Ασχολούμαι πολύ με τα εκπαιδευτικά τα δικά μας, των δραματικών σχολών και δεν μπορούν να κάνουν ούτε ανάγνωση τα παιδιά. Έχουν βγάλει το λύκειο δε, ορισμένοι και κάποια πανεπιστήμια. Ούτε να διαβάσουν ένα κείμενο δεν μπορούν. Δηλαδή πρέπει να κάνεις γραμματική και συντακτικό από την αρχή. Τι άλλο να σας πω; Αυτό έχει να κάνει με το ότι υπάρχει ένα σύστημα το οποίο υποδύεται ότι εκπαιδεύει και κάποιοι που υποδύονται ότι εκπαιδεύονται.
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις μεγάλες αλλά υπάρχει ένας κόσμος που βγαίνει ο οποίος δεν γνωρίζει ή γνωρίζει εξιδεικευμένα πράγματα αλλά δεν ξέρει να επικοινωνήσει. Η σχέση μας με την ιστορία και με την νεοελληνική λογοτεχνία είναι ανύπαρκτη και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας για να μην σας πω ότι ήδη το βρίσκουμε.
Το πρώτο κεφάλαιο είναι οι γονείς. Το πρωτοκύτταρο της κοινωνίας είναι η οικογένεια. Εάν, ας πούμε, ο γονέας δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση στο παιδί, το παιδί θα καταλήξει να παίζει μπουνιές στο δρόμο όπως βλέπουμε και γίνεται. Γιατί αυτά τα φαινόμενα, που βλέπουμε, έχουν αυτή την αφετηρία. Τα παιδιά αυτά που τσακώνονται στους δρόμους δεν έχουν προσωπικά μεταξύ τους, τους γονείς θέλουν να πλακώσουν στο ξύλο αλλά δεν μπορούν και πλακώνουν τους άλλους.
”Τα παιδια που πλακωνονται στον δρομο στο ξυλο δεν εχουν κατι μεταξυ τους. ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΛΑΚΩΣΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΛΟ, αλλα ΔΕΝ μπορουν γι αυτο κ πλακωνουν συνομιληκους τους!”
Γιαννης Μπεζος, 19.10.24 (15:48)
https://twitter.com/thanasima_agna/status/1847621425118556239?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw
https://twitter.com/ourg1os/status/1847659945413472589?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw
https://twitter.com/ellenikesseires/status/1847663747680154049?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw