του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Πρώτη παροιμία:
“Νωρίς π’ εκάτσεν, νωρίς π’ εσκώθεν, καμμίαν κ’ (ου-κ) εκομπώθεν”.
.
Κατά λέξη μετάφραση: “Αυτός που κάθισε νωρίς, αυτός που σηκώθηκε νωρίς,
ΠΟΤέ του ΔΕΝ “ΓΕΛΑΣΤΗΚΕ”
.
Πληροφοριακά: Ο κορυφαίος Έλληνας Λαογράφος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ είχε
ΑΥΤΗΝ την ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ….
.
…ως ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ, ότι οποιαδήποτε “μεταγραφή”
(μετάφραση, κυριολεξία, μεταφορά, απόδοση) ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να
ΕΚΦΡΑΣΕΙ την αισθητική, νοηματική, λεκτική-παραστατικότητα,
και τις συνυποδηλώσεις της ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ
.
ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ: Η σημασία της ΕΓΚΑΙΡΗΣ απόφασης, δράσης, η ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ κλπ
.
Δεύτερη παροιμία:
.
“Εγώ έναν θα λέγω-σεν, εσύ δέκα νούνιξον”
.
Κατά λέξη: “Εγώ ΕΝΑ θα σου πω, Εσύ ΔΕΚΑ σκέψου”
ή
“Εγώ θα στο πω ΜΙΑ ΦΟΡΑ, Εσύ σκέψου το ΔΕΚΑ φορές”
.
Ίσως η πιο ΧΡΗΣΙΜΗ παροιμία σήμερα για την ανάγκη
“επεξεργασίας” των πληροφοριών
.
Τρίτη Παροιμία:
.
“Πολλά να λέω κ’ ηπορώ, ολίγα κι κανίνταν”
.
Κατά λέξη: Πολλά να πω δεν μπορώ, και τα λίγα δεν φτάνουν (δεν αρκούν).
.
ΠΟΣΑ ακόμη θα θέλαμε (είχαμε) να πούμε (!)
.
Με την παροιμία αυτή, από την πεζή καθημερινότητα μιας συζήτησης, φτάνουμε σε
ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ αναζητήσεις της ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ Θυμοσοφίας:
.
ΟΣΟ και ΟΠΩΣ κι αν έχει ζήσει ο άνθρωπος, Φεύγει απ’ αυτόν τον κόσμο, με το…
“παράπονο” ότι ΔΕΝ πρόλαβε να πει ΟΣΑ θα ΗΘΕΛΕ, Είχε τόσα πολλά να πει ακόμη…!
.
Στους Πρόσφυγες γονείς μας.