ΑΣ ΠΟΥΜΕ… Ή ΤΟ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ
Εμένα με ξέρετε. Προέρχομαι από το ΚΚΕ και από τον Ριζοσπάστη, εργάζομαι στην ΕΦΣΥΝ. δηλώνω κομμουνιστής και προσπαθώ να είμαι. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ στα ΣΥΡΙΖΑϊκα και ειδικά σε αυτά που αφορούν στον δημοσιογραφικό χώρο αναγνωρίζοντας αδιαπραγμάτευτα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αρκούμαι στην προβολή του προβλήματος όπως την παρουσιάζει η εφημερίδα.
Υπάρχουν όμως ορισμένες φορές που η σιωπή καθίσταται ενοχή
Για φανταστείτε να δήλωνα αναρχικός- αριστερός, να δούλευα π.χ. «Στο Κόκκινο», να ήμουν συνδικαλιστικός εκπρόσωπος εκεί ή κάτι τέτοιο, να είχα βρει δεύτερη δουλειά μόλις ξέσπασε η κρίση και η απληρωσιά, να το παίζω εργατοπατέρας και για όσα απολαμβάνω εγώ ως βολεμένος και εξαίρεση, να κατηγορώ τους άλλους.
Π.χ Τον Στέλιο Ελληνιάδη που κάνει μία από τις ωραιότερες και πιο ουσιαστικές περιεχομένου εκπομπές σε όλο το ραδιοφωνικό στερέωμα. Που βγήκε εσχάτως στη σύνταξη. Που για την εκπομπή του παίρνει ελάχιστα- 2-3 κατοστάρικα καθαρά ενώ στοιχίζει τα πολλαπλάσια.
Κι όλα αυτά επειδή έχει άλλη άποψη από εμένα.
Υ.Γ. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, άνθρωπος μιας άλλης εποχής, έλεγε: Υπάρχει ο άνδρας- υπάρχουν και τα υποκοριστικά του.
Κι εγώ προσθέτω: Όποιος κατάλαβε- κατάλαβε.