«Τι να σου πρωτοπώ… Πως αντέχουμε; Μεγάλος ο πόνος; Δε είχα άλλη επιλογή Παύλο. Δεν ήθελα άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να κλειστώ στο σπίτι. Δεν θέλαμε να γίνει αυτό, γιατί, μόνο έτσι, με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν εκείνο το βράδυ, που σε μαχαιρώσανε.
Μακάρι να μπορούσαμε να ήμουν εγώ εκεί και να έτρωγα εγώ το μαχαίρι. Αλλά δεν ήμουν Παύλο μου, και τώρα είμαι εδώ υποχρεωμένη… Υποχρέωση απέναντι σε εσένα, σε αυτό το πλάσμα που ήσουν. Έντεκα χρόνια, να αποδείξουμε ότι ήσουν ένας σπουδαίος άνθρωπος και άξιζε να ζήσεις.
https://twitter.com/avgerinosx/status/1836553894198972424?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw
Αλλά δεν σε αφήσαμε. Κοιτά γύρω σου να δεις τι γίνεται. Πόσος κόσμος σε γιορτάζει σήμερα… Πολύς κόσμος. Και πάντα. Και κάθε χρόνο. Αυτό που με πονάει περισσότερο από όλα είναι αυτό, ότι ήταν ο τελευταίος καφές που ήπιαμε, εκείνη την ρημάδα μέρα… Που να το ξέρω όμως, δεν το ήξερα… Και τόσα που δεν είπαμε, που δεν προλάβαμε, γιατί δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Ότι έφυγες εκείνο το απόγευμα και ότι δεν θα σε ξαναδούμε και δεν θα ξανάακουσουμε τη φωνή σου.
Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά που ήρθες στη ζωή μου, που εγώ ήμουν η μάνα σου. Και εύχομαι να έχουμε καλή αντάμωση. Εύχομαι να χαίρεσαι από εκεί, γιατί όλοι είναι εδώ. Τα αδέλφια σου, οι ανιψιές σου, που μεγαλώσανε, το Παυλί σου, η Χριστίνα σου, όλοι είναι εδώ, εδώ, εδώ…
Ο κόσμος είναι εδώ Παύλο, για εσένα. Δεν θέλαμε να κάνουμε μνημόσυνο, ποτέ δεν θέλαμε. Θέλαμε να σε γιορτάζουμε, πάντα θα σε γιορτάζουμε. Και όσο πάει και πληθαίνει ο κόσμος που σε αγαπάει. Και εγώ τους ευχαριστώ πολύ που σε αγαπάνε. Του ευχαριστώ, γιατί το αξίζεις. Και ευχαριστώ όλους όσους έρχονται, με μεγάλη αγάπη, οι καλλιτέχνες και προσφέρουν αυτό που προσφέρουν για εσένα, για εμάς όλους. Καλή αντάμωση παιδί μου, καλή αντάμωση»..