Σωτηρία ή καταστροφή η έκθεση Draghi;

Η μελέτη του Mario Draghi των 400 σελίδων έχει ως κυρίαρχο στόχο την αναζωογόνηση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ. Η διάχυτη αγωνία, που κατακλύζει το ανά χείρας πόνημα, σε πείσμα των εξειδικευμένων γνώσεων και εμπειριών του συγγραφέα του, προϊδεάζει για τις, ουσιαστικά, ανυπέρβλητες δυσκολίες του όλου εγχειρήματος. Να παρατηρηθεί εξαρχής ότι η περί ης μελέτη παρακάμπτει το κυρίαρχο πρόβλημα των ημερών μας, που σίγουρα δεν είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ΕΕ απέναντι στις ΗΠΑ, ενώ στη συνέχεια ασχολείται με ανεδαφικές υποθέσεις και προτάσεις, που έστω και αν τελικά υλοποιηθούν, θα είναι καταστρεπτικές, κυρίως για τον ευρωπαϊκό Νότο. Και θα γονατίσουν για ακόμη μια φορά την Ελλάδα.

Ι. Το πρόβλημα δεν είναι η οικονομική υστέρηση της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ
Πράγματι, η ευρωπαϊκή οικονομία υστερεί, σε αρκετά σημεία, απέναντι στην αμερικανική, καθώς η πρώτη διανύει περίοδο στασιμότητας και ήδη κρίσης, ενώ η δεύτερη εξακολουθεί να πραγματοποιεί αναιμικούς ρυθμούς μεγέθυνσης. Ωστόσο, η επιδιωκόμενη, μέσω της έκθεσης Draghi, αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας απέναντι στην αντίστοιχη των ΗΠΑ, έστω και αν ήταν εφικτή, που φαίνεται να μην είναι, δεν θα εξασφάλιζε την επιδιωκόμενη λύση. Διότι, το πρόβλημα δεν είναι η ατονία της ΕΕ, αλλά η αδυναμία ολόκληρης της Δύσης να ανταγωνιστεί τον ταχύτατα ανερχόμενο Νότο, με πρώτη τη τάξει την Κίνα. Η ΕΕ αποτελεί τμήμα της παρακμάζουσας Δύσης, και συνεπώς, δεν αντιμετωπίζει μεμονωμένη, το πρόβλημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας, αλλά από κοινού με τις ΗΠΑ. Ο κοινός τους αντίπαλος είναι ο επιθετικά αναπτυσσόμενος Νότος, γνωστός με την επωνυμία των BRICS. Οι BRICS, δημιουργήθηκαν τo 2009 με αρχικά 5 χώρες, τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, τη Νότια Αφρική και την Κίνα. Στη συνέχεια προστέθηκαν οι Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ ενώ είναι σε αναμονή αιτήσεις εισόδου από το Αζερμπαϊτζάν, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ το Bangladesh, αλλά και την Τουρκία. Αδιάφορη η Δύση μέχρι πρόσφατα, διαπιστώνει ξαφνικά ότι οι BRICS εκπροσωπούν έναν «ολοκληρωμένο Νότο», ο οποίος στρέφεται εναντίον της, με πρώτη τη τάξει, την Κίνα και ο οποίος ήδη την ανταγωνίζεται ανηλεώς σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς.

Oι BRICS μετρούν ήδη το μισό σχεδόν πληθυσμό της υφηλίου (46,6%), το οικονομικό τους βάρος, σε όρους αγοραστικής δύναμης στο παγκόσμιο ΑΕΠ έχει ήδη ξεπεράσει το αντίστοιχο του G7 (36% έναντι 35%). Σε 20 χρόνια οι BRICS διπλασίασαν το μερίδιό τους στο διεθνές εμπόριο από 20% σε 40% και η επέκταση των συναλλαγών της Κίνας με τη Λατινική Αμερική τρομοκρατεί ήδη τη Δύση. Για το 2050 προβλέπεται ότι οι BRICS θα έχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου, έναντι του 20% για το G7, θα εξασφαλίζουν το 38,3% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, θα αντιπροσωπεύουν το 40% των παγκόσμιων επενδύσεων σε υποδομές, θα ελέγχουν το 53% των αποθεμάτων φυσικού αερίου, το 40% των αποθεμάτων άνθρακα και σχεδόν το ήμισυ της παραγωγής τροφίμων. Θα καθορίζουν, μεταξύ άλλων, τη διεθνή τιμή του πετρελαίου, ενώ παράλληλα θα έχουν επικίνδυνα περιορίσει την παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου. Τέλος, οι BRICS, αναμένεται να κυριαρχήσουν στην αγορά κρίσιμων και στρατηγικών μετάλλων και ορυκτών που είναι απαραίτητα για την ενεργειακή μετάβαση και τις προηγμένες τεχνολογίες.

Ο ανταγωνισμός αυτός των BRICS έχει ήδη γονατίσει την Ευρώπη, με καταστρεπτικές συνέπειες στην ναυαρχίδα της, τη Γερμανία, της οποίας οι αυτοκίνητο-βιομηχανίες χαροπαλεύουν, πολλές επιχειρήσεις της οδεύουν για μετεγκατάσταση στην Κίνα και η οικονομία της έχει εισέλθει σε κρίση. Η κάπως καλύτερη κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας οφείλεται, σε σημαντικό βαθμό, στο γεγονός ότι δεν επιβαρύνθηκε με τις υψηλές τιμές ενέργειας, που τσάκισαν την Ευρώπη. Αλλά, όμως, σφυροκοπείται και αυτή από τον ανταγωνισμό του Νότου και αναζητεί λύσεις σε μεγαλύτερο βαθμό αυτάρκειας, στην επιβολή περιορισμού των εισαγωγών, κυρίως από την Κίνα, και ακόμη στην ανορθόδοξη σκέψη προσφυγής σε μια δεύτερη εκβιομηχάνιση. Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα δεν επιτρέπει φαντασιώσεις της μορφής ότι «το ποτάμι μπορεί να γυρίσει πίσω».

ΙΙ. Οι φρούδες ελπίδες της έκθεσης Draghi
Με αυτά τα γκρίζα δεδομένα για το παρόν και το μέλλον της Δύσης (Βλ. Ι), η έκθεση Draghi, που φιλοδοξεί να σώσει την Ευρώπη, εμφανίζεται με ισχυρά στοιχεία Δονκιχωτισμού, όπως, ανάμεσα και σε άλλα:
*Δαπάνες. Οι ετήσιες δαπάνες για αναπτυξιακές επενδύσεις, που υποτίθεται ότι θα αναστήσουν τη θνήσκουσα Ευρώπη έχουν υπολογιστεί από τον κ. Mario Draghi σε 800 δις, ευρώ, ετησίως. Το ακανθώδες ερώτημα είναι από που θα βρεθούν, δεδομένου ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός της ΕΕ δεν υπερβαίνει τα 300 δις. ευρώ. Η έκθεση προτείνει προς τούτο, τη δημιουργία κοινού χρέους των κρατών-μελών, με τη δημιουργία ευρωπαϊκού ομολόγου, το οποίο πιστεύεται ότι θα προσελκύσει τις αποταμιεύσεις των πολιτών των κρατών-μελών (ορθότερα, την αποθησαυριση τους). Ωστόσο, η απουσία σύμπνοιας και ενότητας, στους κόλπους της ΕΕ, έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις ικανού αριθμού κρατών-μελών με επικεφαλής την Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο. Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η τυχόν τελική έγκριση του περί ου σχεδίου θα σημάνει υποχρέωση λιτότητας, από τα κράτη-μέλη, πολύ σκληρότερης αυτής που μονίμως επικρατεί μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας. Και δυστυχώς η λιτότητα θα είναι πιο επώδυνη για το Νότο, με τη χαμηλότερη ανάπτυξη και τα ισχνότερα εισοδήματα από ότι στο Βορρά της ΕΕ. Στον Νότο, που πλήρωσε τα χρόνια πλεονάσματα της Γερμανίας με τα δικά του ελλείμματα.

*Αναπτυξιακές επενδύσεις. Η έκθεση Draghi βασίζει τη σωτηρία της ΕΕ, στη διενέργεια επενδύσεων. Αλλά, τι είδους επενδύσεις μπορεί να επιλεγούν, ώστε να υλοποιήσουν το βασικό στόχο της έκθεσης, όταν αυτές αφορούν μια τόσο οικονομικά ανομοιόμορφη ένωση κρατών όπως είναι η ΕΕ; Αρκεί να υπενθυμίσω ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του πλούσιου Λουξεμβούργου είναι 6.5 φορές ανώτερο του φτωχότερου κράτους-μέλους, που είναι η Βουλγαρία. Και ακόμη, με τι τρόπους θα αντιμετωπιστεί η χαμηλή παραγωγικότητα των υπηρεσιών, που κατακλύζουν την ΕΕ; Μήπως με προσφυγή στην ουτοπία μιας νέας εκβιομηχάνισης;

*Ακραίος φιλελευθερισμός. Η έκθεση Draghi, πιστή στις αρχές του ακραίου φιλελευθερισμού, προβλέπει για τις επενδύσεις της τη σχέση 80% ιδιωτικών προς 20% δημοσίων. Στην προκειμένη περίπτωση, θα έπρεπε να προβλεφθεί υψηλότερο ποσοστό δημοσίων επενδύσεων, ώστε αυτές να κατευθυνθούν προς τους τομείς που θα έχουν επιλεγεί από την έκθεση, και όχι στις όποιες προτιμήσεις των ιδιωτών.
ΙΙΙ. Η Ελλάδα, και πάλι το θύμα. Για την πατρίδα μας, η τυχόν υλοποίηση του σχεδίου Draghi θα σημάνει μια επιπλέον επιδείνωση της ήδη οδυνηρής κατάστασης που υπομένει από τα Μνημόνια, όχι μόνο επειδή θα υποχρεωθεί να συμμετάσχει στο κοινό ευρωπαϊκό χρέος, αλλά και επειδή η Eurostat άλλαξε τελευταίως τον τρόπο υπολογισμού του χρέους και έτσι η σχέση χρέους προς το ΑΕΠ από 161,9% τώρα, θα εκτιναχθεί στο 167,5%. Όταν η χώρα σύρθηκε στο ΔΝΤ, προκειμένου να σωθεί, η παραπάνω σχέση ήταν 126%.

Τι συμπέρασμα εξάγεται από τα παραπάνω; Φοβούμαι ότι αυτό συνοψίζεται στο ότι, οι επιθυμίες και οι καλές προθέσεις αδυνατούν να ανατρέψουν τη ζοφερή πραγματικότητα: Η Δύση διανύει ταχύρρυθμη παρακμή απέναντι στο Νότο που αναδύεται.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
PhD Οικονομικών Επιστημών Σορβόννης
Πρώην πρύτανης του ΠΑΜΑΚ
Ακαδημαϊκός
Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη