Κρατικοδιαιτος ο προϋπολογισμός κράτους, που δεν περιλαμβανει παραγωγή πλούτου…

Τώρα που καταλάγιασε και δημοσιογραφικά ο «κουρνιαχτός» των επί του κρατικού προυπολογισμού αγορεύσεων είναι καλό να ειπωθεί μόνον τούτο.

Αυτό λοιπόν το τούτο είναι το πως η συντριπτική πλειοψηφία των, από του βήματος της Βουλής, ομιλητών απέφυγε να αποφύγει την κομματική τους εμπάθεια καταφέρνοντας έτσι τα σχόλια τους να μοιάζουν περισσότερο με διαφημιστικά μηνύματα, της ενός εκάστου παράταξης του, παρά με την καλώς εννοούμενη Εθνική ανάπτυξη οποίαν «ανάπτυξη» την αντικαθιστούν με την ορολογία «πρόοδος» χωρίς να αναφέρονται συγκεκριμένα στο που αυτό αυτό απευθύνεται, διότι υπάρχει, όταν υπάρχει, υποχρέωση για μια διαρκή έξοδο προς τις αγορές για άντληση εντόκων κεφαλαίων, λαϊκά πες δανεικά, για την αντιμετώπιση πάντων των υποχρεώσεων πληρωμών του Δημοσίου, κυρίως παλαιότερων εντόκων τέτοιων, για ποιά πρόοδο μας ομιλούν και δια ποίου άλλου τρόπου θα αντιμετωπισθεί αυτή η μάστιγα των ελλειμμάτων που συσσωρεύονται πάντα προς τα πάνω, και ποτέ προς τα κάτω, εξ ου και το διαρκώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, τότε τζάμπα μας κουφαίνουν.

Ελάχιστες ήταν οι αναφορές, που όμως υπήρξαν, προοπτικής για μια και χωρίς δανεικά, πρόοδο. η όπως αλλιώς θέλεις πες, αφού λέξεις όπως ορθολογισμός ή ισοσκελισμένος προϋπολογισμός δεν ακούστηκαν. Το συμπέρασμα είναι ότι το να «δίνεις» χωρίς να λες και το «από που θα τα βρεις» είναι πολύ εύκολο να το υπόσχεσαι αλλά σήμερα υπάρχει και ο Ευρωπαϊκός έλεγχος, και που κανένας δεν θα θέλει να ακούσει ξανά την λέξη «μνημόνιο».

Για το δε προσοδοφόρο της παραγωγής πλούτου λίγα ακούστηκαν. Αντιθέτως για την μη σπατάλη, πολλά. Μια σπατάλη που τόσο συχνά καταγγέλλεται από αυτούς που την αποκαλύπτουν, και για το τι θα πρέπει να πράξουν για τον, έστω, περιορισμό αυτής, δια μέσου κυρώσεων, μιλιά από όλους τους που μέχρι σήμερα μας κυβερνήσαν. Όλα καλώς λοιπόν έγιναν, όλα καλώς θα ξαναγίνουν, και καλές γιορτές.