"Δεν δείξατε όμως να θέλετε την βοήθεια μας …"

Αγαπητή Ολυμπιάδα,
[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=0Ggjxt0ibQQ]
έμεινε με την απορία ο Γιούνκερ, αφού δεν υπήρξε κανένα αίτημα από ελληνικής
πλευράς στο πρόσφατο eurogroup…. που να ‘ξερε ο άνθρωπος πως έχουμε
παράδοση σε κάτι τέτοια, όπως το κατέγραψε και ο Φρέντυ Γερμανός στο
βιβλίο του “Γυναίκα από Βελούδο”, Σελ. 122:
“Τα Βαλκάνια μοιράζονται ξανά στο Βερολίνο, μετά την ήττα της
Τουρκίας. Στην Αθήνα
γεννιέται το ερώτημα: Ποιος θα πάει για λογαριασμό της Ελλάδας?
Ο Κουμουνδούρος έχει δηλώσει πριν από δώδεκα χρόνια: “Δεν ξέρω κανέναν άλλο
διπλωμάτη στην Ελλάδα εκτός απ’ τον Τρικούπη”.
Θα το ξαναπεί και τώρα.
“Είσαι ο μόνος!” του λέει. “Μπορείς να τους πάρεις τη Θεσσαλία και την
Ήπειρο. Ίσως και την Κρήτη.”
Γίνονται δύο μυστικές συναντήσεις στο σπίτι του Κουμουνδούρου. ‘Ολα
είναι καλά, αλλά υπάρχει ένα αγκάθι: υπουργός Εξωτερικών είναι ο
Δεληγιάννης!
“Πρέπει να φύγει”, λέει απλά ο Τρικούπης.
Ο Κουμουνδούρος τον κοιτάζει προσεκτικά. ‘Ολη η Ελλάδα ξέρει τη
βεντέτα ανάμεσα στον Τρικούπη και τον Δεληγιάννη: “Όλα ξεκίνησαν από
εκείνη την Ιστορία”. Δεν μιλάνε πια για έρωτα – το πολιτικό τακτ της
εποχής απαγορεύει οποιαδήποτε αναφορά στο ερωτικό πάθος που έκανε άνω
κάτω πριν από δεκατέσσερα χρόνια το Λονδίνο και την Αθήνα. Είναι απλώς
εκείνη η ιστορία.
Ο Κουμουνδούρος λέει μαλακά:
“Δεν είναι εύκολο ν’ απολυθεί ένας υπουργός Εξωτερικών”.
Κάνει μια παύση και προσθέτει:
“Ξέρω βέβαια την αλλεργία που έχεις για τον Δεληγιάννη”.
Ο Τρικούπης αντιδρά έντονα. Όχι, δεν πρόκειται για αλλεργία. Απλώς ο
Δεληγιάννης είναι με το μέρος του Τσάρου. Είναι γνωστοί οι δεσμοί του
με τον Σαβούρωφ, τον πρεσβευτή της Ρωσίας.
“Πρέπει να παίξουμε το χαρτί των Αγγλων”, λέει. “Μας είπαν: Μην
πολεμήσετε. Αυτό στη γλώσσα της διπλωματίας σημαίνει “‘Εμείς είμαστε
εδώ”. Οι Ρώσοι δεν έχουν λόγο να μας υποστηρίξουν. Δεν πολεμήσαμε πλάι
τους!.”
Η λογική του Τρικούπη είναι τετράγωνη. Οι Άγγλοι χρωστάνε, οι Ρώσοι
όχι. Ο Κουμουνδούρος διστάζει. Είναι μια ώρα που χαράζει τα σύνορα μας
για τον επόμενο αιώνα. Τώρα πια, ύστερα από εκατόν δέκα χρόνια, έχουμε
ωμή και ξεκάθαρη μπροστά μας μία ακόμα διπλωματική γκάφα της Ιστορίας
μας.
Ο Τρικούπης δεν πάει τελικά στο Βερολίνο. Τον σταματάνε ο Δεληγιάννης,
που αγριεύει ξαφνικά, όταν ακούει τ’ όνομα του εχθρού του στο
υπουργικό συμβούλιο:
“Ποτέ ο Τρικούπης!”
Φτάνει πάλι μέχρι το Παλάτι – όπως έκανε κι όταν έμαθε ότι η Σοφία θα
γινόταν κυρία επί των τιμών:
“Μεγαλειότατε, αν πάει ο Τρικούπης στο Βερολίνο, χάνουμε τους Ρώσους!”
Ο Γεώργιος πανικοβάλλεται. Δεν είναι αρκετά έμπειρος για να ρωτήσει:
Τους έχουμε όμως ?
Δεν τους έχουμε. Θα το καταλάβει καλά κι ο Δεληγιάννης όταν τελικά θα
πάει στο Βερολίνο αντί για τον Τρικούπη.
Οι αναποδιές αρχίζουν από το ταξίδι. Τον πιάνει πυρετός στο καράβι.
Στην Κέρκυρα ανεβαίνει να τον δει γιατρός. Καταφέρνει να του ρίξει τον
πυρετό και του λέει:
“Εντάξει μπορείτε να φύγετε”.
Τα μοιραία λάθη της ιατρικής! Καλύτερα να τον άφηνε άρρωστο στην
Κέρκυρα. Ο Δεληγιάννης στο Βερολίνο θα κάνει αυτό ακριβώς που φοβόταν
ο εχθρός του. Παίζει λάθος χαρτί.
“Ήμασταν έτοιμοι να σας δώσουμε τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και την
Κρήτη”, θα πει αργότερα ο Σώλσμπερυ στον Έλληνα πρεσβευτή. “Ίσως και
την Κύπρο. Δεν δείξατε όμως να θέλετε την βοήθεια μας”.
Είναι μία από της λίγες φορές που οι Άγγλοι δεν λένε ψέματα – ίσως η
μόνη φορά που λένε όλη την αλήθεια. Έχουν ανάγκη από μια Ελλάδα δυνατή
στα Βαλκάνια:
“Φτάνει βέβαια να είστε με το μέρος μας”.
Ο Δεληγιάννης γυρίζει από το Βερολίνο με όσες μάρκες περίσσεψαν στο
πράσινο τραπέζι. Παίρνουμε την Θεσσαλία και ένα μικρό κομμάτι από την
Ήπειρο. Θλιβερά ψίχουλα.
Θα χρειαστεί να χυθεί το αίμα δύο Βαλκανικών πολέμων για να πάρει η
Ελλάδα την υπόλοιπη Ήπειρο και την Κρήτη. Και να μην πάρει ποτέ την
Κύπρο.”
Ν+Ρ