Στην περίφημη επιστολή προς τον Μενοικέα διαβάζουμε:
«Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση μας · όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που ‘χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου. Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς.
Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.”
Ο θάνατος λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν’ αποφύγουν το θάνατο σαν να ‘ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για να αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής. Απεναντίας ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη μα την ευτυχέστερη. Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του· όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς αλλά μίας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες τον Άδη
Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αυτοκτονεί; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το ‘χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ’ αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία. Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Κι ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.
Αυτά λοιπόν, κι όσα σχετίζονται μαζί τους, να τα στοχάζεσαι μέρα και νύχτα, μόνος σου ή με κάποιον σαν και σένα, και ποτέ σου δεν πρόκειται να ταραχτείς, είτε στον ύπνο σου είτε στον ξύπνιο σου• και θα ζήσεις σαν θεός ανάμεσα σε ανθρώπους.»
Από το βιβλίο: ”Επιστολή προς Μενοικέα. Περί Ευτυχίας”
Ναι βέβαια, καλά τα λέει ο φιλόσοφος, αλλά όλα αυτά είναι για την εποχή που δεν είχε έρθει ο Ιησούς Χριστός ο οποίος μας απέδειξε ότι είναι ο ενσαρκωθείς Θεός των πάντων και των συμπάντων. Ο Αιώνιος Λόγος. Το πρόβλημα, μας το γράφει ξεκάθαρα η Βίβλος, είναι η αμαρτία των ανθρώπων και όλου του κόσμου την οποία ανέλαβε να την πάρει στους ώμους του ο Χριστός κατά τον ορισμένο καιρό της παρουσίας του στην γη, κι έτσι πεπληγωμένος, εξουθενημένος και σταυρωμένος μέσα στην ανθρώπινη σάρκα Του, απέδωσε μία και μοναδική αναμάρτητη ζώσα αιματηρή θυσία προς τον Πατέρα Του (και Πατέρα μας) με το δικό Του αίμα, ώστε να μας ελευθερώσει από το άγχος του θανάτου και να μας χαρίσει επιπλέον και δωρεάν αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή δεν είναι το ζητούμενο από όλους τους ανθρώπους? Να ζήσει ο άνθρωπος δηλαδή για πάντα χωρίς να υπόκειται στην διαδικασία του θανάτου και της εκμηδένησής του? Εδώ καταλαβαίνουμε και βλέπουμε την άπειρη αγάπη του Θεού προς το πλάσμα του που το δημιούργησε σύμφωνα με την δική Του εικόνα και ομοίωση, ως ο Άνθρωπος και δεν ηθέλησε να χαθούμε για πάντα μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Γι αυτό ο ζων και αυθύπαρκτος Θεός, ετοίμασε οδό σωτηρίας με το σπέρμα της γυναίκας (Εύας) το οποίο είναι ένα ξεχωριστό σώμα μέσα στο ίδιο το σώμα της γυναίκας και το ωάριό της δεν κουβαλάει το προπατορικό αμάρτημα. Όμως όταν το ωάριο συλλάβει το σπέρμα του άνδρα ως φυσικού απογόνου του Αδάμ εξ αίματος, ο νέος άνθρωπος που θα γεννηθεί υποπίπτει στην κατηγορία του προπατορικού αμαρτήματος και πρόκειται να υποστεί την διαδικασία του θανάτου. Ο Δημιουργός Πατέρας είχε προβλέψει την αναμαρτησία του σπέρματος της γυναικός ως ξεχωριστή ζωή που δημιουργείται ξεχωριστά μέσα στο σώμα της ώστε να φέρει τον Υιόν Του δια Πνεύματος Αγίου κατά τον προσδιορισμένο καιρό και να μην υπόκειται το σπέρμα της στην αμαρτία των πρωτοπλάστων. Έτσι δεν χρειάστηκε να ξαναδημιουργήσει τον άνθρωπο με έναν νέο Αδάμ, αλλά έστειλε τον Υιό Του να γεννηθεί για εμάς μέσα από το ξεχωριστό αυτό σώμα της γυναίκας ως σπέρμα της, το ωράριό της δλδ, δημιουργώντας την οδό μέσα από την τέλεια Σοφία Του για να φέρει τον Χριστό. Με άλλα λόγια η Γυναίκα είναι πλασμένη από το γενετικό υλικό του ανδρός με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδημιουργεί και διαιωνίζει μαζί με τον Πατέρα τον Κόσμο μας!!! Γι αυτό ο Διάβολος έφθασε να απομακρύνει σήμερα την γυναίκα από τον θεϊκό της αυτόν σκοπό και να ανατρέφει γατιά και σκυλιά αντί να φέρνει στον κόσμο νέα ζωή. Ο άνδρας ως γνωστόν γεννά και η γυναίκα τίκτει. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!