Μετά τη γερμανοαυστριακή προέλαση στη Σερβία και το σπάσιμο της σερβικής άμυνας (η Σερβία βρέθηκε να δέχεται την ταυτόχρονη επίθεση τριών στρατών: γερμανο-αυστριακού από βορρά, βουλγαρικού από ανατολή), ο Βρετανός υπουργός των Εξωτερικών, Έντουαρντ Γκρέι φοβούμενος τη σιδηροδρομική (και όχι μόνο) ένωση της Γερμανίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπέβαλλε στις 3 Οκτωβρίου επίσημη πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση άμεσης παραχώρησης της Κύπρου αν η Ελλάδα εξέλθει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων.
Το τελεσίγραφο που στάλθηκε στον Άγγλο πρεσβευτή στην Αθήνα σερ Φράνσις Έλλιοτ έγραφε: «Σήμερον, η Σερβία υπέστη επίθεσιν παρά της Βουλγαρίας. εάν η Ελλάς θελήση να έλθη εις βοήθειάν της, η κυβέρνησις της Αυτού Μεγαλειότητος είναι πρόθυμος να παραχωρήση την νήσον Κύπρον εις την Ελλάδα. Εάν η Ελλάς ενωθή μετά των συμμάχων χωρίς περιορισμούς, θα συμμετάσχει φυσικώς μαζί των εις τα πλεονεκτήματα, άτινα θα πραγματοποιηθούν κατά το τέλος του πολέμου. Η παραχώρησις όμως της Κύπρου γίνεται υπό της Αγγλικής κυβερνήσεως, ανεξαρτήτως από την άποψιν ταύτην και υπό μόνον τον όρον, ότι η Ελλάς θα δώση διά του στρατού της πλήρη και άμεσον την υποστήριξιν της εις την Σερβίαν. Ο καιρός παρέρχεται και θα παρακαλέσετε τον κ. Ζαΐμην να μας απαντήση άνευ βραδύτητος.»
Στις 8 Οκτωβρίου η επίσημη ελληνική κυβέρνηση μέσου του πρεσβευτή της στο Λονδίνο, Ιωάννη Γεννάδιου, απάντησε αρνητικά. (Γεώργιος Βεντήρης, ” Η Ελλάς του 1910-1920″, Β’ τόμος σελ. 49, 50)
Ο Ζαΐμης επιφυλάχθηκε για την απάντησή του, ζητώντας χρόνο για να δει τον βασιλιά του. Χρειάστηκε 48 ώρες για να τον συναντήσει!!! Στην επίσημη ελληνική απάντηση (ημερομηνία 8/21 Οκτωβρίου 1915) εκφραζόταν η ευγνωμοσύνη της κυβέρνησης Ζαΐμη για την προσφορά της Κύπρου και αναφερόταν: «Τίποτε δεν της είναι πιο ευάρεστο από αυτή την προσφορά που, ανοίγοντας τις καλύτερες προοπτικές για τις εθνικές βλέψεις, γεμίζει ασφαλώς με χαρά τις καρδιές των Ελλήνων. Όμως, όσο δελεαστική κι αν είναι η εν λόγω προσφορά, δεν μπορεί να αλλάξει τη σοβαρότητα των καταστάσεων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, ούτε να καταστήσει αποτελεσματικότερη τη στρατιωτική βοήθεια που θα ήθελε να μπορούσε να προσφέρει στη Σερβία.» (Από το βιβλίο του Χρίστου Α. Θεοδούλου, «Η Ελλάδα και η Αντάντ», Χανιά 2011, σελ. 267).
(Πηγή Wikipedia)
Δείτε και σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας “ΕΜΠΡΟΣ”…
Χαρακτηριστικά και είναι και τα αποσπάσματα βιβλίου της Βουλής των Ελλήνων με τίτλο “ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”, Τόμος Α 1915-1956, Αθήνα 1997.
Δείτε τους διαλόγους της στην Βουλή, της 21ης Οκτ. 1915, σχετικά με το θέμα της παραχώρησης της Κύπρου μεταξύ του τότε Πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου και βουλευτών…
Για την ιστορία..
Η συμμετοχή της Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ζήτημα έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των δυο κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων της Ελλάδας της εποχής εκείνης, του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και του Πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου – και των οπαδών τους. Οπαδός της ουδετερότητας ο Βασιλιάς, οπαδός της συμμαχίας με την Αντάντ ο Πρωθυπουργός, συγκρούστηκαν πολλές φορές και με διάφορες αφορμές διεκδικώντας ο ένας από τον άλλον, την πρωτοβουλία στο θέμα
Η ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, στο πλευρό των συμμάχων έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα τη θριαμβευτική νίκη κατά των Γερμανοβουλγάρων στα υψώματα του Σκρα στις 30 Μαΐου 1918 και τη συμμετοχή των Ελληνικών δυνάμεων στην τελική επίθεση και διάσπαση του μετώπου, το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.
Λίγες μέρες αργότερα, η Βουλγαρία θα συνθηκολογήσει και τον Οκτώβριο του ιδίου έτους η Τουρκία θα συνάψει ανακωχή στον Μούδρο.
Ο Φρανσαί ντ’ Εσπερέ, αρχιστράτηγος του Βαλκανικού Μετώπου, με αφορμή το νικηφόρο αγώνα των Ελλήνων θα σημειώσει: «Ιδιαιτέρως διά τον Ελληνικόν στρατόν τονίζω τον ζήλον, την ανδρείαν και την παροιμιώδην ορμήν, τα οποία επέδειξε κατά τον υπ’ αυτού διαδραματισθέντα ένδοξον ρόλον επί των οχθών του Στρυμώνος και του Αξιού».
Η συνθηκολόγηση, τέλος, της Γερμανίας στις 11 Νοεμβρίου 1918, θέτει τέλος στο Μεγάλο Πόλεμο που διήρκεσε τέσσερα έτη και αιματοκύλησε την Ευρώπη.
Παρά την καθυστερημένη είσοδο της χώρας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού ήταν βαριές, με 496 αξιωματικούς και 23.834 οπλίτες νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους.