«Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θαπάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνουςπού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δε φοβάται. Και δεν φοβούνται ούτε αυτά πού νομίζουν ότι δενπρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τούς οποίους δεννομίζουν ότι θα τα πάθουν, και ούτε και τότε φοβούνται, ότανδεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε. Συνάγεται λοιπόνότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι πού νομίζουν ότι κάτι θαπάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα τοπάθουν, και αυτά πού θα πάθουν, και το χρόνο πού θα τοπάθουν.
Και δέν πιστεύουν ότι θά πάθουν τίποτε εκείνοι πού βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία η νομίζουν δτι βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία, για αυτό είναι και αυθάδεις και αλαζονικοί καιθρασείς (και τέτοιους κάνει τούς ανθρώπους ό πλούτος, ή σωματική δύναμις, οί πολλοί φίλοι, ή κοινωνική επιρροή). Επίσης δεν φοβούνται αυτοί πού νομίζουν ότι έχουν πάθει ήδη τα πάνδεινα καί βλέπουν μέ ψυχρή αδιαφορία το μέλλον, σάν αυτούς πού είναι καταδικασμένοι στο θάνατο μέ άποτυμπανισμό. ‘Αλλά πρέπει να υπάρχει κάποια ελπίδα σωτηρίας από την αγωνία τού φόβου. Απόδειξις είναι το γεγονός ότι ο φόβος κάνει τούς ανθρώπους να σκέπτονται, γιατί βέβαια κανείς δεν σκέπτεται τα ανέλπιστα.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗ, 1383α
http://thalamofilakas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6762.html