του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Σε μερικά χρόνια, Ελληνικά θα μιλάμε “εμείς
κι εμείς”. ΚΑΙ ΔΕΝ θα ΦΤΑΙΝΕ οι…ΞΕΝΟΙ.
.
Καιρός να ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ από την…βρακοζώνη της Αρχαίας (δες και Υ.Γ).
.
Τί λέει ο ΕΛΥΤΗΣ: Ναι. Οι ρίζες μας είναι εκεί. ΟΙ ΡΙΖΕΣ μας (!!!). Εκεί το ΣΤΗΡΙΓΜά μας (!).
.
Εγώ όμως ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ που γεννήθηκα τον 20ο μ.Χ αιώνα, ξέρω και ΜΙΛΑΩ,
ΜίΑ και ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ Γλώσσα, την ΕΝΙΑΙΑ Ελληνικη, όπως…εξελίΧΤηκε (!)
ΑΠΟ (!)….την Αρχαία.
.
ΟΠΩΣ… Ε Ξ Ε Λ Ι Χ Τ Η Κ Ε (!!!).
.
ΑΡΑ, Γλώσσα μου είναι η ΕΝΙΑΙΑ ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ Ελληνική,
αναμφισβήτητα ΘΕΪΚΟ “ΔΩΡΟ” (!) της Αρχαίας, ΝΑΙ,
.
ΑΛΛΑ ΟΧΙ
η ΤΥΡΑΝΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ-ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΥΤΟύΣΙΩΝ αρχαιότροπων τύπων
και της πιο ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ παγκοσμίως ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ τους (!).
.
Η Ενιαία ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ Ελληνική Γλώσσα, είναι ΑΠΕΙΡΩΣ
ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΗ και είναι αυτή που μου προσφέρει τις “λέξεις”
για τα ΠΟΙΗΜΑΤά μου.
.
Θέλω να γράψω “μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της” (=κυριολεξία και μεταφορά της πρώτης
παρθενικής θέασης- ματιάς) και αντίστοιχο μισανοίξανε δεν υπάρχει
στα…αυτούσια Αρχαία Ελληνικά.
.
Θέλω να γράψω “τα σκατά με την πράσινη μύγα” (τολμηρός συμβολισμός της “φυγής” από
τους τύπους και τα “πρέπει”, της αταξίας και του “πρωτογονισμού” μιας καλοκαιρινής εκδρομής
στην φύση) και… πράσινο
χρώμα βρίσκω μόνο στην Ομιλούμενη
.
Θέλω να γράψω “παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο”
.
Εγώ ο Ποιητής ΕΛΥΤΗΣ Δεν θέλω “εκδορές και γδαρσίματα”, τραύματα…γάζες και…πεντατίν,
.
Θέλω την ΑΝάΛΑΦΡΗ λέξη “γραντζουνισμένο”
του παιδικού παιχνιδιού, της διεκδίκησης, της πρωτιάς στην παρέα!
.
Θέλω να γράψω,
“οξειδώθηκα στην νοτιά των ανθρώπων”
.
και στα αρχαία Ελληνικά δεν υπάρχει ούτε “οξείδωση”
ούτε η πολυ-νοηματικότητα της “νοτιάς των ανθρώπων”.
.
Όντως:
«Εγώ ο Ποιητής ΕΛΥΤΗΣ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία ελληνική,
όπως εξελίχτηκε από την…Αρχαία”.
.
Υ.Γ
“η γραυς, της γραός, τη γραΐ, την γραυν, ω γραυ”….
.
Αν αυτήν την αρχαιόπληκτη ΤΥΠΟΛΑΤΡΙΑ, υπάρχουν ακόμη Έλληνες που την θεωρούν
διδασκαλία (;) Ελληνικής Γλώσσας, τί να πω. ΑΠΛΑ….Δικαίωμά τους.