Μια εξαιρετική συνεντευξη των Αδερφων Κατσάμπα στον Αχιλλέα Παπαδιονυσιου
Θα ήθελα να μου πείτε για την καταγωγή σας, τους γονείς σας και για τα παιδικά σας χρόνια.
Είμαστε από το Αγρίνιο, Αγρινιώτες εκεί πέρα από την Κατσαβογειτονιά. Η Κατσαβογειτονιά έχει ιστορία, κάποια στιγμή είχε έρθει ο Μυράτ με θίασο και είπε μετά την παράσταση σας παρακαλώ πολύ θέλω να με πάτε κάπου να φαω κοκορέτσι, του λένε κάποιοι στον Άγιο Δημήτριο και του λένε κι άλλοι στη συνοικία Κατσάμπα, το λέγανε Κατσαβογειτονιά, λεει παιδιά μήπως είναι των τραγουδιστών η συνοικία αυτή; ήταν του παππού μου φυσικά γιατί ο Κατσάμπας ήταν ο παππούς μου και λεει εγώ έχω τόσα χρόνια στο επάγγελμα και δεν έχω μια συνοικία δική μου και αποκτήσανε και οι Κατσάμπα γειτονιά;
Θα ήθελα να μου πείτε για τα παιδικά σας χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι όταν φύγαμε από το Αγρίνιο πέσαμε στα μαλακά, είχαμε την επιτυχία αυτή όταν ήρθαμε εδώ αλλά και άλλα τραγούδια, ήταν το Αντίο Αθήνα-Αντίο Περαία, είπαμε στον Γιώργο Οικονομίδη να πούμε αντίο Αγρίνιο γιατί κλάψαμε πολύ όταν φύγαμε, ήμασταν φτωχά παιδιά και μας αγάπησαν οι Αγρινιώτες πολύ και τώρα ακόμα έρχονται στην Πλάκα όπου τραγουδάμε και μας ακούνε. Ήμασταν πάμφτωχοι και οι στίχοι του τραγουδιού ήταν του Οικονομίδη και μας λεει όχι μωρέ αυτό το τραγούδι είναι για Αθήνα-Περαία και όπου κι αν είσαι το Αγρίνιο να το αγαπάς πάντα. Εμείς παίζαμε στα μαγαζιά και ένα βράδυ μας άκουσε η Βουγιουκλάκη εδώ στην Αθήνα , ήμασταν μικρά και μας λεει εγώ θα γυρίσω μια ταινία την Αλίκη στο Ναυτικό και αν θέλετε να έρθετε και εσείς να πείτε κάποια τραγούδια και τελικά πήγαμε και συνοδεύσαμε την Αλίκη στο Τράβα μπρός, Νιάου-Νιάου βρε γατούλα, Είσαι πειρασμός, όλα αυτά τα είπαμε με την Αλίκη.
Θα θέλαμε να μας πείτε για το φαινόμενο Αλίκη γιατί ήταν φαινόμενο, ακόμα και τα μικρά παιδιά την αγαπάνε.
Αρχικά είχε πολύ ωραίο πρόσωπο για κινηματογράφο και γι’ αυτό πάντα της έκανε ζούμ ο σκηνοθέτης. Αυτή είχε παραμείνει παιδί μέχρι τα μεγάλα της χρόνια, η Αλίκη πούλαγε και ήταν πολύ καλό παιδί με όλους τους συναδέλφους της. Ήταν υπεύθυνη στο θίασό της.
Τελικά τι ήταν αυτό που σας ώθησε στο τραγούδι;
Αρχικά τραγούδησε ο Γιώργος.
– ήταν οι θείοι μου και ο πατέρας μου σε ένα χαμηλό σπιτάκι εκεί στο χωριό, ήταν δίπλα στο ουζερί και τραγουδάγανε. Εγώ ήμουν μικρός, πήγαινα κι εγώ εκεί και όπως λέγανε ένα τραγούδι μπήκα κι εγώ στη μέση και ξαφνικά του λένε Νίκο το παιδί τραγουδάει μου λενε να συνεχίσω και τους λεω θα συνεχίσω να τραγουδάω αν μου δώσετε κοκορέτσι και τραγούδησα αλλά δάσκαλός μου ήταν ο Θεόδωρος ο Θεοδωρόπουλος ο οποίος είπε στον πατέρα μου τα δίδακτρα δεν θα μου τα δίνεις ποτέ, θέλω ο μικρός να παει ψηλά και αυτός με πήγε στην Πάτρα και τραγούδησα στο ραδιοφωνικό σταθμό ενόπλων δυνάμεων, ακρόαση ανοιχτή σε όλη την Ελλάδα και τραγούδησα αλλά δεν καταλάβαινα τι γινόταν, μετά με παίρνανε τηλέφωνα..
Ποια ήταν η σκέψη σας, σας ώθησε κάποιος ή μόνοι σας;
Όλο το Αγρίνιο έλεγε ο μικρός πρέπει να παει στην Αθήνα να γίνει τραγουδιστής.
– όλα αυτά έγιναν επειδή ο Γιώργος ήταν μικρός δεν μπορούσε να του εμπιστευτεί κάποιος ένα μαγαζί, η φωνή του ήταν μικρή και δεν είχε διαμορφωθεί ακόμα οπότε η σκέψη ήταν των Αγρινιωτών, των ωραίων αυτών ανθρώπων που ήταν οι Τσιτσιμιλαίοι και άλλοι οι οποίοι ήταν φιλόμουσοι, ήξεραν τη μουσική πολύ καλά και ο πατέρας μου που τραγουδούσε με την μητέρα μου ντουέτο εκείνη την εποχή ήθελαν να τον κάνουν τραγουδιστή. Μετά όλα έγιναν στην πορεία.
– Εγώ ήρθα στην Αθήνα και αρχικά μείναμε σε κάποιους συγγενείς στην Κοκκινιά. Ότι ταλέντα υπήρχαν στην Αθήνα πήγαινα και έπαιρνα τα βραβεία πρώτος. Με τον Οικονομίδη, τον Μουζάκη πήγαινα και όταν ήμουν 15 χρονών με είχε μάθει από το τρίο Ατενέ ο Κώστας ο Μουσάδης ο οποίος είναι εξαιρετικό παιδί και καλός καλλιτέχνης, είχε μάθει ότι στην Κοκκινιά ήταν μια φωνή πολύ καλή, καταπληκτικός ο μικρός τενόρος και έρχεται θυμάμαι και ήμουν εγώ και ο Γιάννης με τις κιθάρες σε ένα παγκάκι τον βλέπω με τη βέσπα λεω με βέσπα πλούσιος είναι και μας έκανε πρόταση.
Το Τρίο Ατενε υπάρχει κάποιος απ’ αυτούς;
Πήγανε στη Γαλλία, κάνανε κάποια πράγματα και μετά χωρίσανε, είναι ο Κώστας νομίζω που εμφανίζεται με την κυρία Ροδά.
Ποιους συναντήσατε στα πρώτα σας βήματα;
Τον Γούναρη τον Νίκο, κάναμε μεγάλες επιτυχίες το ”θυμήσου κάποτε πόσο αγαπιόμαστε”, ”Τώρα που σε γνώρισα”, ”Σκαλί καλέ μου σκαλί”…
Μιλήστε μας λίγο για τη συνεργασία που είχατε με τον Νίκο Γούναρη.
Κάναμε στην Ελλάδα αυτές τις επιτυχίες και μετά πήγαμε στην Αμερική. Εκεί ήρθαν κάτι μάνατζερ και μας είπαν να τραγουδήσουμε Έλβις Πρίσλευ τότε που κάναμε την ταινία ”Ξεφάντωμα στο Μέξικο” και τραγουδάμε με τον Πρίσλευ την Μαργαρίτα, εμείς έχουμε την μουσική γέφυρα μέσα, συνεργαστήκαμε με τα μεγαλύτερα κέντρα της Αμερικής, εμείς παράλληλα τραγουδούσαμε και σε ελληνικά μαγαζιά και σε αμερικάνικα κλαμπ που είχαν μεγάλη επιτυχία το ”Τι ειν’ αυτό που το λένε αγάπη” και άλλα πολλά. Είμαστε οι μόνοι τραγουδιστές στην Ελλάδα που τραγουδήσαμε σε Αμερικανούς μόνο, στο Harry’s Club, στο Angel’s Club και εκεί πας 6 μέρες στο ένα και 6 στο άλλο γιατί μετά παίρνουν άλλους τραγουδιστές και μας αναζητούσανε, που είναι τα μικρά τα κατσαμπάκια λέγανε γιατί τραγουδάμε και λατινοαμερικάνικα, αγγλικά, ιταλικά και μας προτιμούσαν γιατί λέγαμε πολύ λάτιν.
Πείτε μου λίγο για τον Νίκο Γούναρη.
Έκανε πολύ μεγάλες επιτυχίες που υπάρχουν και θα υπάρχουν μια ζωή και κανένας άλλος τραγουδιστής δεν πρόκειται να κάνει αυτές τις επιτυχίες, μόνο ο Καζαντζίδης έκανε τέτοιες επιτυχίες και ο Γούναρης. Ήταν χαρακτήρας τέλειος, σαν καλλιτέχνης ήταν μεγάλος και σαν άνθρωπος ακόμα πιο μεγάλος.
Πείτε μου για την συνεργασία σας με τον Τόνυ Μαρούδα.
Με τον Μαρούδα κάναμε έναν πολύ ωραίο δίσκο μαζί και με τον Μωράκη, μαέστρο αξέχαστο ”Αγάπες”, τραγουδάμε 4 εμείς, 4 η Νάντια Κωνσταντοπούλου και 4 ο Μαρούδας, μετά κάναμε και ένα άλλο του Σουγιούλ αλλά μετά επειδή θέλαμε να φτάσουμε πιο κοντά εμείς μετά πήραμε το δρόμο μας μόνοι μας και σε ευχαριστούμε που μας θύμησες αυτούς τους μεγάλους τραγουδιστές και πρέπει τα νέα παιδιά να μαθαίνουν γι’ αυτούς τους μεγάλους τροβαδούρους. Τώρα και εμείς κάναμε επιτυχίες, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη κινηματογραφικές επιτυχίες, κάναμε 13 ελληνικές ταινίες έγχρωμες και ασπρόμαυρες, με τη Ρένα Βλαχοπούλου και έχουμε κάνει τραγούδια που είναι πολύ γνωστά αλλά έχουν επιτυχία στους ανθρώπους που αγάπησαν το καλό τραγούδι. Εκείνη την εποχή ξέρανε και ακούγανε και για να περάσει ένας τραγουδιστής να μπει σε εταιρεία δίσκων έπρεπε να περάσει από ακρόαση και αν είναι καλός να βγάλει δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι εμείς ποτέ δεν κάναμε πίσω και γι’ αυτό είμαστε στην επικαιρότητα μια ζωή. Είμαστε ανανεωμένοι από ρεπερτόριο, είμαστε αγαπημένοι, προσέχουμε και γι΄αυτό μας μελετάει ο ένας κι ο άλλος, έχουμε κάνει διαφημιστικά και αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος μας αγαπάει ακόμα..
Όταν κατεβαίνετε στο Αγρίνιο πως νιώθετε;
Με το που μπαίνουμε αρχικά δεν μιλάω Αθηναϊκά αλλά Αγρινιώτικα. Ύστερα θα μας πάρουν φίλοι, θα μας ξεναγήσουν από δω κι από κει, τώρα τελευταία πήγαμε 2 τριήμερα και σπάσαμε ρεκόρ εισπράξεων. Μας στέλνουν το περιοδικό Ρίζες που βγαίνει εκεί, ότι άλλο κάνουν συνεστιάσεις μας στέλνουν πάντα προσκλήσεις και οι καλοί Αγρινιώτες που ζουν ξέρουν να ακουν μουσική.
Πως πήρατε την απόφαση να πάτε στην Αμερική;
Μας πήγε ο Γούναρης, είχε παει στην Αμερική μόνος του αν και πήγαινε συχνά και στους ομογενείς απευθύνονταν μια ζωή και μας είχε κάνει πρόταση να πάμε και από τότε πιάσαμε εμείς και ήμασταν σαν αντικαταστάτες του Γούναρη και είχε επιτυχία εκείνος και τώρα παίρνουν κι εμάς. Τώρα εμείς είμαστε ανανεωμένοι από ρεπερτόριο, λέμε τραγούδια από δημοτικά μέχρι λάτιν και δεν συμμαζεύεται. Φέτος δεν θα εμφανιστούμε σε κάποιο μαγαζί, έχουμε κουραστεί και θα κάνουμε εμφανίσεις εξτρά.
Πως ήταν τα χρόνια τότε στην Αμερική;
Όπως και εδώ, αλλάξανε τα πάντα εκεί, εκεί τώρα πάψανε να υπάρχουν νοσταλγοί, εκείνη την εποχή ήταν ερωτευμένοι με την πατρίδα τους και όποιος καλλιτέχνης πήγαινε τον φλομώνανε στο τάλιρο, τα τελευταία χρόνια μόνο τα εισιτήριά μας δράσανε και τα μεροκάματα που θα βγάλουμε απ’ το μαγαζί.
Δηλ έχετε βγάλει χρήματα;
Δόξα το θεό δεν έχουμε παράπονο, φτιαχτήκαμε τόσα χρόνια και αξίζει τον κόπο γιατί εμείς δώσαμε τη ζωή μας. Εμείς εδώ στην Ελλάδα τραγουδήσαμε σε όλα τα σώματα ασφαλείας, σε νοσοκομεία, σε ανάπηρα παιδιά, σε γηροκομεία , σε όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας εκτός από τώρα τον Καραμανλή τον νεότερο και τον Σημίτη. Μια φορά μας είχε καλέσει ο Σημίτης σπίτι του αλλά έφυγε εκτάκτως για τη Γαλλία, στον Παπανδρέου πόσες φορές πήγαμε. Σε όλους πηγαίναμε και πολλές φορές πηγαίναμε αφιλοκερδώς, βέβαια κάποιες φορές βρίσκαμε μια επιταγή στην τσέπη που μας τη βάζανε χωρίς να το καταλάβουμε. Είμαστε τραγουδιστές που τραγουδάμε 41 χρόνια και δεν πήραμε τα μεροκάματα που παίρνουν αυτοί εδώ, εμείς τα λεφτά μας τα κρατήσανε και γι’ αυτό προκόψαμε και κοντά σε μας φάγανε κι άλλοι.
Το ελληνικό τραγούδι πως το βλέπετε σήμερα;
Είναι καμιά βδομάδα και μετά παει περίπατο, αφού κάθε βδομάδα βγαίνουν και νέοι τραγουδιστές. Είναι αλήθεια ότι βγαίνουν πολλές παραγωγές τελευταία που δεν προλαβαίνουν να ακουστούν τώρα εμείς μιλάμε εδώ και γίνονται 30 παραγωγές την ημέρα και ο κόσμος πως θα μπορέσει να εντοπίσει τα κομμάτια αυτά που του αρέσουν; σε δυο μήνες θα βγουν άλλα. Υπάρχουν συνάδελφοι αυτή τη στιγμή που δεν έχουν λεφτά και ντρέπομαι να πω το όνομά τους και βγαίνουν κάτι πιτσιρίκια που Δε δουλεύουν και πολύ και χαλάνε και την πιάτσα. Το παίζουν ωραίοι και φιρμάτοι, με γυναίκες από δω και από κει και από φωνή τίποτα.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τον Tom Jones.
Είχαμε χορέψει το συρτάκι αυτό που κάναμε με τη Βουγιουκλάκη το Σήκω χόρεψε συρτάκι για λίγο 1-1,5 λεπτό και μας έδωσε συγχαρητήρια και μας έδωσε και από ένα χρυσό δαχτυλίδι. Τότε έκανε ένα σόου στη Νέα Υόρκη και είχε καλέσει από Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία και είχε καλέσει και εμάς και είπαμε αυτό το τραγούδι και κάναμε και ένα ποτ πουρί μετά.
Είχατε και μια άλλη συνεργασία με έναν μεγάλο τραγουδιστή τον Φώτη Πολυμέρη.
Ναι κάναμε τραγούδια, ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος αλλά ήταν και λίγο παραπονιάρης. Όταν ήμασταν στην Αμερική λεει να είχα ένα κλαρίνο να έρθω να τραγουδήσω εδώ, να γίνω πλούσιος και να μην ξανατραγουδήσω ποτέ γιατί δεν έπαιρνε πολλά λεφτά ο Φώτης παρ’ όλο που ήταν ωραία φωνή.
Θα ήθελα να μου πείτε για τη συνεργασία που έχετε με το Δήμο Αθηναίων.
Όχι μόνο με τον κύριο Αβραμόπουλο αλλά και με την κυρία Μπακογιάννη συνεργαζόμαστε χρόνια γιατί λέμε τραγούδια για όλα τα γούστα και απευθυνόμαστε πιο πολύ στους ομογενείς της Αμερικής και γι’ αυτό μας θέλουν. Αυτοί μεταξύ τους οι δήμαρχοι ομογενείς με τους εδώ έχουν συνεργασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι που έμειναν εκεί, οι νοσταλγοί θα φύγουν ευχαριστημένοι με τα τραγούδια που τους παίζουμε εμείς.