Ρωτάνε πολλοί: με ποιον είσαι με τον Κασσελάκη ή με τους άλλους; Μα αυτό είναι το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα. Η απορία με ποιους είσαι και όχι με τι είσαι. Αυτό το λάθος ερώτημα δημιούργησε και την στρεβλή αντίληψη για την πολιτική. Έπαψαν να είναι κάτι για την κοινωνία και ήταν με κάποιους. Λίγη σημασία έχει αν το έκαναν από ιδεοληψία, ομαδοποίηση, ανικανότητα. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μετρούσαν κουκιά σε Κεντρικές Επιτροπές, ώρες σε συνεδριάσεις, σχεδιασμούς στην εσωτερική ευτέλεια που δημιουργούσαν. Δεν μπόρεσαν να εκφράσουν τον κόσμο γιατί δεν τους ενδιέφερε αυτό το «τι» που θέλει ο κόσμος. Τους ενδιέφερε ότι οι ίδιοι ήταν κατ απονομή σπουδαίοι, πολιτικά πεφωτισμένοι και μέσα από τις επιλογές τους βολεμένοι. Βέβαια αντίθετα με όσα συνηθίζουν να θυμούνται για τα ωραία και τα σπουδαία στην Αριστερά, η ιστορία της είναι γεμάτη από γεγονότα τέτοιου τύπου. Γιατί ο άνθρωπος για τον οποίο γίνονται όλα, δεν τους αφορά. Στην προσπάθειά τους δήθεν να τα πραγματοποιήσουν έχουν μετατραπεί σε ανθρωπάκια οι ίδιοι. Ξέρω, η θεώρησή μου δεν αποτελεί μια πολιτική ανάλυση, αλλά δε νομίζω ότι έχει και νόημα κάποια τέτοια ανάλυση. Μιλάμε για κατάντια, διασυρμό και εξευτελισμό που αφήνει άναυδο ακόμη και τον σκληρό αντίπαλο απέναντι. Απογοήτευσαν τον κόσμο, τον ματαίωσαν και τώρα του ζητάνε να πάρει θέση. Σε τι να πάρει θέση; Στην αθλιότητα;
Οφείλω ωστόσο να πω ότι σε αυτή την ιστορία,ο Κασσελάκης έχει την μικρότερη ευθύνη. Όχι μόνο γιατί έπεται χρονικά σε όσα έχουν διαμορφώσει, αλλά γιατί απέναντί του επιστράτευσαν την κλασική συνταγή της εξόντωσης με κάθε μέσο γιατί «ήταν εχθρός». Δεν τον αντιμετώπισαν πολιτικά, δεν αναμετρήθηκαν μαζί του για να καταδείξουν αυτό που λένε ανικανότητά του, δεν συνομίλησαν με τον κόσμο για να τον πείσουν. Απλώς ανέσυραν τη συνταγή της Τασκένδης και της Ρουμανίας, τις συντροφικές μάχες σώμα με σώμα για «καλό του κόμματος». Ο Κασσελακης δεν ήρθε μόνος του στο ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική. Τον έφερε η ηγεσία του κόμματος τότε που μάζευε ρώγες από παντού για να φτιάξει το αθάνατο κρασί του Κέντρου και της νίκης. Μάζεψε και Μπίστηδες και μπασκετμπολίστες και τραγουδιστές και συμπαθητικούς κυρίους και κύριες με ωραία χαμόγελα. Αυτά ήταν τα κριτήρια. Ο Κασσελάκης ήταν το σύμπτωμα, όχι η αιτία και είχε τη φιλοδοξία ή την αυταπάτη να επικρατήσει. Το έκανε όμως με την αποδοχή του κόσμου. Ναι μπορεί η αποδοχή του κόσμου να φέρει το λάθος πράγμα, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος που να είναι δημοκρατικός ώστε να λειτουργεί η πολιτική. Ίσως ο Κασσελακης να μην μπορεί να εκφράσει πολιτικά για διάφορους λόγους όσα έχει ανάγκη ένα αριστερό κόμμα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι το ίδιο συνέβη με τον πιο τραγικό τρόπο με αυτούς που προηγήθηκαν. Τους σπουδαίους και τελικώς μοιραίους για την Αριστερά. Ας μην γελιόμαστε. Όσα γίνονται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν τίποτα πολιτικό και σπουδαίο. Δεν έχουν κανένα ιδεολογικό διακύβευμα όπως άλλωστε και η προηγούμενη διάσπαση με τη ΝΕΑΡ. Υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες και στόχοι που σχετίζονται με αξιώματα (ναι αυτά τα μικρά και άχρηστα) , τα περιουσιακά στοιχεία του κόμματος, την κρατική επιχορήγηση και τις σφραγίδες. Γιατί μόνο σφραγίδα έχει μείνει.
Ως ποιητικό επίλογο, παραθέτω το ποίημα του Μπρέχτ «η Λύση». Ταιριάζει σε όσα συμβαίνουν:
«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»
Ρωτάνε πολλοί: με ποιον είσαι με τον Κασσελάκη ή με τους άλλους; Μα αυτό είναι το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ χρόνια τώρα. Η απορία με ποιους είσαι και όχι με τι είσαι. Αυτό το λάθος ερώτημα δημιούργησε και την στρεβλή αντίληψη για την πολιτική. Έπαψαν να είναι κάτι για την κοινωνία…
— Kostas.Vaxevanis (@KostasVaxevanis) October 13, 2024
Δεν ειναι μονον αυτο.Με την συμπεριφορα τους εδωσαν δικιο σε κατι εθνοπροδοτες ακροδεξιους,πνευματικους απογονους,των καφρων που φοβοντουσαν τα κονσερβοκουτια οτι,η αριστερα ειναι μια ποταπη μαζα ξυπολυτων και ανυποληπτων μαδουραιων, αχρηστων και επικινδυνων για την πατριδα.Αν ο Μητσοτακης δεν στειλει λουλουδια στους 87 τουλαχιστον,θα ειναι ο αχαριστοτερος ολων.
Πιθανόν και να υπάρχει και το κάτι πολιτικό και το κάτι διαφορετικό. Αφού στο τέλος θα προκύψει αποτέλεσμα για αυτή την παράταξη.
Πιθανόν όλο αυτό ,όπως το εμφανίζουν τα ΜΜΕ να προκαλεί, αλλά υπάρχουν και σκέψεις που πιστεύουν ότι κάπως έτσι ξεκαθαρίζουν τα δεδομένα.
Πλειοψηφικά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται – δεν καίγεται για τα εσωτερικά της κάθε πολιτικής ιδεολογίας. Όλες έχουν την σκοτεινή τους πλευρά.
Περιμένει με υπομονή που έχει σπάσει ρεκόρ να πορευτεί η χώρα σε πολιτικό δρόμο όπως προστάζουν οι καιροί που ζούμε.
Υπάρχει κατηγορία πολιτών που αντιλαμβάνεται ότι μέσα από όλο αυτό το μπέρδεμα έρχεται κάτι το αναμενόμενο.
Δεν θεωρούνται όλοι εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε ηλίθιοι, ούτε μη εγκεφαλικά την σκέψη έχουν. Μάλλον άλλα πράγματα αποφεύγονται να έρθουν στο φως.
Υπάρχουν άνθρωποι κάποιας ηλικίας απόμαχοι, μετράει η εμπειρία, διακρίνουν λεπτομέρειες που σε διαφορετικό χρόνο τα ΜΜΕ θα ούρλιαζαν από φωνές, τώρα απόλυτη σιγή.
Και γιατί τόσο μένος για τον Τσίπρα?
Τον έστειλαν στο σπίτι του, με τον τρόπο που τον έστειλαν. Θέλησαν να τον ταπεινώσουν, να τον γονατίσουν, να του χρεώσουν τις αποτυχίες στις εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα γιατί ξανά-μανά το ίδιο πρόσωπο για όλα υπεύθυνο?
Και τέλος δεν είναι συμπτωματική η εκλογή προέδρου ως προς τον χρόνο πρώτα στο ΠΑΣΟΚ και επόμενος ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μήπως της ΝΔ τα κατορθώματα για το τώρα άκρα σιγή.
Ως προς το σύμπτωμα και ως προς το να επικρατήσει, σε προσωπικό επίπεδο, όταν αποδέχεσαι να παίξεις αυτό το ρυθμό με αυτό το σκοπό αποδέχεσαι και όλες τις ευθύνες. Με όλο αυτό που διαδραματίζεται και συμμετέχει με επιμονή δεν χωρούν να δικαιολογηθούν αυτά που δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ .
Ένας βρώμικος πολιτικός διασυρμός πλανάται μέσα στην χώρα που οι νέες αναδιατάξεις τον προκαλούν. Διαφαίνονται εξελίξεις που τρομάζουν από όλα αυτά που τρέχουν με ταχύτητα, αλλά που η χώρα μας δεν θα ήθελαν μια κατηγορία εξαίρετων να την επηρεάσουν, η τουλάχιστον επιθυμούν να τα καθυστερήσουν όσο τους παρέχεται χρόνος.
Ο λαός που διαρκώς η αναφορά, διαθέτει και κρίση και αξιολογεί και χρόνο παρέχει μέχρι το όλο σκηνικό φέρει αυτό που τον εκφράζει περισσότερο.