Μανώλης Κοττάκης
H έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν αφορά μόνον τα εσωκομματικά της παραπαίουσας Αριστεράς. Θα αποτελέσει απαρχή εξελίξεων στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, οι οποίες υπό προϋποθέσεις μπορεί να επηρεάζουν την κεντροδεξιά παράταξη και τα κόμματα που κινούνται στα δεξιά της. Πρόκειται για ντόμινο και ιδού γιατί.
Μέχρι προχθές γνωρίζαμε ότι το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογές για εκλογή νέου αρχηγού και ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε καταστατικό συνέδριο. Τα συμφέροντα των κυρίων Ανδρουλάκη και Κασσελάκη συνέπιπταν αντικειμενικά. Η διατήρησή τους στην αρχηγία των κομμάτων τους διευκολυνόταν από το πάγωμα των εξελίξεων για κόμμα-ομπρέλα της Κεντροαριστεράς με τη συνένωση δυνάμεων από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά. Τα δεδομένα όμως τώρα αλλάζουν και είναι τα εξής: Τώρα θα έχουμε εκλογή αρχηγού και στα δύο κόμματα. Και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα προηγηθεί το ΠΑΣΟΚ και θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογή νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ θα επηρεάσει προφανώς και την εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ένα κόμμα θα συμπαρασύρει το άλλο. Η δυναμική του ενός θα επηρεάσει τη δυναμική του άλλου. Αν δεχθούμε την υπόθεση ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου «τα λένε» καλά τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Στρασβούργο ως βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και ευνοούν την εκλογή «παπανδρεϊκού» και «τσιπρικού» αρχηγού στα δύο κόμματα αντιστοίχως, με προοπτική τη «συνένωση» τους, τότε πρέπει να διερευνήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου που εκπόνησαν οι δύο «πατριάρχες» εκεί στα ξένα. Αν οι εξελίξεις αποκτήσουν δυναμική, δεδομένου ότι ο Κυριάκος έδειξε ότι έμεινε από βενζίνη στη ΔΕΘ (πρώτη φορά από το 2016 δεν είχε αφήγημα) και ότι τα ποσοστά της Ν.Δ. υποχωρούν στις μετρήσεις, τότε ας μην εκπλαγεί κανείς αν αρχίσουν να ξεχωρίζουν οι «παπανδρεϊκοί» Γερουλάνος και Δούκας στο ΠΑΣΟΚ (κυρίως ο πρώτος) και οι μεταβατικοί «τσιπρικοί» Παππάς και Φαραντούρης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος θα αναζητήσει τον θεωρητικά ικανότερο να αντιπαρατεθεί με τον κ. Μητσοτάκη. Γράφω «θεωρητικά», γιατί στο βάθος του τούνελ κρύβεται ο ανυπόμονος για «εκδίκηση» Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος σχεδιάζει να επανεμφανιστεί στον «μπερντέ» το 2025.
Αν βεβαίως νικήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος έχει δείξει μέχρι τώρα στοιχεία ισχυρής ανθεκτικότητας, πολύ δε περισσότερο η Αννα Διαμαντοπούλου, το σενάριο αυτό αλλάζει. Στην πολιτική και στη ζωή πρέπει όμως να πορεύεσαι με το καλύτερο και με το χειρότερο σενάριο. Οχι να κάθεσαι πάνω σε ροζ συννεφάκι. Το οποίο σημαίνει ότι η Ν.Δ. πρέπει να είναι έτοιμη για την περίπτωση που συνενωθούν το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απίθανο σήμερα, αλλά όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα. Η απόφαση του Κασσελάκη να αφαιρέσει τον προσδιορισμό «ριζοσπαστική» από το όνομα της Αριστεράς δεν ήταν τυχαία.
Οι σύμμαχοι αγαπούν τα κεντρώα κόμματα και όχι τα radical. Μισούν τον ριζοσπαστισμό του απρόβλεπτου. Αγαπούν τους φρόνιμους. Και μολονότι δεν «πέρασε» η πρόταση Κασσελάκη λόγω συγκυρίας, κατ’ ουσίαν αποτελεί τον πυρήνα των εξελίξεων γύρω από την Κεντροαριστερά. Το νέο σχεδιαζόμενο ενιαίο κόμμα πρέπει να είναι κεντρώο, όχι ριζοσπαστικό, για να μην «τρομάζει» τα πλήθη, όπως ο παλαιός ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ των capital controls και της υποστήριξης των τρομοκρατών. Θα πάρει αυτό ευλογία από τον ξένο παράγοντα; Κατά τη γνώμη μου, θα πάρει, γιατί έτσι μόνο θα έχει ελπίδες να αναστηλωθεί ο παλαιός δικομματισμός και θα διευκολυνθούν οι επανασυσπειρώσεις εκατέρωθεν.
Θα επιτύχει όμως το εγχείρημα για την ανάσταση της παλαιάς αρχιτεκτονικής της Μεταπολίτευσης; Εχω πολλές αμφιβολίες. Από τη μία, θα έχουμε έναν πρωθυπουργό χωρίς βενζίνη, που θα σκέφτεται αν πρέπει να επιμείνει «κεντρώα» ή να πάρει και ελαφρά δεξιά κλίση, και, από την άλλη, θα έχουμε τους Παπανδρέου και Τσίπρα, που για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είναι «πατριάρχες» last year. Ξεπερασμένοι. Κυρίως ο πρώτος. Η Ελλάδα χρειάζεται μια φρέσκα πολιτική πρόταση, με αναθεωρητική γεωπολιτική ματιά, και αυτήν ετούτη η Κεντροαριστερά, σε όποια συσκευασία (για να μην πω και άλλοι από την από δω πλευρά), δεν μπορεί να της τη δώσει. Εχει μεγάλες δουλείες η σκέψη της. Οπότε, το «καλύτερο» σενάριο για την τύχη του πολιτικού μας συστήματος είναι η «μεταμφίεσή» του σε νέο, η αναβολή της «εκτέλεσής» του και η παράταση του αδιεξόδου.
ελα Κοττακη που μου το παιζεις σοβαρος και ανεξαρτητος! Μεχρι προχθες τριγυρναγες και ξερναγες Fake news για την αντιπολιτευση που κανει ο Κασσελακης.Κριμα γιατι πιστευαμε οτι εισαι Δεξιοτατος μεν αλλα σοβαρος Δημοσιογραφος και οχι αρδακι του 0,60
ΡΕ ΜΑΝΩΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ?
Η 4η εξουσία, δηλαδή ο τύπος, όλο αυτό που παίζεται με τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας το γνωρίζει πολύ καλά.
Η χώρα έχει περιέλθει σε αδιέξοδο που όποιος και να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός δεν μπορεί και δεν έχει τις απαραίτητες δυνάμεις να προσφέρει θαύματα και εκκίνηση ανοδικής πορείας.
Μάλλον οι ζυμώσεις θα ήθελαν μια μορφή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σε βηματισμό συγχρονισμού, αλλά και διατήρηση των πολιτικών ιδεολογιών.
Όταν μιλάτε για Κεντροαριστερά με αναθεωρητική γεωπολιτική ματιά να δώσετε μια περισσότερο αναλυτική περιγραφή.
Γιατί στα δύσκολα η μνήμη στρέφεται στην Κεντροαριστερά και όχι στην Κεντροδεξιά?
Έχει πλέον διαμορφωθεί το πεδίο σε αυτή την φάση που οι εγγυήσεις δεν υπάρχουν στο πως η χώρα θα μπορέσει να πορευτεί , στο πως θα επέλθει ανοδική πορεία.
Αυτό για να γίνει πράξη τα δεδομένα έχουν περάσει σε άλλη διάσταση που δεν βολεύει, που προκαλεί πονοκεφάλους, αλλά ούτε να γίνεται λόγος.
Στα δύσκολο αναζητούμε σωσίβιο και έξοδο διαφυγής, μόνο που σε αυτή την φάση της πολιτικής ζωής κάτι δεν βγαίνει στους υπολογισμούς.
Παραμονή με το ζόρι στην καρέκλα μέχρι τελικής πτώσης.
Κομφούζιο με την αντιπολίτευση και μέχρι να βγει λευκός καπνός.
Και γεωπολιτικά δυο πόλεμοι σε εξέλιξη που προκαλούν τεράστιες γεωπολιτικές μετατροπές, αλλά για την Ελλάδα μας απαγορεύονται οι ενημερώσεις.
Εάν δε κρίνουμε και από ματιά Ε.Ε. Αγγλία-Γαλλία-Γερμανία η ευημερία η άλλως η οικονομική κατρακύλα.
Και η G7 σε τι ύψος απαριθμούν σήμερα κεφάλαια και οικονομική υπεροχή κόντρα στις Γεωπολιτικές αλλαγές?
{{Η Ομάδα των Επτά είναι ένα διακυβερνητικό πολιτικό και οικονομικό φόρουμ που αποτελείται από τον Καναδά, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα «μη απαριθμημένο μέλος»}}
Ασφαλώς και είναι κατανοητό ότι ο εργαζόμενος εξαρτάται από τους εργοδότες.
Όταν όμως τα πράγματα οδεύουν όλο και περισσότερο προς το χειρότερο γίνονται κινητοποιήσεις, συσκέψεις, ανταλλαγή απόψεων, ασκούνται πιέσεις, οι καναλάρχες να πάρουν στροφή να δώσουν διαφορετικό πλαίσιο στην ενημέρωση.
Στα δύσκολα επικρατεί ψυχραιμία, λογική, αντοχές και μάχιμη ενεργητικότητα ώστε να αποφύγουμε η να προσπεράσουμε σε ήρεμα νερά.
Πόσο την θέλετε την χώρα περισσότερο κάτω του μηδενός ώστε να γίνει αντιληπτό σε ποιους καιρούς μεταβαίνουμε και πόσο οι φίλοι μας- σύμμαχοί μας- δεν διαθέτουν πλέον αυτά που άλλοτε θεωρούσαμε δεδομένα και γνώριμα?