Τον Ιούλιο του 1943, το αμερικανικό αντιτορπιλικό Eldridge προσάραξε στις αποβάθρες του Delaware για ένα πείραμα του αμερικανικού ναυτικού που είχε σκοπό να κάνει το πλοίο αόρατο. Το επίσημο όνομα του σχεδίου ήταν “Σχέδιο Ουράνιο Τόξο“, αλλά έμεινε ευρέως γνωστό με την ονομασία “Το πείραμα της Φιλαδέλφειας“.
Το «Πείραμα της Φιλαδέλφειας» -σε συνδυασμό με την εμπλοκή του Άλμπερτ Αϊνστάιν και πιθανότατα και του Νίκολα Τέσλα – αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου, που ποτέ κανείς μέχρι τώρα δεν κατάφερε να εξηγήσει επαρκώς, αλλά ούτε και να αμφισβητήσει με δυνατά επιχειρήματα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι εχθροπραξίες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Οι σύμμαχοι και οι Ναζί συνειδητοποιούν ότι με τις συμβατικές μεθόδους πολέμου αυτός θα διαρκούσε έως την εξάντληση των δυνάμεών τους. Υπό αυτό το πρίσμα, κυρίως οι Ναζιστικές δυνάμεις, πειραματίζονται και αναζητούν κάθε δυνατή νέα τεχνολογία.
Στο φόβο της ήττας από κάποιο υπερόπλο, ακολουθούν την ίδια πορεία και οι Σύμμαχοι. Όλοι οι διαθέσιμοι επιστήμονες των συμμαχικών δυνάμεων και όσοι έφυγαν από τα κατεχόμενα των Ναζιστών, βρίσκονται στην Αμερική και δουλεύουν υπέρ της νίκης των συμμάχων. το πρωί της Τρίτης, στις 17 Αυγούστου του 1943, το αντιτορπιλικό Έλντριτζ ξεκίνησε από το λιμάνι Νιούαρκ της Φιλαδέλφειας με προορισμό το Μπρούκλιν έχοντας πάνω του τέσσερα μεγάλα πηνία. Το ένα ήταν στη πρύμη, το άλλο στη πλώρη και δύο ενδιάμεσα.
Ήταν πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο. Φυσικά πέραν του καθιερωμένου μάχιμου εξοπλισμού είχε και τον πρόσθετο για το καμουφλάζ. Υπήρχαν τουλάχιστον δύο επιπλέον ηλεκτρογεννήτριες, ένας σταθμός ανόρθωσης και σταθεροποίησης του ρεύματος και ένας σταθμός ελέγχου ισχύος. Και οι δύο σταθμοί σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ηλεκτρομαγνητικά θωρακισμένους.
Έχοντας δοκιμάσει τις επιπτώσεις ισχυρών μαγνητικών πεδίων σε ακίνητο σκάφος, σε μη επανδρωμένο μα εξοπλισμένο, και έχοντας επιλέξει τη κατάλληλη μορφή πεδίου ώστε όχι μόνο να κάνει το πλοίο αόρατο στα ραντάρ (μικροκύματα), αλλά και στους ανθρώπους (ορατό φάσμα), ήρθε η ώρα για έλα ολοκληρωμένο πείραμα. Το αντιτορπιλικό DE173, ή αλλιώς Έλντριτζ, καθελκύστηκε στις 25 Ιουνίου 1943. Τα πρώτα πειράματα έγιναν κατά τη διάρκεια του μήνα που για το τότε πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. ένα νέο πλοίο δοκιμάζεται από μη μόνιμο πλήρωμα.
Γύρω στις 28 Οκτωβρίου του 1943, το αντιτορπιλλικό «US Eldridge» με το πλήρωμά του εξαφανίστηκε με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών πεδίων από τη ναυτική βάση της Φιλαδέλφειας και εμφανίστηκε στη ναυτική βάση του Νόρφολκ της Βιρτζίνια, 350 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση του. Αμέσως μετά επανήλθε με τον ίδιο αόρατο τρόπο στη Φιλαδέλφεια. Και όλα αυτά, μέσα σε λίγα μόνο λεπτά της ώρας, όταν ο κανονικός πλους από τη Φιλαδέλφεια στη Βιρτζίνια και τούμπαλιν θα απαιτούσε τουλάχιστον 24 ώρες. Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο επεκτάθηκε σε μία απόσταση εκατό μέτρων από κάθε άκρη του πλοίου.
Είχε περίπου το σχήμα σφαίρας γύρω από το αντιτορπιλλικό. Ο καθένας από τους ναύτες και τους αξιωματικούς που ήταν πάνω στο πλοίο έπαψε να βλέπει τον εαυτό του και τους συντρόφους του, ενώ όποιος βρισκόταν έξω από τη σφαίρα του μαγνητικού πεδίου δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο από το γενικό σχήμα του πλοίου σαν σε πυκνή ομίχλη. Κατά τη δεύτερη φάση, εξαφανίστηκε ολόκληρο και επανεμφανίστηκε 18 λεπτά αργότερα στη Βιρτζίνια, με το πλήρωμά του να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση: άνθρωποι βρίσκονταν «χτισμένοι» στους τοίχους, κάποιοι άλλοι δε μπορούσαν ούτε να μιλήσουν, ορισμένοι έχασαν τα λογικά τους, ενώ δηλώθηκαν και απώλειες, καθώς μέλη του πληρώματος εξαφανίστηκαν κατά την «μεταφορά».
Το αρχικό σχέδιο ήταν η δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από το πλοίο, το οποίο θα εμπόδιζε τις τορπίλες του εχθρού να το αγγίξουν και –γιατί όχι- να τις «σπρώξει» πίσω εκεί από όπου εκτοξεύτηκαν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οι αμερικανικές δυνάμεις σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο πεδίο ώστε να «εξαφανίσουν» οπτικά το πλοίο κάνοντας το αόρατο στο νερό και τον αέρα.
Το ναυτικό παραδέχεται ότι το αμερικανικό πλοίο Eldridge έλαβε μέρος σε κάποιο πείραμα το οποίο προέβλεπε την περιτύλιξη του σκελετού του αντιτορπιλικού με σύρμα, σε μια προσπάθεια αδρανοποίησης των μαγνητικών πεδίων που προκαλούνταν από το μέταλλο του. Αυτό είναι γνωστό ως απομαγνήτιση. Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το σκάφος αόρατο σε υποβρύχιες μαγνητικές νάρκες, οι οποίες βασίζονται σε αισθητήρες εγγύτητας για να πυροδοτηθούν.
Αυτοί οι αισθητήρες λειτουργούν ανιχνεύοντας μαγνητικά πεδία γύρω από το πλοίο. Συνεπώς, το πλοίο θα ήταν ικανό να διασχίσει περιοχές παγιδευμένες με τέτοιες νάρκες, αόρατο ως προς αυτές, αλλά όχι και ως προς τα ραντάρ η την όραση. Η ανακοίνωση του ναυτικού είναι αρκετά εύλογη και δεν αναφέρει ασυνήθιστα αποτελέσματα ή καταστάσεις. Θα μπορούσε ωστόσο να είναι μόνο μια πιστευτή περιγραφή για τον καθησυχασμό της πλειοψηφίας του κοινού. Αλλωστε η απομαγνήτιση πλοίων ήταν γνωστή τεχνική, καθόλου σπάνια, ώστε να δικαιολογεί την οργάνωση ολόκληρου πειράματος με κωδική ονομασία.
Η ιστορία του πλοίου, συνεχίζεται. Μερικά χρόνια αργότερα, στις 15 Ιανουαρίου του 1951, ήρθε στην Ελλάδα ως «δώρο» της Αμερικής στο Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας στο πλαίσιο της αμερικανικής βοήθειας. Το όνομά του ήταν πλέον «Λέων». Όσοι υπηρέτησαν στο πλοίο κάνουν λόγο για καλώδια που δεν καταλήγουν πουθενά, ηλεκτρομαγνητικές ανωμαλίες και για παραισθήσεις μεταξύ των μελών του πληρώματος. Τα ημερολόγια του πλοίου δεν παραδόθηκαν ποτέ στο Ελληνικό ναυτικό και τα αμπάρια του ήταν σφραγισμένα…
Θεωρία Τεχνητής Αφάνειας
Κάποιοι επιστήμονες ανέπτυξαν τη θεωρία ότι το ναυτικό εργαζόταν σε μια μέθοδο να καταστήσει το πλοίο αόρατο στην ανθρώπινη όραση. Ωστόσο, δεν είχε να κάνει με την αναδίπλωση Χώρου-Χρόνου ή με καμία περίπλοκη διαδικασία παρόμοιας φύσης. Αυτή η θεωρία, προτείνει ότι το Eldridge ήταν εξοπλισμένο με γεννήτριες υψηλών συχνοτήτων, οι οποίες θα θέρμαιναν τον περιβάλλοντα αέρα για να προκαλέσουν έναν αντικατοπτρισμό, κάνοντας το σκάφος αόρατο. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει με φυσικό τρόπο, και έχουν αναφερθεί περιπτώσεις όπου ολόκληρα νησιά χάθηκαν από την όραση, υπό τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες.
Η γεννήτρια υψηλών συχνοτήτων θα θέρμαινε τον περιβάλλοντα αέρα και το νερό (προκαλώντας μάλιστα μια πρασινωπή ομίχλη η οποία παρατηρήθηκε γύρω από το πλοίο), προκαλώντας μια οφθαλμαπάτη και εξαφανίζοντας το πλοίο από την όραση. Η γεννήτρια θα ευθυνόταν ακόμη για την αρρώστια, φυσική και ψυχική, του πληρώματος μετά το πείραμα. Μια γεννήτρια υψηλών συχνοτήτων μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στον εγκέφαλο, ειδικά σε κοντινή απόσταση. Αυτή είναι μια πιο πιστευτή θεωρία καθώς δικαιολογεί της σωματικές και ψυχικές βλάβες που υπέστησαν όλα τα μέλη του πληρώματος μετά το πείραμα. Δεν εξηγεί όμως πώς το πλοίο εθεάθη στη Virginia, από το πλήρωμα του επιβατικού Andrew Furuseth, 15 λεπτά μετά την εξαφάνισή του από τη Φιλαδέλφεια. Υπάρχουν ακόμη πληροφορίες για κάποιους από το πλήρωμα οι οποίοι μετά το πείραμα βρέθηκαν ενσωματωμένοι στο κέλυφος του πλοίου, ή δεν βρέθηκαν καθόλου.
Θεωρία Μεταφοράς στο Χώρο-Χρόνο
Η πιο ενδιαφέρουσα και πιο τραβηγμένη θεωρία για το πείραμα της Φιλαδέλφειας, είναι ότι το αντιτορπιλικό, πραγματικά εξαφανίστηκε και τηλεμεταφέρθηκε μέσα στο χώρο και το χρόνο. Υποτίθεται ότι στο πείραμα συμμετείχε πλήθος διακεκριμένων επιστημόνων, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Nikola Tesla και ο Albert Einstein. Ωστόσο ο Τέσλα θεωρείτο νεκρός προ μηνών. Η θεωρεία υποστηρίζει ότι το φως έπρεπε να καμφθεί γύρω από το πλοίο για να γίνει αόρατο.
Για να επιτευχθεί αυτό, τύλιξαν γύρω από την περιφέρεια του πλοίου σύρμα και πέρασε εναλλασόμενο ρεύμα από αυτό. Αυτό προκάλεσε τη δημιουργία ενός τεράστιου ταλαντευόμενου μαγνήτη ο οποίος σχημάτισε μαγνητικό πεδίο γύρω από το πλοίο, κάμπτοντας όχι μόνο το φως, αλλά και τον ίδιο τον χωροχρόνο. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας παραπέμπουν στη θεωρία του Αϊνστάιν περί ενοποιημένου πεδίου, σύμφωνα με την οποία αν κάμψεις το φως κάμπτεις αναπόφευκτα το χώρο και το χρόνο επίσης.
Δε μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το γεγονός πώς όσοι γνώριζαν εκείνους που μπήκαν και ταξίδεψαν στο εσωτερικό του, δε σταμάτησαν λεπτό να υποστηρίζουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Μαρτυρίες θέλουν τους ναύτες να έχουν αποκτήσει νευρολογικά προβλήματα, με πολλούς από αυτούς να αντιμετωπίζουν μέχρι και συμπτώματα σοβαρών ψυχικών διαταραχών.
Αρκετοί συγγραφείς και ερευνητές ασχολήθηκαν με την υπόθεση, αλλά το πιο γνωστό και επιδραστικό έργο είναι το βιβλίο «Το Πείραμα της Φιλαδελφείας» των αμερικανών συγγραφέων Τσαρλς Μπέρλιτζ και Γουίλιαμ Μουρ, που κυκλοφόρησε το 1979 (στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ωρόρα»). Σύμφωνα με τους δύο συγγραφείς, η ιστορία ξεκινάει τη δεκαετία του ‘20, όταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ολοκληρώνει τη «θεωρία του ενοποιημένου πεδίου», σύμφωνα με την οποία η βαρύτητα συνδέεται με τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό.
Ο Αϊνστάιν, θέλοντας να επαληθεύσει τη θεωρία του, συνεργάστηκε με το αμερικανικό πολεμικό στο αποκληθέν «Πείραμα της Φιλαδέλφειας».Μετά την ολοκλήρωση του πειράματος, ο Αϊνστάιν συνειδητοποίησε ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν έτοιμη να αποδεχθεί μια τέτοια γνώση, που θα του άλλαζε την ιδέα που είχε για το χώρο, και κατέστρεψε τις σημειώσεις του. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το εγχείρημα, επειδή κάποιοι από το πλήρωμα του πλοίου κάηκαν, άλλοι εξαφανίστηκαν και άλλοι τρελάθηκαν.Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι το πλοίο που συμμετείχε στο υποτιθέμενο πείραμα, το US Eldridge, δόθηκε στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, στο πλαίσιο της αμερικανικής βοήθειας, και μετονομάστηκε σε «Λέων». Ανέλαβε υπηρεσία το 1951 και παροπλίσθηκε το 1992.
Το «Λέων» συνόδευαν πάντα περίεργες ιστορίες και φήμες. Θρυλείται ότι κατά τη διάρκεια ασκήσεων στο Ιόνιο τη δεκαετία του ‘50 εξαφανίστηκε για δύο ημέρες ή ότι κάποιοι χώροι του πλοίου είχαν σφραγιστεί χωρίς προφανή λόγο. Λέγεται, επίσης, ότι πολλοί ναύτες που υπηρέτησαν στο πλοίο παρουσίασαν ανεξήγητα ψυχολογικά και νευρολογικά προβλήματα.
Πηγή: theatrecomment