Δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο. Αυτό λέει ο θυμόσφος λαός καθώς έτσι ξορκίζει την οδύνη ή την υπέρμετρη χαρά. Βιολογική αντίδραση συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση.
Εντούτοις, αυτό που παρακολουθήσαμε στην Μητρόπολη Αθηνών κατά την εξόδιο του Κώστα Σημίτη είναι στην Ζώνη του Λυκόφωτος. Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη για την οικογένεια του εκλιπόντος περίσταση κάποιοι εκ των παρισταμένων ήταν από άλλο… έργο.
Κόκκινο κραγιόν στα χείλη, γελάκια και γκριμάτσες κινουμένων σχεδίων, ετερόκλητα πηγαδάκια που τυχαία ή μη επιχειρούσαν να πενθήσουν, ένας ηγέτης μπροστά μπροστά εκτός τόπου και χρόνου. Δεν του ταιριάζουν οι κηδείες, όλοι γνωρίζουν πλέον πως δεν μπορεί να συγκρατήσει τους 17 μυς του προσώπου που ενεργοποιούνται όταν χαχανίζει χωρίς λόγο.
Μια στρατιά πολιτικών μπροστά σε ένα φέρετρο. Φίλοι, σύντροφοι, αντίπαλοι και ορκισμένοι εχθροί του τεθνεώτος ομονόησαν έτσι μαγικά μετά την ανακήρυξη πολυήμερου πένθους να σκύψουν το κεφάλι μαυροφορεμένοι και περίλυποι.
Κάποιοι κοιτούν κρυφά το ρολόι ή το κινητό μήπως τελειώνει η υποχρέωση.
Μια πολιτική ιστορία κακογραμμένη στους μπαμπάτσικους επικήδειους λόγους.
Ένα παρελθόν μπλεγμένο στο παρόν και το μέλλον ενός τόπου που τιμά χωρίς να αποτιμά, ενίοτε…