Ξέρετε ότι στο παρελθόν, μια μέρα στη Γη ήταν περίπου έξι ώρες μικρότερη απ’ ότι σήμερα; Ή ότι ο Ιούλιος Καίσαρας εφάρμοσε κάποτε ένα έτος 445 ημερών;
Κάθε άνθρωπος στη Γη ζει στο παρελθόν
Μπορεί να ακούγεται σαν πλοκή σε κάποιο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, ή ένα ταξίδι στο χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα γεγονός της ανθρώπινης βιολογίας και της δυσκολίας του χρόνου. Ο εγκέφαλός μας δεν αντιλαμβάνεται τα γεγονότα πριν από περίπου 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου παρά μόνο αφού έχουν συμβεί. Αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος είναι μέρος του λόγου για τον οποίο ορισμένοι φυσικοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως “τώρα” και ότι η παρούσα στιγμή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση.
Στη διάρκεια της ιστορίας, διαφορετικοί πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο έχουν βιώσει το χρόνο με διαφορετικούς τρόπους
Στον Δυτικό κόσμο, τείνουμε να θεωρούμε τον χρόνο ως γραμμικό και ρέει από αριστερά προς τα δεξιά. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους. Η γλώσσα επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον χρόνο, ιδιαίτερα τις χωρικές μεταφορές που χρησιμοποιούν για να τον περιγράψουν και να τον χαρτογραφήσουν. Όσοι διαβάζουν γλώσσες που ρέουν από δεξιά προς τα αριστερά, όπως τα αραβικά και τα εβραϊκά, θεωρούν γενικά ότι ο χρόνος κυλά προς την ίδια κατεύθυνση. Οι Aymara, που ζουν στα βουνά των Άνδεων στη Νότια Αμερική, θεωρούν ότι το μέλλον είναι πίσω τους, ενώ το παρελθόν είναι μπροστά. Κατά την άποψή τους, επειδή το μέλλον είναι άγνωστο, είναι πίσω σου, εκεί που δεν μπορείς να το δεις. Ορισμένοι αυτόχθονες πολιτισμοί της Αυστραλίας, οι οποίοι βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε όρους κατεύθυνσης, όπως ο βορράς, ο νότος, η ανατολή και η δύση στις γλώσσες τους, οραματίζονται το πέρασμα του χρόνου να κινείται από την ανατολή προς τη δύση. Για παράδειγμα, αν βλέπουν βόρεια, το παρελθόν θα ήταν στα δεξιά τους ή στα ανατολικά, ενώ το μέλλον θα ήταν στα αριστερά τους, που θα ήταν δυτικά.
Επίσης, μεμονωμένα άτομα μπορούν να βιώσουν το χρόνο διαφορετικά
Θα το έχετε παρατηρήσει ότι, όταν κάποιος τρέχει να προλάβει μια προθεσμία ή όταν διασκεδάζει, ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται και, όταν βαριέται, τείνει να “κολλάει”. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν επικεντρωνόμαστε σε κάτι, όπως ένα μεγάλο έργο ή ένα πάρτι, ο εγκέφαλός μας δίνει λιγότερη προσοχή στο πώς περνά ο χρόνος. Όταν όμως βαριόμαστε ή ο εγκέφαλός μας διεγείρεται λιγότερο, συνειδητοποιούμε περισσότερο το πέρασμα του χρόνου και νιώθουμε ότι κυλάει αργά. Μια μελέτη πρότεινε ότι η ντοπαμίνη -ο νευροδιαβιβαστής και η ορμόνη που μας βοηθά να νιώθουμε ευτυχισμένοι- μπορεί να είναι ένας επιπλέον ένοχος. Έδειξε ότι η αυξημένη παραγωγή ντοπαμίνης, η οποία συμβαίνει όταν απολαμβάνουμε κάτι, μπορεί να επιβραδύνει το εσωτερικό ρολόι του σώματός μας, κάτι που μας δίνει την αίσθηση ότι ο χρόνος φεύγει.
Η επιστήμη έχει πολλούς διαφορετικούς τρόπους ορισμού του χρόνου
Για παράδειγμα, υπάρχει ο αστρονομικός χρόνος, ο οποίος μετριέται σε σχέση με το πόσο χρόνο χρειάζεται η Γη για να περιστραφεί γύρω από τον άξονά της. Σε αστρονομικό χρόνο, ένα δευτερόλεπτο είναι 1/60 του λεπτού.
Επίσης, υπάρχει ο ατομικός χρόνος, ο οποίος υπαγορεύει τους αριθμούς που θα δείτε σε ένα ρολόι. Σύμφωνα με τον ατομικό χρόνο, ένα δευτερόλεπτο ισούται με 9.192.631.770 ταλαντώσεις ενός ατόμου καισίου-133. Η μέτρηση της δόνησης ενός ατόμου -η οποία, με απλά λόγια, είναι η ουσία της ταλάντωσης- είναι ο πιο ακριβής τρόπος παρακολούθησης του χρόνου.
Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν για μεγάλο μέρος από την τρέχουσα κατανόησή μας για τη φυσική του χρόνου
Ο Αϊνστάιν, αντί να βλέπει τον χρόνο ως μια καθορισμένη σειρά, απέδειξε ότι είναι πραγματικά σχετικός. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη θεωρία του για την ειδική σχετικότητα, υπάρχει μια αντίστροφη σχέση μεταξύ της ταχύτητάς μας και της ταχύτητας του χρόνου. Όσο πιο γρήγορα κινούμαστε, τόσο πιο αργά κινείται ο χρόνος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιος που εκτοξεύεται στο διάστημα θα γεράσει πιο αργά από τους ανθρώπους που εξακολουθούν να βρίσκονται στη Γη. Ο αστροναύτης Scott Kelly γεννήθηκε αρκετά λεπτά μετά τον δίδυμο αδερφό του, Mark, αλλά αφότου ο Scott πέρασε 340 ημέρες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, επέστρεψε στη Γη περίπου 5 χιλιοστά του δευτερολέπτου νεότερος από τον “μεγάλο” αδερφό του. Αν ο Scott ταξίδευε με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός, αυτή η διαφορά ηλικίας θα είχε γίνει πολύ πιο έντονη.
Η θεωρία του Αϊνστάιν δηλώνει επίσης ότι η βαρύτητα μπορεί να παραμορφώσει τον χρόνο
Αν έχετε δει την ταινία Interstellar του 2014, αυτή η ιδέα μπορεί να σας φαίνεται οικεία. Όσο πιο κοντά βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο σώμα -στην περίπτωση του Interstellar, μια γιγάντια μαύρη τρύπα- τόσο πιο αργά θα περνούσε ο χρόνος για εμάς.
Η επίδραση της βαρύτητας στο χρόνο δεν περιορίζεται στο διαγαλαξιακό ταξίδι
Στη Γη, η βαρύτητα μπορεί να ποικίλλει για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένου του υψομέτρου στο οποίο βρισκόμαστε, καθώς αλλάζει η απόστασή μας από το κέντρο της Γης. Αυτό σημαίνει ότι αν βάλουμε κάμποσα συγχρονισμένα ρολόγια σε διάφορα υψόμετρα, τελικά αυτά τα ρολόγια θα λειτουργούσαν ασυγχρόνιστα. Ένα ρολόι στην κορυφή του Έβερεστ και ένα στο επίπεδο της θάλασσας, στην 4,5 δισεκατομμυρίων χρόνων ιστορία του πλανήτη, θα είχαν αποκλίνει κατά περίπου μιάμιση μέρα.
Η βαρύτητα είναι επίσης ο λόγος που οι μέρες μας μεγαλώνουν
Πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν, μια μέρα στη Γη διαρκούσε περίπου 18 ώρες. Σήμερα, οι μέρες είναι μεγαλύτερες επειδή η βαρύτητα του φεγγαριού προκαλεί την επιβράδυνση της περιστροφής της Γης. Στις παλαιότερες μέρες της Γης, το φεγγάρι δεν ήταν τόσο μακριά, γεγονός που έκανε τη Γη να περιστρέφεται πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι σήμερα. Μεγαλύτερες μέρες σημαίνουν και -περίπου- μικρότερα χρόνια. Ο χρόνος που χρειάζεται η Γη για να περιστραφεί γύρω από τον ήλιο δεν έχει αλλάξει, αλλά ο αριθμός των ημερών μέσα σε ένα χρόνο έχει αλλάξει. Όταν ζούσαν οι δεινόσαυροι πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια, οι μέρες είχαν διάρκεια μόνο περίπου 23,5 ώρες και ο χρόνος αποτελούταν από 372 από αυτές τις ελαφρώς μικρότερες ημέρες.
Υπάρχουν δύο τρόποι να σκεφτεί κανείς τη διάρκεια μιας ημέρας στη Γη
Όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα στη Γη είναι 24 ώρες. Στην πραγματικότητα, ο πλανήτης μας χρειάζεται 23 ώρες, 56 λεπτά και 4,0916 δευτερόλεπτα για να περιστραφεί γύρω από τον άξονά του. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μιας ηλιακής ημέρας και μιας αστρικής ημέρας. Μια ηλιακή ημέρα είναι 24 ώρες, ενώ μια αστρική ημέρα είναι περίπου τέσσερα λεπτά μικρότερη. Μετράμε τον ηλιακό χρόνο με βάση τη θέση του ήλιου στον ουρανό. Μια αστρική ημέρα μετριέται με βάση τη θέση των “σταθερών” αστεριών. Με άλλα λόγια, μια αστρική μέρα είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να εμφανιστεί ένα μακρινό αστέρι ή αστερισμός στον ίδιο μεσημβρινό.
Επειδή ο αστρονομικός και ο ατομικός χρόνος δεν ευθυγραμμίζονται πάντα, κάθε τόσο, έχουμε ένα άλμα δευτερολέπτου
Η ταχύτητα περιστροφής της Γης μπορεί να είναι λίγο απρόβλεπτη. Οι ατμοσφαιρικοί άνεμοι, οι χειμώνες του βόρειου ημισφαιρίου με βαρύ χιόνι και άλλα μεγάλα καιρικά συστήματα μπορούν να επηρεάσουν το πόσο γρήγορα περιστρέφεται ο πλανήτης. Προκειμένου να διατηρηθεί η διαφορά μεταξύ αστρονομικού και ατομικού χρόνου σε λιγότερο από 0,9 δευτερόλεπτα, η Διεθνής Υπηρεσία Συστημάτων Περιστροφής Γης και Αναφοράς (International Earth Rotation and Reference Systems Service), περιστασιακά, ανακοινώνει την ανάγκη για ένα άλμα δευτερολέπτου. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα παρατηρήσουν το ένα δευτερόλεπτο, αλλά αυτό μπορεί να γίνει τεράστιο πρόβλημα για τις εταιρείες τεχνολογίας. Επειδή τα άλματα δευτερόλεπτα προστίθενται ακανόνιστα, οι προγραμματιστές δεν έχουν κανέναν τρόπο να τα επεξεργαστούν στους κώδικές τους, γεγονός που προκάλεσε την κατάρρευση ιστότοπων -όπως το LinkedIn και το Reddit- στο παρελθόν. Ένα σφάλμα που προκλήθηκε από το άλμα δευτερολέπτου του 2012 δημιούργησε τόσο μεγάλο χάος στους διακομιστές της Qantas, με περισσότερες από 400 πτήσεις να καθυστερούν.
Η διάρκεια ενός έτους στη Γη μπορεί επίσης να γίνει λίγο περίπλοκη
Το αρχικό ρωμαϊκό ημερολόγιο ήταν λίγο μπερδεμένο. Τόσο που, το 46 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας διέταξε ένα έτος 445 ημερών για να βοηθήσει να επαναφέρει το ημερολόγιο σε συγχρονισμό με τις εποχές.
Ταυτόχρονα, ο Καίσαρας ζήτησε από τον Έλληνα αστρονόμο, μαθηματικό και φιλόσοφο Σωσιγένη τον Αλεξανδρεύ να βοηθήσει στη μεταρρύθμιση του ημερολογίου
Τα περισσότερα έτη ορίστηκαν σε 365 ημέρες, αλλά για να αντισταθμιστεί το γεγονός ότι η περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο δε διαρκεί ακριβώς 365 ημέρες, εφαρμόστηκαν δίσεκτα έτη. Κάθε τέσσερα χρόνια, στον Φεβρουάριο δινόταν μια επιπλέον ημέρα για να αντισταθμιστεί αυτό που είναι ένα είδος σφάλματος στρογγυλοποίησης στο ημερολόγιο.
Όμως, ο Σωσιγένης έκανε λάθος υπολογισμό, οπότε το ημερολόγιο συνέχισε να είναι λίγο άσχετο
Ο Σωσιγένης πίστευε ότι ένας χρόνος διήρκεσε 365,25 ημέρες. Στην πραγματικότητα, είναι περίπου 365 ημέρες, 5 ώρες, 48 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα, που ισοδυναμούν με περίπου 365,242 ημέρες. Αυτό το μικροσκοπικό λάθος είχε μερικές πολύ μεγάλες συνέπειες. Μέχρι το 1577, το Ιουλιανό ημερολόγιο ήταν λάθος κατά 10 ημέρες, που σημαίνει ότι οι βασικές χριστιανικές γιορτές γιορτάζονταν σε εσφαλμένες ημερομηνίες.
Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ’ διαφώνησε με αυτό και όρισε μια επιτροπή για να επαναφέρει το ημερολόγιο και έτσι, το 1582 δημιουργήθηκε το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Αντί να έχουν μια επιπλέον ημέρα κάθε τέσσερα χρόνια χωρίς εξαίρεση, τα έτη που διαιρούνται με το 100 -όπως το 1700 ή το 1900- παραλείπουν το δίσεκτο έτος. Εκτός αν το έτος διαιρείται επίσης με το 400 -όπως το 2000- οπότε το δίσεκτο έτος επανέρχεται. Όμως, ακόμη και αυτό το σύστημα δεν είναι τέλειο, ακθώς έχει ένα σφάλμα μίας ημέρας κάθε 3.236 χρόνια.
Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τη σιδηροδρομική βιομηχανία για την τυποποίηση των ζωνών ώρας
Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι πόλεις και τα χωριά συγχρόνιζαν τα ρολόγια τους με το τοπικό ηλιακό μεσημέρι. Αυτό δημιούργησε χιλιάδες τοπικές ώρες που όλες διέφεραν και έκανε τον προγραμματισμό μεταφορών μεγάλο πονοκέφαλο. Τα δρομολόγια των τρένων σε διαφορετικές πόλεις έπρεπε να αναφέρουν δεκάδες ώρες άφιξης και αναχώρησης για κάθε τρένο για να λάβουν υπόψη όλες τις μίνι ζώνες ώρας. Στις 18 Νοεμβρίου του 1883, οι σιδηροδρομικές εταιρείες στις ΗΠΑ και τον Καναδά άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα σύστημα πολύ παρόμοιο με τις τυποποιημένες ζώνες ώρας που χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι σιδηροδρομικές εταιρείες άρχισαν να χρησιμοποιούν μια τυπική ώρα με έδρα το Λονδίνο το 1840.
Όταν το 1876, ο Σκωτσέζος μηχανικός και εφευρέτης σερ Σάντφορντ Φλέμινγκ έχασε το τρένο του, ξεκίνησε να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούσε ο χρόνος
Αρχικά, ο Φλέμινγκ πρότεινε μια ιδέα που ονόμασε “Κοσμικός Χρόνος», στην οποία ο κόσμος θα έτρεχε από ένα φανταστικό ρολόι που βρίσκεται στο κέντρο του πλανήτη, ουσιαστικά μια γραμμή από το κέντρο του πλανήτη προς τον ήλιο. Στη συνέχεια, πρότεινε να χωριστεί ο κόσμος σε 24 ζώνες ώρας που να φέρουν ένα γράμμα του αλφαβήτου, με κάθε ζώνη να εκτείνεται σε 15 μοίρες γεωγραφικού μήκους. Το αρχικό του σχέδιο για τη δημιουργία ενός τυπικού “Κοσμικού Χρόνου” απορρίφθηκε, αλλά έθεσε τις βάσεις για μια παρόμοια τυποποίηση, τον λεγόμενο Παγκόσμιο Χρόνο. Το 1884, οι χώρες που ήταν παρούσες στη Διεθνή Διάσκεψη για τους Μεσημβρινούς έθεσαν τις βάσεις για τη διαίρεση του κόσμου σε 24 ζώνες ώρας, με τον Πρώτο Μεσημβρινό, γνωστό και ως Γεωγραφικό μήκος 0°, να διασχίζει το Γκρίνουιτς της Αγγλίας.
Ακόμη και με την έλευση της τυποποιημένης ώρας, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να αγωνίζονται να κρατήσουν τα ρολόγια τους συγχρονισμένα
Αυτό, το εκμεταλλευόταν μια οικογένεια στο Λονδίνο και η οποία έβγαζε τα προς το ζην πουλώντας τον χρόνο στους υπόλοιπους. Ο αστρονόμος John Belville έθετε την ώρα στο ρολόι τσέπης του σύμφωνα με το Βασιλικό Αστεροσκοπείο Γκρίνουιτς και μετά, πήγαινε στην πόλη και επισκεπτόταν τους συνδρομητές του, οι οποίοι πλήρωναν για να ρυθμίσουν τα δικά τους ρολόγια με βάση το ρολόι του Belville. Μετά τον θάνατο του Belville το 1856, η σύζυγός του και αργότερα η κόρη τους, Ρουθ, συνέχισαν την παράδοση. Η Ρουθ συνέχισε να πουλάει τον χρόνο μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, στα 80 της πλέον, παράγοντες, όπως η βελτιωμένη τεχνολογία είχε κάνει τον ρόλο της λιγότερο σημαντικό και ο πόλεμος έκανε τα ταξίδια στο Λονδίνο πολύ επικίνδυνα, την οδήγησαν στην συνταξιοδότησή της.
Οι ζώνες ώρας μπορεί και τώρα να είναι λίγο περίπλοκες
Μεγάλες χώρες όπως ο Καναδάς και οι ΗΠΑ έχουν πολλές ζώνες ώρας, ενώ η Κίνα, μια άλλη μεγάλη χώρα, έχει μόνο μία. Η Κίνα υιοθέτησε την Τυπική Ώρα του Πεκίνου για να ενισχύσει την ενότητα, αλλά το αποτέλεσμα μπορεί να είναι λίγο παράξενο: δύο πόλεις στη χώρα μπορεί να βρίσκονται περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, αλλά να έχουν διαφορετικές ώρες ανατολής, σύμφωνα με τα ρολόγια τους. Για παράδειγμα, σε ορισμένες περιοχές της Κίνας, ο ήλιος ανατέλλει σχεδόν στις 10 π.μ.
Αν και πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η θερινή ώρα υιοθετήθηκε για να κρατήσει τους αγρότες χαρούμενους, αυτό είναι ένας μύθος
Το πρώτο άτομο που υποστήριξε σοβαρά τη θερινή ώρα ήταν ένας εντομολόγος που ήθελε περισσότερες ηλιόλουστες ώρες για να ψάξει για έντομα μετά τη δουλειά το καλοκαίρι και ο οποίος, το 1895, το πρότεινε σε μια επιστημονική εταιρεία στη Νέα Ζηλανδία.
Η θερινή ώρα δεν εφαρμόστηκε επίσημα μέχρι το 1916
Η Γερμανία έγινε η πρώτη χώρα που την υιοθέτησε σε μια προσπάθεια εξοικονόμησης άνθρακα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το 1918, ακολούθησαν οι ΗΠΑ.
Μετά τον πόλεμο, η θερινή ώρα σταμάτησε στις ΗΠΑ, αλλά μεμονωμένες πολιτείες και δήμοι τη διατήρησαν μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ολόκληρη η χώρα συνέχιζε ουσιαστικά τη θερινή ώρα όλο το χρόνο. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ επέλεξαν και πάλι τη θερινή ώρα. Έχει αναφερθεί ότι στην Αϊόβα, το 1964, υπήρχαν 23 διαφορετικοί συνδυασμοί ημερομηνιών που οι κοινότητες ενεργοποίησαν και απενεργοποίησαν τη θερινή ώρα. Το 1966, η κυβέρνηση της χώρας επέβαλε επίσημα μια τυποποιημένη θερινή ώρα για ολόκληρες τις ΗΠΑ, αν και μεμονωμένες πολιτείες μπορούν να εξαιρεθούν. Μέχρι το 2007, η θερινή ώρα έληγε τον Οκτώβριο. Έχει αναφερθεί ότι η βιομηχανία ζαχαρωτών άσκησε πιέσεις για να περιμένει μέχρι μετά το Χάλογουιν για να αλλάξει τα ρολόγια μια ώρα πίσω.
Η θερινή ώρα κάνει περισσότερα από το να χάνουμε μια ώρα ύπνου
Στην πραγματικότητα, μπορεί να έχει κάποιες αρκετά ανησυχητικές επιπτώσεις στην υγεία. Μελέτες έχουν συνδέσει τη θερινή ώρα με την αύξηση των καρδιακών προσβολών, των τροχαίων ατυχημάτων και των τραυματισμών.
Οι άνθρωποι παρακολουθούν τον χρόνο εδώ και χιλιάδες χρόνια
Το 2013, οι αρχαιολόγοι ενώ ανέσκαβαν ένα χωράφι στη Σκωτία, ανακάλυψαν αυτό που πιστεύεται ότι είναι το αρχαιότερο σεληνιακό ημερολόγιο στον κόσμο. Το ημερολόγιο, το οποίο αποτελείται από μια σειρά από 12 λάκκους που μιμούνται τις φάσεις της σελήνης, χρονολογείται γύρω στο 8000 π.Χ.
Τα ηλιακά ρολόγια διαβάζονται διαφορετικά, ανάλογα με το ημισφαίριο στο οποίο βρίσκονται
Στο βόρειο ημισφαίριο, ο ήλιος ρίχνει μια σκιά που κινείται από βορρά, προς ανατολάς, προς νότο, προς τα δυτικά. Στο νότιο ημισφαίριο, η σκιά κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η “με τη φορά των ρολογιών” ιδέα βασίζεται στον τρόπο που έλεγαν την ώρα τα ηλιακά ρολόγια στο βόρειο ημισφαίριο.
Το 1090, κατασκευάστηκε στην Κίνα ένα καινοτόμο ρολόι
Ο Σου Σονγκ δημιούργησε έναν υδροκίνητο πύργο ρολογιού που μετρούσε την ώρα και παρακολουθούσε τις κινήσεις των πλανητών και των αστεριών στον νυχτερινό ουρανό. Ο Σονγκ έχτισε έναν τεράστιο υδάτινο τροχό μέσα στον πύργο του ρολογιού. Οι κάδοι που συνδέονται στον τροχό γεμίζουν με νερό και στη συνέχεια ανατρέπονται μόλις γεμίσουν, προκαλώντας την περιστροφή του τροχού, οριοθετώντας τον χρόνο.
Οι Μάγια είχαν πολλά ημερολόγια για τη μέτρηση του χρόνου
Το πιο οικείο είναι το Ημερολόγιο Long Count. Αυτά τα ημερολόγια μετρούσαν περίπου 5.125 χρόνια, ξεκινώντας γύρω στον Αύγουστο του 3.114 π.Χ. Ο κύκλος του ημερολογίου Long Count ολοκληρώθηκε γύρω στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, πυροδοτώντας την θεωρία συνωμοσίας του Αρμαγεδδώνα.
Το πιο ακριβές ρολόι βρίσκεται στο Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας στο Boulder του Κολοράντο
Το ρολόι μετράει το χρόνο μετρώντας τη δόνηση ενός μόνο ιόντος αλουμινίου και θα πρέπει να παραμείνει ακριβές για 33 δισεκατομμύρια χρόνια. Το ρολόι που έχουμε στο κομοδίνο μας δεν είναι τόσο ακριβές.
Υπάρχει κάποιος λόγο που τα νέα ρολόγια ρυθμίζονται στις 10:10
Όταν αγοράζουμε ένα νέο ρολόι, θα δούμε ότι η προεπιλεγμένη ρύθμιση είναι “10:10”.
Υπάρχουν διάφορες θεωρίες πίσω από αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα, όλα καταλήγουν στην αισθητική. Η ρύθμιση της ώρας στις “10:10” επιτρέπει στους δείκτες ενός αναλογικού ρολογιού να εμφανίζονται με τακτοποιημένο, συμμετρικό τρόπο που δεν κρύβει το λογότυπο στο κέντρο του καντράν του. Κάποτε -και μερικές φορές εξακολουθούν να είναι- τα ρολόγια ήταν ρυθμισμένα στις “8:20”, αλλά οι γωνίες των δεικτών προς τα κάτω εμφανίζουν τα ρολόγια σαν να είναι συνοφρυωμένα.
Το ταξίδι πίσω στο χρόνο είναι εφικτό -θεωρητικά, τουλάχιστον
Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν, θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο κινούμενοι πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός, αρκεί να έχουμε κατά κάποιον τρόπο άπειρη μάζα. Δεδομένου ότι κάτι τέτοιο, πιθανότατα δε θα λειτουργήσει, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε “σκουληκότρυπες” μεταξύ δύο σημείων του χωροχρόνου. Και αυτό όμως θα ήταν δύσκολο, καθώς η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη εφεύρει την τεχνολογία για να κατασκευάσει μια “σκουληκότρυπα”. Ή θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε να λυγίσουμε τον χωροχρόνο βγάζοντας μερικές “κοσμικές χορδές”. Δύο από αυτές τις θεωρητικές χορδές, οι οποίες είναι λεπτά ρεύματα καθαρής ενέργειας που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις με πολύ κοντά στην ταχύτητα του φωτός, θα μπορούσαν θεωρητικά να παραμορφώσουν τον χωροχρόνο αρκετά ώστε να δημιουργήσουν μια κλειστή καμπύλη που μοιάζει με χρόνο, γνωστή ως χρονομηχανή.
Πηγή: 3otiko