Ο Μαρινάκης, ο εκπρόσωπος του Μητσοτάκη, ζήτησε, θεωρώντας αυτό που ζήτησε, και προσδιορίζοντας αυτό ως «δέον» την παράδοση της έδρας που κατέχει ο Σαλμάς στην Νέα Δημοκρατία, αφαιρώντας έτσι το δικαίωμα από κάθε βουλευτή να βουλεύεται, που είναι και το θεμέλιο, το συνταγματικό τέτοιο, της Δημοκρατίας. Όχι της Νέας του Μητσοτάκη, αλλά μιας άλλης και γνήσιας.
Το της απαίτησης του Μαρινάκη εξηγεί και τον πανικό που διακατέχει τον εις Νέα Υόρκη ευρισκόμενο Μητσοττάκη, μη του φύγουν ακόμα λίγες έδρες, και φύγει έτσι και ο ίδιος αφήνοντας στη μέση τα προς τους ολιγάρχες της Οικονομίας υποσχεθέντα. Να ποιο λοιπόν και το «μεδούλι» της ταραχής.
Το για να φύγει αργότερα, δεν τον νοιάζει, αφού τότε θα έχει ολοκληρώσει, τα πάντα για τον λαό, με το «θεάρεστο» έργο του. Τώρα όμως καίγεται, γι αυτό διαρρέει και, για την Προεδρία, την Δαμανάκη, επειδή η κυρία αυτή έχει και την Προεδρική «εμπειρία» των ολίγων ημερών όταν κάλυψε για λίγες μέρες ως Πρόεδρος αυτόν που ξαφνικά τα παράτησε ως μη ανεχόμενος τον «εμπαιγμό» που του ετοίμαζε τότε ο Ανδρέας, δικαιολογούμενος ως«φοβισμένος» μη καΙ τον διαγράψουν οι τότε κάτω από αυτόν.
Τους «φοβόταν». Και το δούλεμα «σύννεφο» συνεχίζεται μέχρι και όπως τώρα.
Όποιος νομίζει το ότι οι ανώτεροι, αλλά και οι κατώτεροι που δεν ανησυχούν ελέγχων, δεν κοιτάζουν και τον εαυτούλη τους παράλληλα των καθηκόντων αυτών, πλανώνται, και αυτό διότι δυστυχώς, Πλαστήρας, δεν υπήρξε έκτοτε άλλος.
Δεν θα ερθουν στην πολιτικη σκηνη του τοπου σοβαροι Ανθρωποι και πατριωτες η χωρα μας δεν εχει μελλον . Δυστυχος
Μόνο στις σημερινές κοινωνίες «του φαίνεστε» θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να «διαπρέψουν» τέτοιο «φελλοί»
Επειδή διαδραματίζονται κάποια γεγονότα που αποτελούν καθαρά εσωτερικά θέματα της πολιτικής, τόσο μακριά από την χώρα μας, έξωθεν, εκεί στη Ν. Υόρκη να υπάρχει παρακαλώ αισιοδοξία, διότι ο πλανήτης γης παραμένει σφαιρικός.
Εντολές και υποδείξεις με απειλές και υπεροχή, η διαθέτεις την υπεροχή και τον έλεγχο, εκεί στην βάση σου, η επιλέγεις οδό πως θα πορευτείς σε επόμενο βηματισμό.
Έχουμε αντέξει τόσα πολλά, έχουμε αποδείξει ότι δεν λυγίζουμε σε κακουχίες, επομένως αισιοδοξία-εγκράτεια.