Όταν σε ένα κόμμα υπάρχουν κοντά δέκα υποψήφιοι αρχηγίας αυτού, άσχετα αν στο δρόμο δυο ή και τρεις εξ αυτών αποσύρονται, αυτό δείχνει μια αρχηγοφιλία που ίσως και να διέπει, έστω κι αν ντρέπονται να το πουν, όλα τα μέλη του κόμματος. Αυτό σημαίνει πως ουδείς παραδέχεται ότι στο κόμμα ή κίνημα, ή, όπως κι αν θέλεις πέστο, υπάρχει άλλος καλύτερος από τον ίδιο. Συνεπώς, να η τέλεια συνταγή διάλυσης αυτού, αφού συνοχή μελών δεν προβλέπεται να υπάρξει.
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί και βλέπει πως στα στιβαρά, συνοχής μελών, κόμματα παγκοσμίως οι ηγεσία αυτών να διεκδικείται από το πολύ τρείς υποψήφιους, συνήθως δύο, ενίοτε δε ακόμα και έναν. Τί γίνεται επι τέλους σήμερα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ;
Ποίον το όραμα των, εκ του λαού, ψηφοφόρων, πλην ενός βέβαιους κατακερματισμού αυτών όταν οι αυτοφερόμενοι ως βέβαιοι αυριανοί ταγοί από τώρα αποκλείουν κάθε μελλοντική ένωση, ή έστω και ένα συνασπισμό, μεταξύ τους προσδοκώντας ο ένας να απορροφήσει μελλοντικά τον άλλο, καθιστώντας έτσι αυτό όχι μόνο προσδόκιμο αλλά και αναπόφευκτο, μέσω απόφασης των ψηφοφόρων της αυτής ιδέας;
Δεν θα είναι καλύτερα όσο πλησιάζει η ώρα της κρίσης να πέφτουν οι τόνοι όχι μόνο για του κόσμου τους, αλλά και αυτούς για τους ίδιους, να υπάρχει Ελπίς για ένα καλύτερο αύριο, που θα πρέπει να είναι και ο μόνος τους στόχος; Που άραγε να τοποθετούν το ρηθέν που λέγει «η ισχύς εν τη ενώσει;», φαίνεται ίσως στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, ο λαός λέει.
Συμπέρασμα: Έτσι να εξακολουθήσουν για να φάνε καλά, και θα φάνε καλά!
Υ.Γ. Για τα ζωτικά πλέον προβλήματα του λαού, ούτε λέξη ούτε μιλιά, Γούβα οι δικοί μας. Τα εσωκομματικά και η εσωπροβολή τους, και μέχρι εκεί. Και ο λαός ..στη μπάντα!