Θρήνος για τον παλαίμαχο άσο του Παναθηναϊκού, ο οποίος μετά από λίγα 24ωρα μάχης άφησε την τελευταία του πνοή…
Στον στρατό, σε καιρό ειρήνης, οι βαθμοί απονέμονται όπως οι… τριετίες στους Δημοσίους Υπαλλήλους. Το ποδόσφαιρο, πάλι, είναι ένας διαρκής… πόλεμος και τα… γαλόνια κατακτώνται στο… πεδίο της μάχης, το ίδιο το γήπεδο!
Ο Μίμης Δομάζος δεν έγινε τυχαία «Στρατηγός» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τον τίτλο τον κέρδισε με το… σπαθί του. Με τις άπειρες ώρες αγώνων, τις περίτεχνες ενέργειές του και κυρίως, το πάθος του για το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ως βετεράνος δεν ανεχόταν να τον βγάλουν από το παιχνίδι εάν δεν είχε δώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Το θεωρούσε προσβολή!
Πολλοί λένε ότι ο Δομάζος έπαιρνε ζωή από το ποδόσφαιρο. Ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία αναζητούσε ταλέντα και δίδασκε στους πιτσιρικάδες.
Μήπως όμως ίσχυε και το αντίστροφο. Ότι, δηλαδή, ο Δομάζος έδινε… ζωή στο υποβαθμισμένο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Μήπως αυτός δεν… πάτησε το γκάζι στη θριαμβευτική για τους «πράσινους» πορεία προς το Γουέμπλεϊ το 1971 και οδήγησε την ομάδα του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών;
Μήπως αυτός δεν ήταν ο πρωταγωνιστής (από την καλή, αλλά και την.. ανάποδη) της εξαιρετικής ομάδας που διεκδίκησε και λίγο έλειψε να πετύχει την πρόκριση για το μυθικό Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό;
Μήπως, τέλος, δεν ήταν αυτός που όταν πήγε στην ΑΕΚ, διωγμένος ουσιαστικά από το «τριφύλλι» πήρε μαζί του και αρκετούς από τους θαυμαστές του που άλλαξαν… στέκι από τη Λεωφόρο… σύχναζαν στη Νέα Φιλαδέλφεια;
Στη γειτονιά του Παναθηναϊκού
Το σπίτι της κυρίας Ουρανίας, της μητέρας του, ήταν απέναντι από τη «θύρα 12» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Κι ο μικρός Μίμης ήθελε κάποια στιγμή να βρεθεί μέσα στο γήπεδο αυτό. Όπου τον έχανες κι όπου τον έβρισκες κυνηγούσε μια μπάλα. Πρώτη του ομάδα η Άμυνα Αμπελοκήπων. Ο μικρός γρήγορα έγινε σταρ στη μικρή αυτή ομάδα. Μάλιστα δεν έκρυβε τη διάθεση να παίξει στον καλύτερο σύλλογο εκείνης της εποχής, τον Ολυμπιακό, σχεδόν ισόβιο πρωταθλητή. Έτσι του βγήκε το παρατσούκλι «Ολυμπίκ». Κανείς δεν ξέρει εάν ήταν ο θαυμασμός ή η σιγουριά ότι μπορεί να καταξιωθεί στην κορυφαία ομάδα των νεανικών του χρόνων.
Μόνο που η μοίρα τον προόριζε για το ακριβώς αντίθετο. Να αποκαθηλώσει τον ποδοσφαιρικό βασιλιά από τον θρόνο του.
Στο Κύπελλο Χριστουγέννων του 1958 ο Δομάζος έπαιξε κόντρα στην ΑΕΚ με τη «πράσινη» φανέλα κι άφησε άριστες εντυπώσεις. Ο Γκλίσοβιτς, ο προπονητής του Παναθηναϊκού, ένοιωθε δικαιωμένος που είχε επιμείνει τόσο πολύ στη διοίκηση για την αξία του.
Χρειάστηκε να περιμένει μερικούς ακόμη μήνες για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή. Το καλοκαίρι του 1959 ο Παναθηναϊκός μέτρησε 9.000 δραχμές στην Άμυνα κι απέκτησε τον Δομάζο. Στόχος του ήταν κι ο Παναθηναϊκός σέντερ φορ Γιώργος Σιδέρης που όμως χάθηκε την τελευταία στιγμή. Οι παράγοντες του Ατρομήτου Πειραιά με τη σειρά τους είχαν καλύτερες σχέσεις με τον Ολυμπιακό, όπως συνέβαινε άλλωστε με την Άμυνα και τον Παναθηναϊκό. Χάθηκε μια ευκαιρία να παίξουν μαζί δύο «ιερά τέρατα», αλλά ίσως και δύο σημαίες στον ίδιο ιστό να μην χωρούσαν.
Ο πιτσιρικάς παρά τα 17 χρόνια του έπαιξε χωρίς κόμπλεξ δίπλα στα «ιερά τέρατα» του Παναθηναϊκού. Δεν άργησε να γίνει απαραίτητος στην ενδεκάδα και το νούμερο 8 που φορούσε τότε έγινε δικό του.
Αγαπήθηκε από τους οπαδούς με το… καλημέρα. Ίσως γιατί συμβόλιζε το νέο ξεκίνημα της ομάδας μετά τα πολλά «πέτρινα χρόνια» που είχε περάσει. Ήταν η υπόσχεση για το μέλλον που έρχεται να αλλάξει τα πάντα.
Η ανανέωση του Μπόμπεκ του έδωσε το ρόλο του ηγέτη που πάντα επιζητούσε. Πήρε πάνω του την υπόθεση και το νέο πέρασε σε πρώτο πλάνο στην ομάδα. Ακολούθησαν μεγάλες στιγμές με κορυφαία αυτή της συμμετοχής στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο Λονδίνο κόντρα στον Άγιαξ.
Παίκτης με έντονη προσωπικότητα μέσα κι έξω από το γήπεδο δεν δίσταζε να τα βάλει με ισχυρούς παράγοντες μέσα στην ομάδα για να επιβάλει την άποψή του. Έτσι μετά από 498 αγώνες στον Παναθηναϊκό, 134 γκολ και 19 χρόνια στην ομάδα οι δρόμοι του χώρισαν με τους «πράσινους». Πήγε στην ΑΕΚ με την οποία κέρδισε ένα ακόμα πρωτάθλημα. Ο Δομάζος μαθημένος να είναι πρώτος είχε πλέον «+1 πρωτάθλημα» στην Α’ Εθνική από την ίδια την ομάδα που τον δημιούργησε!
Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης που στο μεταξύ είχε αναλάβει τον Παναθηναϊκό διόρθωσε την αδικία. Κάλεσε πίσω τον Δεκέμβριο του 1980 και τον Δομάζο και τον Αντώνη Αντωνιάδη για να κλείσουν τη καριέρα τους με δόξα και τιμή, όπως άλλωστε τους άξιζε…
Ο Στρατηγός με δικά του λόγια
Τα πρώτα ποδοσφαιρικά παπούτσια: «Ήμουν 12 χρόνων όταν με βρήκε, κυριολεκτικά, στο δρόμο να παίζω μπάλα ο πρόεδρος της Άμυνας Αμπελοκήπων, Μανώλης Πιτσιανούδης. Κι όχι με πήρε στην ομάδα του, αλλά την άλλη μέρα με πήγε στο κατάστημα Αθλητικών ειδών του Κλεάνθη Μαρόπουλου να μου αγοράσει ποδοσφαιρικά παπούτσια! Στη ζωή μου πήρα πολλές χαρές, αλλά εκείνη, την ώρα που δοκίμαζα τα νέα μου αποκτήματα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το βράδυ τα πήρα μαζί μου στο κρεβάτι…
Στον Παναθηναϊκό για να παίξει στην Εθνική: «Έπαιζα καλά στην Άμυνα, ανεβήκαμε και κατηγορία και κάποια στιγμή με κάλεσαν στην Εθνική νέων για ένα ματς με τη Βουλγαρία στη Σόφια. Μάλιστα θα μας έραβαν κι ένα κουστούμι. Μεγάλη υπόθεση τότε. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γάλλος Πολ Μπαρόν που ήταν και στην ανδρών. Με βλέπει στην προπόνηση και λέει: «Δεν τον θέλω. Δεν ξέρει μπάλα!». Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κάποια στιγμή κάποιος μου λέει: «Πήγαινε στον Παναθηναϊκό και θα… λυθεί το πρόβλημα». Δεν μπορούσα να βρω εξήγηση. Με τα πολλά υπέγραψα στον Παναθηναϊκό, αλλά θα έμενα ένα χρόνο στην Άμυνα. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα έδωσε και 3.000 δρχ. στην ομάδα μου. Μόλις υπέγραψα βρέθηκα, ως δια μαγείας στη Σόφια με την Εθνική νέων, κουστούμι έραψα, αλλά μπάλα δεν κλότσησα. Ήμουν ο μόνος κυνηγός που δεν χρησιμοποιήθηκε».
ΣΣ: Το γεγονός αυτό επεσήμανε και ο απεσταλμένος της εφημερίδας «Ομάδα» ο οποίος ευθέως αναρωτήθηκε εάν έμεινε εκτός επειδή προερχόταν από την Άμυνα Αμπελοκήπων!
Η εξήγηση για το… Περού: «Παίζαμε ημιτελικό Κυπέλλου στη Λεωφόρο, κατακαλόκαιρο (ΣΣ: 17 Ιουνίου) του 1964 με τον Ολυμπιακό. Το αποτέλεσμα ήταν 1-1 παρά τις προσπάθειες και των δύο ομάδων, η μπάλα δεν εννοούσε να μπει στα δίχτυα κανενός. Θυμάμαι έπαιζα τραυματισμένος. Το πόδι μου ήταν μπανταρισμένο και πονούσε. Στο μυαλό μου ήταν να μην ξαναχτυπήσω. Σε μια στιγμή ο Μπενάρδος βρίσκει ένα «άνοιγμα» και μου δίνει πάσα μπροστά, μέσα στη μικρή περιοχή του Ολυμπιακού. Η μπάλα έφθασε τρία μέτρα μπροστά μου, αλλά είχα δύναμη. Έτρεξα να την προλάβω. Συγχρόνως βγήκε και ο Αυγητίδης, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Εγώ φοβήθηκα, όχι μόνο για το τραυματισμένο μου πόδι, αλλά μη χτυπήσω και τον Αυγητίδη. Οι φίλαθλοι από την εξέδρα μπήξανε τις φωνές:
Αίσχος! Αίσχος!
Τους δημιουργήθηκε, βλέπετε η εντύπωση ότι ο αγώνας ήταν «σικέ». Ότι εγώ, αν ήθελα, θα έβαζα το γκολ, αλλά το απέφυγα για να διατηρηθεί το ισόπαλο αποτέλεσμα, οπότε θα γινόταν νέο παιχνίδι και θα κοβόντουσαν άλλες τόσες χιλιάδες εισιτήρια. Η αγανάκτηση των φιλάθλων ήταν τόση που κάψανε, κυριολεκτικά, το γήπεδο. Καβάλησαν τα κιγκλιδώματα και χίμηξαν εναντίον μας με άγριες διαθέσεις. Τρέχαμε να κρυφτούμε. Η τόσο άδικη αγανάκτηση των φιλάθλων δεν εξανεμίστηκε εκεί, μέσα στο κατεστραμμένο γήπεδο. Συνεχίστηκε και έξω. Επιτέθηκαν στο καφενείο που είχα στην Πλατεία Κυριακού και το κάνανε γυαλιά – καρφιά. Το ίδιο έγινε με το μαγαζί του Σιδέρη, αλλά και του Πολυχρονίου».
Ο καυγάς με τον Νταν Γεωργιάδη: «Αυτή η εθνική άλλαξε τρεις προπονητές: Καραπατής, Νταν Γεωργιάδης και Πετρόπουλος ε. Κάναμε προπόνηση στην άμμο, στην παραλία του «Αστέρα» στη Βουλιαγμένη. Ο Μερτζιώτης δεν μου είχε φέρει φανέλα και ήμουν μόνο με τη φόρμα. Ήταν 3 Απριλίοιυ 1969. «Κύριε Δομάζο που είναι η φανέλα σας» μου λέει ο Νταν. «Δεν μου την έφερε ο φροντιστής» του απαντώ. «Να πάτε να τη βρείθτε κύριε…», επέμενε. «Εγώ θα βρω τον φροντιστή ή αυτός θα βρει εμένα;…», λέω. «Τότε να φύγετε κύριε…», περνάει στην επίθεση. «Που να πάω;… λέω. «Σπίτι σας, κύριε…». Έφυγα… Τελικά το ματς με τη Ρουμανία τελείωσε 2-2. Τα έριξαν στον Οικονομόπουλο, ότι κάθισε κι έφαγε τα δύο γκολ, για μένα! Εκεί χάσαμε την πρόκριση. Μετά, παραμονές του αγώνα με την Πορτογαλία με γύρισαν στην Εθνική…»
Η μεγάλη μέρα στον Ναό του ποδοσφαίρου: «Όταν βρέθηκα στο μεγάλο αυτό γήπεδο, είχα σχεδόν τη βεβαιότητα ότι το Κύπελλο ήταν δικό μας. Ο Άγιαξ, τότε, δεν ήταν η ομάδα που έγινε ύστερα από τρία χρόνια. Ήταν μέσα στις δυνατότητές μας να τον νικήσουμε. Ξεκινήσαμε όμως με ένα σε βάρος μας γκολ, σχεδόν, από τα αποδυτήρια κι οι Ολλανδοί που ήταν πιο πεπειραμένοι σε τέτοιου είδους συναντήσεις καταφέρανε με αυτό το γκολ να πάρουν το Κύπελλο».
Το ανάποδο ψαλίδι: «Ήταν ένα ματς που ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος κι είχε σκοράρει. Έχει φθάσει το 83′ κι ο Δημητρίου εκτελεί πλάγιο σημαδεύοντας το κεφάλι του Γονιού που μόλις την ακουμπά. Εγώ ήμουν λίγο πιο μπροστά. Η μπάλα έτσι όπως συνέχισε τη διαδρομή της μου ήρθε λίγο πιο μπροστά. Ήμουν όμως σε ανάποδη θέση με γυρισμένη πλάτη προς το τέρμα του Ολυμπιακού. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτηκα να κάνω «ψαλίδι». Υπολόγισε σε πιο σημείο πίσω μου, βρισκόταν η «εχθρική εστία» και σουτάρισα έτσι από την ανάποδη θέση που βρισκόμουνα».
Στιγμές του Μίμη Δομάζου
28 Δεκεμβρίου 1958
Αγωνίζεται, ακόμα, στην Άμυνα Αμπελοκήπων, αλλά ουσιαστικά ανήκει στον Παναθηναϊκό. Σε αγώνα προπόνησης ουσιαστικά, αφού διαιτητής ήταν ο διεθνής ποδοσφαιριστής των «πρασίνων» Κώστας Λινοξυλάκης δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής. Σημειώνει τα δύο από τα έξι γκολ της νέας τους ομάδας στο 60ο και 70ο λεπτό.
«Το ευχάριστο μόνον είναι η λαμπρά εμφάνισις του νεαρού Δομάζου ο οποίος έδωσε αδρά δείγματα της μεγάλης ποδοσφαιρικής του αξίας», έγραψε την επομένη στην «Αθλητική Ηχώ» ο Βασίλης Χατζηγιάννης.
Ο ίδιος μίλησε μαζί του και λίγες μέρες αργτότερα δημοσιεύθηκε η πρώτη του συνέντευξη. Χαρακτηρίζεται ως «πράσινος Ζίντερλαρ» (ΣΣ: Εμβληματική φυσιογνωμία του Αυστριακού ποδοσφαίρου) κι αποκαλύπτεται αυτό που γνώριζαν οι περισσότεροι. Ότι αν και Αμπελοκηπιώτης ήταν οπαδός του Ολυμπιακού κι οι φίλοι του τον φώναζαν «Ολιμπίκ».
-Οι συλλογικές μου συμπάθειες ήταν Ολυμπιακές, αλλά τώρα που ανήκω στον Παναθηναϊκό θα τον αγαπήσω με όλη μου τη ψυχή» δηλώνει κι όπως απέδειξαν τα γεγονότα τήρησε την υπόσχεσή του.
4 Μαΐου 1959
Το πρωί έχει αγωνιστεί με την Άμυνα. Το απόγευμα ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την ΑΕΚ για το Κύπελλο Πάσχα. Στο κυλικείο καθόμουν με έναν παράγοντα της Άμυνας. Περνά ο Σίμος, ένας από τους τρεις προπονητές του Παναθηναϊκού τότε και του λέει ο παράγοντας: «Δεν βάζεις και το μικρό. Φιλικό ματς είναι…». Το λέει ο Σίμος στον Μηγιάκη που μου λέει: «Έπαιξες το πρωί;». Τι να πω; Του λέω ψέματα. «Τι να παίξω. Βγήκα στα πρώτα λεπτά…». Μπαίνει στο 1-1 και στο 7ο λεπτό κάνει σέντρα, η μπάλα κατευθύνεται στην εστία, αλλά ο Αγγελόπουλος με κεφαλιά τη στέλνει στα δίχτυα. Χειροκροτήματα από παντού..
29 Σεπτεμβρίου 1963
Το αποτέλεσμα του αγώνα Παναθηναϊκός – ΑΕΚ για το πρωτάθλημα θυμίζει… πόλο. Σκορ… 5-4! Εκείνο το ματς έκρυβε τη δική του ιστορία. Παραμονές του αγώνα ο Δομάζος μιλά με ένα δημοσιογράφο της «Αθλητικής Ηχούς». Είναι μια… γενική κουβέντα και κάποια στιγμή διατυπώνει την άποψη ότι ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να σταματά όταν βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Να μην τον παίρνει από.. κάτω ο χρόνος. Τη μέρα του αγώνα η εφημερίδα τον παρουσιάζει να κριτικάρει τον Νεστορίδη που αγωνίζεται στα 33 χρόνια του. Το απόγευμα ο «Νέστορας» ήθελε να δώσει απαντήσεις. Η ΑΕΚ στο 5ο λεπτό προηγείτο ήδη με 2-0 και στο 35′ ο Νεστορίδης «έγραψε» το 3-1. Πείσμωσε κι ο Δομάζος και το σκορ… ξέφυγε!
21 Οκτωβρίου 1970
Την Άνοιξη του 1969 η Σλόβαν Μπρατισλάβα είχε κερδίσει την Μπαρτσελόνα με 3-2 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Στη συνέχεια κέρδισε το πρωτάθλημα της ενωμένης, τότε, Τσεχίας και Σλοβακίας και αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό στον β΄ γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το πρώτο ματς στην Αθήνα κομβικό. Θα έδειχνε τι θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μια ομάδα με ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά και παίκτες με ταλέντο. Ο προπονητής της Σλόβαν έκανε μια δήλωση που τελικά… χαντάκωσε την ομάδα του. Μιλώντας παραμονές του αγώνα σε δημοσιογράφους εξέφρασε την άποψη ότι «Ο Δομάζος είναι καλός παίκτης, αλλά ότι κάνει το κάνει έξω από την περιοχή. Γκολ δεν βάζει…». Τι ήθελε και τόπε; Το διάβασε ο «στρατηγός» κι έγινε… θηρίο. Την απάντηση την έδωσε μέσα στο γήπεδο. Μόλις στο 3ο βρήκε το δρόμος προς τα δίχτυα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε με 3-0 και κέρδισε την πρόκριση με «γλυκιά ήττα» 2-1 στην Μπρατισλάβα. Και για τους… προληπτικούς η μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού συνέπεσε με τον 13ο χρόνο παρουσίας του στο «τριφύλλι»!
2 Ιουλίου 1978
Ο Μίμης Δομάζος κάνει χρήση της διάταξης περί οκταετίας που έδινε δικαίωμα στους ποδοσφαιριστές να επιλέξουν την ομάδα της αρεσκείας τους. Ουσιαστικά και αυτός, αλλά και ο Αντωνιάδης διώχτηκαν από τον σύλλογο Ο Δομάζος μετά από 18 χρόνια παρουσίας στο «τριφύλλι» άνοιγε φτερά για την ΑΕΚ. Το ιστορικό αυτό λάθος διόρθωσε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό κι έφερε πίσω τον «ψηλό» και τον «κοντό»