερδεύονται με έννοιες, ας το θέσουμε οντολογικά,
Όλον
↓
Κόσμος
↓
Κοινωνία
↓
Οικογένεια
Λοιπόν, για όποιον δεν κατάλαβε εδώ είναι το πρόβλημα όλο.
Οι δύο πολιτισμοί, ο Ανατολικός και ο Δυτικός έχουν πιάσει τα δύο Κ.
Ο ανατολικός τον Κόσμο και ο δυτικός την Κοινωνία.
Ο ανατολικός πολιτισμός έχει παρουσιάσει την οργάνωση όλου τού Κόσμου, όλης τής δημιουργίας, με όλη αυτή την υπέροχη λεπτομερή οργάνωση με τούς τριβόλους και τούς θεούς και τις θεές στο στερέωμα τής δημιουργίας, και έχουν όλες αυτές τις πολυποίκιλες τερατώδεις μορφές ή είναι τεραστίου μεγέθους, που κατέχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις και κατεβαίνουν σε πολέμους που ο ένας θεός σκοτώνει τον άλλον, και τα λοιπά και τα λοιπά, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και τις κατώτερες μορφές του με τις απολαύσεις τών 72 παρθένων και τούς άφθονους κόκκους πιλαφιού τού μεταθανάτιου παραδείσου.  Αυτοί έχουν πιάσει αυτό το πόστο και ομολογουμένως έχουν κάνει καλή δουλιά, και σε σύστημα, και σε συνεκτικότητα, και σε σταθερότητα.
Ο δυτικός πολιτισμός έχει παρουσιάσει την οργάνωση όλης τής Κοινωνίας, όλης τής ανθρώπινης δημιουργίας, με όλη αυτή την υπέροχη λεπτομερή οργάνωση με τούς τριβόλους και τούς θεούς και τις θεές στο στερέωμα τής πολιτικής, και έχουν όλες αυτές τις πολυποίκιλες τερατώδεις μορφές (έχετε δει τις μουτσούνες τους, έτσι;) ή είναι τεραστίου μεγέθους (εννοώ κοιλαράδες), που κατέχουν υπέρμετρο πλούτο και μέσα και κατεβαίνουν σε πολέμους που ο ένας θεός-πρόεδρος τής μιάς χώρας σκοτώνει τον άλλον, και τα λοιπά και τα λοιπά, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και τις κατώτερες μορφές του με τις απολαύσεις τών απανταχού 72 (και βάλε) πορνο-μη-παρθένων και τούς  άφθονους κόκκους τεχνολογίας τού προθανάτιου τούτου επίγειου παραδείσου.  Αυτοί έχουν πιάσει αυτό το πόστο και ομολογουμένως έχουν κάνει καλή δουλιά, και σε σύστημα, και σε συνεκτικότητα, και σε σταθερότητα.
Τι απέμεινε;  Τα δύο Ο.  Όλον και Οικογένεια, Θεός και Οικογένεια;  Ποιός νομίζετε έχει πιάσει αυτά τα πόστα;  Οι Έλληνες και οι συνακόλουθοι τους, Ρώσοι και λοιποί Ορθόδοξοι.  Χωρίς θεούς και θεές, χωρίς πολέμους και σκοτωμούς, χωρίς παρθένες ούτε πιλάφια.  Με Αλήθεια-Φως-Ζωή που ήρθε και συμπλήρωσε το Σοφία-Κάλλος-Καλωσύνη.  Ωραία.
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ …
Αυτά τα δύο, Οικογένεια και Θεός, είναι τόσο βαθιά συνυφασμένα με την ζωή τού Έλληνα που δύσκολα κανείς μπορεί να εμβαθύνει σε όλες τις διαστάσεις αυτής τής επιρροής.
Πχ, όλοι αναγνωρίζουμε οτι ο Έλληνας, όταν βγαίνει έξω από τη πόρτα του, κοιτάζει τι θα αποκομήσει, όχι τι θα συνεισφέρει ή σε τι να υπακούσει, κοιτάζει τι θα επωφεληθεί, όχι τι είναι σωστό να κάνει, αλλά μάλλον κανένας δεν το έχει συνδέσει με την οικογένεια.  Δηλ. μάλλον κανένας δεν έχει παρατηρήσει οτι κοιτάζει τι θα αποκομήσει για την οικογένεια του.
Εργασία, οδήγηση, συμπεριφορά, προσωπικές σχέσεις, συναλλαγές, όλα είναι ‘‘θα παλέψω εγώ να βγω από πάνω…’’ και από πίσω υποβόσκει ‘‘…για την οικογένεια μου’’.
Δεν λέει, ‘‘τι υποχρέωση έχω απέναντι στους άλλους εδώ που βρίσκομαι, τι θα συνεισφέρω’’, αλλά λέει ‘‘εγώ να τα καταφέρω, τι θα πάρω…’’ και από πίσω υποβόσκει ‘‘…πίσω σπίτι’’.
Παίρνει διάφορες μορφές όπως, ‘‘την πάρτη μου θα κοιτάξω, γράφτους όλους τούς άλλους΄΄, αλλά αυτό ουσιαστικά υπονοεί ‘‘εμένα και τούς δικούς μου, την οικογένεια μου’’, και ακόμα καλύτερα ‘‘το σπιτικό μου, το χώρο μου, τη φαμίλια μου, την καλύβα στην οποία ανήκω’’.
Κοινωνία;  καλά, στα άγραφτα, κοιτάξτε γύρω σας,
Κόσμος;  τα ίδια και χειρότερα, κοιτάξτε γύρω σας, το περιβάλλον στην Ελλάδα.
Ο-Ο ή Θ-Ο είναι τόσο ριζωμένα στον Έλληνα που ούτε να συζητηθούν δεν μπορούν.  Θεωρούνται ‘‘πάντα έτσι ήταν και θα είναι’’.  Έχουν απλωθεί σε τόσο μεγάλη έκταση και βάθος που ότι ανάλυση και να κάνεις, βλάκας θα βγεις.
Πχ, το κράτος το ίδιο είναι δομημένο έτσι.
Βγαίνει ο αστυνομικός στο δρόμο και είναι, ‘‘ένας από μάς’’, είναι άνθρωπος ο αστυνομικός, ας φοράει στολή, άνθρωπος είναι, τι άλλο είναι;
Για άντε πέστο αυτό στα Κράτη που θαυμάζουμε και πάμε για δανεικά!  Από τη στιγμή που φοράει τη στολή, είναι ο Νόμος, δεν είναι άνθρωπος.  Αλλάζει υπόσταση όπως μιά εταιρεία, που από τη στιγμή που την έφτιαξες στα χαρτιά και μπήκαν οι υπογραφές γίνεται ‘‘πρόσωπο’’.   Έτσι!
Στα άλλα εκείνα Κράτη που προστρέχουμε, δεν προσπερνάς το αυτοκίνητο τής Αστυνομίας γιατί υποτίθεται πάει όσο λέει ο Νόμος.  Αλλά ο Έλληνας, βρουουουμ, τον πέρασε τον αστυνομικό.  Έξω;  τον σέβεσαι ακόμα και αν έκανε λάθος, το δικό σου λάθος είναι τιμωρητέο, το δικό του έγινε σε ώρα καθήκοντος, δύσκολα θα το τιμωρήσεις, όπως άλλωστε υποδεικνύει και ο δικός μας Πλάτωνας στη Πολιτεία.  ‘‘Οικογενειάρχης είναι και ο αστυνομικός΄΄, έτσι δεν λέμε;  Λάθος, μεγάλο.  Αλλά πώς να το πω αυτό;  Θα βγω τρελλός.  Θα μου δείχνουν τα παιδιά του και την γυναίκα του και θα μού λένε ‘‘τι λες ρεεειι, δεν βλέπεις;  Τι είναι αυτά τα παιδιά, παιχνίδια;’’ και θα γελάνε περιπαιχτικά και θα με λένε ‘‘βλάκα’’.  Να, πού μπαίνει η οικογένεια που έλεγα πριν.  Τού μιλάς κάποιου ΠΧ για αστυνομικό και σού δείχνουν τα παιδιά του ενώ δεν θα’πρεπε ούτε να αναφέρονται σε αυτό καθόλου, σαν να μην έχει.
Άλλο!  Βγαίνει ο πολιτικός, κοιτάει να φάει.  Το θεωρεί φυσιολογικό, σού λέει, ‘‘να κοιτάξω την οικογένεια μου’’.  Τι θα κοιτάξω πρώτα σού λέει;  Το θεωρεί φυσιολογικό, όσο είναι στη καρέκλα να πιάσει τα περισσότερα που γίνεται, επειδή δεν θα είναι για πολύ, δεν είναι όπως ένας επιχειρηματίας που έχει την επιχείρηση του για πάντα.  Πού είναι λάθος;  ότι βγαίνει έξω αλλά σκέφτεται πίσω, το σπίτι.
Τα ίδια και χειρότερα ο στρατιωτικός.  ‘‘Έχω παιδιά πίσω λέει’’, κοιτάει που θα βολευτεί.  Να το ρουσφέτι.  Εν τω μεταξύ, όλοι έχουν παιδιά, χααα.  Πού είναι το λάθος; ότι βγαίνει έξω και κοιτάει πίσω.
Κοινωνία, λοιπόν στα άγραφα, Κόσμος τα ίδια και χειρότερα!  Μόνο οικογένεια μετράει.
Φτάνει η στιγμή ο Έλληνας να πληρώσει για όλα αυτά.  Σήμερα, άλλες εποχές, πάντα πλήρωνε.  Όταν φτάνει η στιγμή αυτή, τι λέει;  Ο Θεός!  Είτε ατομικά είτε οικογενειακά είτε όλοι μαζί σαν Κοινωνία, όταν πλακώσουν τα δύσκολα τρέχουμε στο Θεό.  Αυτά τα δύο Ο-Ο.  Οικογένεια και Θεός.   Τρέχει μιά ζωή για την Οικογένεια και όταν έρθει η ώρα τού πόνου τρέχει στο Θεό.  Από Οικογένεια στο Θεό και από Θεό πίσω στην Οικογένεια.  Αναμεταξύ, ο πόνος.
Κόλλημα στην Οικογένεια, σκόπιμα αγνοεί όλα τα άλλα, φτάνει η στιγμή που η ανευθυνότητα φέρνει την ανισορροπία, αντί να κοιτάξει τι χρειάζεται να διορθώσει, τρέχει πάλι πίσω στην οικογένεια, να προστατεύσει την οικογένεια, και προσεύχεται στο Θεό.  Πάλι δεν διορθώνει τη Κοινωνική του δομή, πάλι δεν μελετά το περιβάλλον, ελπίζει στο Θεό και γράφει ιστορία και θαύματα.  Να γιατί ο τίττλος είναι Πάντα θα σωνόμαστε, Ποτέ δεν θα δούμε άσπρη μέρα!
Εγώ τώρα, ή όποιος πολιτικός που θέλει να δουλέψει, που κολλάει στο σύστημα αυτό;  Πουθενά.  Να γιατί και ο πιό σοφός να κατέβει στη πολιτική, δε γίνεται τίποτα.
Αφού αυτή είναι η επιλογή τού Έλληνα, ή το πόστο του, όπως θέλετε πάρτε το, πώς μπορούμε να φτιάξουμε καλύτερες δομές για το μέλλον;  Δεν μπορούμε!  Απλά.
Γιατί;  Πώς μπορεί ένας σωστός πολιτικός να έλθει και να πει,
ξέρετε παιδιά, εντάξει αγαπήστε την οικογένεια σας δεν λέω όχι, αλλά η οικογένεια δεν είναι το παν.  Η οικογένεια είναι σαν τα θεμέλια ενός σπιτιού, που πάνω σε αυτά κτίζεις το σπίτι, δηλ. την υπόλοιπη ζωή.
Χρειάζεσαι τα θεμέλια; (την οικογένεια);  Ναι, χωρίς αυτά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, χωρίς αυτά θα κτίσεις στην άμμο.
Αφού κτίσεις τα θεμέλια (την οικογένεια), ξανασχολείσε με αυτά;  Οχι, ούτε τα ξανασκέφτεσαι, ούτε τα ξαναπειράζεις.
Αφού κτίσεις και το υπόλοιπο σπίτι (ζωή), και καλείς κάποια μέρα τούς φίλους σου να το φχαριστηθείς, τούς δείχνεις ή τούς μιλάς ποτέ για τα θεμέλια;  Όχι.
Τι τούς δείχνεις;  Για τι πράγμα τούς μιλάς;  Πιθανόν, για τούς πίνακες, τα βαψίματα, τα έπιπλα, αλλά όχι για τα θεμέλια, έτσι;  Είσαι περήφανος και τούς μιλάς για τον περίγυρο (ζωή, καριέρα, συμβάντα), αλλά όχι για τα θεμέλια (οικογένεια), έτσι;
Εμείς όμως δεν κάνουμε αυτό.
Ρωτάς τον άλλον που δεν τον έχεις δει για χρόνια, τού λες, ‘‘ρε συ τι γίνεσαι;’’ και σου απαντάει, ‘‘καλά, παντρεύτηκα, έχω και δύο παιδάκια, ο ένας πάει σε΄κείνο το σχολείο, η μεγάλη πάει στο Πανεπιστήμιο, έχει περάσει στη τάδε σχολή, έχει βρει και ένα νέον, καλό παιδί, αρραβωνιάστηκαν, θα τούς παντρέψουμε άμα τελειώσουν, η γυναίκα μου είναι από ‘κείνο το χωριό, πήραμε και ένα σπίτι, έχουμε και το άλλο στο χωριό από τα πεθερικά, δε βαριέσαι όλα καλά,  εσύ;’’.
Αυτό δεν κάνουμε;  Είπε τίποτα άλλο εκτός γύρω από την οικογένεια;  Όχι!  Γιατί;  Γιατί στο αίμα του μέσα είναι αυτό, οτι η Οικογένεια είναι το παν μετά το Θεό.
Ενώ ρωτάς τον ξένο ‘‘τι γίνεσαι ρε αδερφέ;  σ’έχασα!’’ και θα σου πει ποιό κολλέγιο τέλειωσε, πού έκανε master, πού εφαρμόστηκε η εργασία του, σε ποιές χώρες πήγε και γιατί, κλπ., ίσως πει και για τη νέα μέθοδο που δουλεύουνε τώρα, και στο τέλος, τελείως διακριτικά αν τολμήσεις και ρωτήσεις, ‘‘οικογένεια έχεις;’’, τότε μπορεί να πει το πολύ πολύ πόσα χρόνια είναι παντρεμένος, ούτε πού είναι τα παιδιά, ούτε πώς τα βολεύει, ούτε για τη γυναίκα, θα φύγεις και πιθανόν να μην έχεις καταλάβει οτι είναι παντρεμένος, πιθανόν, με άντρα!
Άρα εμείς για τι ζούμε;  Για την Οικογένεια.  Κανείς δεν λέει οτι ζούμε για την Κοινωνία.  Όλοι λένε για την οικογένεια.  Έχουμε την Οικογένεια για σκοπό σε αυτόν εδώ το κόσμο, τον Θεό για τον άλλο κόσμο, και κλείσαμε, τα λύσαμε όλα.  Τότε γιατί ζητάμε καλύτερο κράτος και οργάνωση;  Αυτά θέλουν άλλα προσόντα!
Να, λοιπόν που είναι η αιτία όλων τών δεινών μας ανά τούς αιώνες.
Πώς λοιπόν εγώ να έρθω και να αλλάξω τη νοοτροπία τού Έλληνα, και να τού πω, ‘‘βγάλε από το μυαλό σου την οικογένεια, την έφτιαξες, ωραία, πάει, τώρα ξεκόλλα, έβγα έξω και δούλεψε χωρίς να κοιτάς ούτε πότε θα πας πίσω, ούτε πότε θα παίξεις με τα παιδιά, ούτε πότε θα πας διακοπές, ούτε πόσα θα πας πίσω, άσε τη πάρτη σου.  Έβγα έξω και κάνε το σωστό για την Κοινωνία που ζεις’’;
Πώς να το κάνω;  Και ο Σουηδός έχει οικογένεια, και ο Γερμανός, και ο Αμερικάνος, και ο Αυστραλός, και όσους θαυμάζουμε, αλλά κανένας δεν κάνει όπως εμείς, που το έχουμε αναγάγει κιόλας στο οτι ‘‘εμείς ξέρουμε καλύτερα, αυτοί δεν ξέρουν, είναι χλιαροί, ξασπρουλιασμένοι σαν να έχουν χλωρίνη αντί για αίμα στις φλέβες τους’’.  ‘‘Τι ξέρουν αυτοί’’, έτσι λέμε.  Και όμως και τούς θαυμάζουμε, και τούς ζητάμε δανεικά να μάς ζήσουν, και πουλάμε και μαγκιά από πάνω.  Αλλά να αλλάξουμε, ΟΧΙ!
Αν, λοιπόν, τα πω εγώ αυτά, με κάψανε.  Η πρώτη κουβέντα που θα ακουστεί, θα είναι ‘‘άντε από δω ρε παπάραααα!’’.  Και εδώ είναι το γέλιο.  Γιατί θα έχουν δίκιο.  Είναι σαν να λες στους ιμάμηδες δεν υπάρχουν 72 παρθένες, το λες;  Οχι!  Εγώ γιατί να το πω;  Έτσι, το ίδιο είναι.
Πήγαμε λοιπόν προς τα πίσω, στο το Νο 2 και βγάλαμε τις αρχές, το Μανιφέστο.
Εδώ κολλήσαμε γιατί το Μανιφέστο αποδεικνύει ότι υπάρχουν 4 Βασικές Έννοιες, και μία από αυτές, το Κοινωνικό που μάς καίει, δεν είναι στο αίμα τής Φυλής μας.  Εμείς μιά ζωή θα τραμπαλιζόμαστε μεταξύ Ο & Ο.
Κοινωνία και οργάνωση είναι για άλλους, είμαστε σε ένα άλλο κομμάτι τής Δημιουργίας, καλά κάνουμε, να το χαιρόμαστε, αλλά να πάρουμε το Μανιφέστο από το Νο 2, και να το δώσουμε σε μερικούς ανθρώπους στο Νο 1, δεν υπάρχει περίπτωση γιατί δεν υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί!  Είμαστε αλλιώς φτιαγμένοι.
Άρα πρέπει να τούς κάνουμε εισαγωγή από τη Δύση, όπως κάναμε στα παλιά, τον Όθωνα και κάποιους Βασιλείς.  Από εμάς λύση δεν υπάρχει!
Ο Νοών Νοείτω και Αειμνήστως Αποδημείτω!
ΑΥΤΑ!!
ΥΓ.  Αυτό όμως που μπορούμε πάλι να κάνουμε είναι, επειδή έχουμε το πόστο Ο-Ο, δηλ το Α και το Ω, να βρούμε πάλι τις λύσεις, όπως κάναμε κάτι αιώνες πριν, να βρούμε πάλι τις σοφές πρακτικές, εκείνες που δεν είναι ούτε ανατολίτικες ούτε δυτικές, εκείνες που δεν είναι ούτε παγανιστικές ούτε υλιστικές, εκείνες που δεν είναι ούτε συμβολικές ούτε χρηματοοικονομκές.
Να εκμεταλλευτούμε τις δεινές περιστάσεις που περνάμε, να στρωθούμε κάτω και να παρουσιάσουμε για ακόμα μια φορά στην ιστορία τον Τρίτο παράγοντα, τον Τρίτο πολιτισμό, μακρυά από τούς δύο που μάς ταλανίζουν, και να γράψουμε Ιστορία πάλι.
Καταλαβαίνω!
Καταλαβαίνω και τη λύση!
Καταλαβαίνω στη δύναμη τής σιωπής.
Ελεος Πια