Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Πάντα για τον άνθρωπο ενώ δύσκολη υπήρξε η ευρηματικότητά του σε τεχνικά επιτεύγμάτα που θα προστάτευαν την ζωή του, αστείρευτη υπήρξε η ευφυΐα του για την ανακάλυψη φονικών όπλων που θα συντελούσαν στην καταστροφή και τον όλεθρο.Η ομάδα μετά την πρώτη παρουσίαση των αποτελεσμάτων της εκλήθη τώρα για διαπραγματεύσεις με τον αυτοκράτορα. Όμως κατά ένα παράδοξο τρόπο δεν εδόθη από τους αξιωματικούς του αυστροουγγρικού θρόνου, η πρέπουσα βαρύτητα στο νέο όπλο που υπόσχονταν να αλλάξει τις οπλικές ισορροπίες στο πεδίο της θάλασσας. Έτσι αφέθηκε ζωτικός χώρος στον Λούπις και την ομάδα του παράλληλα με τις συζητήσεις τους με τον θρόνο, να συζητούν και με άλλους παράγοντες οπλικών συστημάτων της εποχής, για το νέο όπλο. Αρχικά οι δημιουργοί της τορπίλης ζητούσαν από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ δυο εκατομμύρια φιορίνια για να κατασκευάσουν μέσα στο διάστημα έξι μηνών εκατό τορπίλες και να εφοδιάσουν παράλληλα πέντε πλοία με τους αναγκαίους πυροσωλήνες εκτόξευσης.
Το ποσό θεωρήθηκε υπέρογκο για την εποχή και ο αυτοκράτορας αρνήθηκε. Η ομάδα έκανε ρελάνς στην προσφορά της και αυτή τη φορά μάλιστα για να διευκολύνει σε ρευστότητα την κυβέρνηση έκανε προσφορά να πληρωθεί σε είδος. Ζήτησε δηλαδή ως αντάλλαγμα 100.000 κορμούς δρυός από το κρατικό δάσος Μπρούντ. Και αυτή όμως η προσφορά του Λούπις απορρίφθηκε. Θα ακολουθήσει και νέα προσφορά από την ομάδα με αξίωση τώρα 25.000 κορμών δένδρων. Όμως οι 25.000 κορμοί εξετιμούντο από την κυβέρνηση σε 850.000 φιορίνια, οπότε απερρίφθη και αυτή η πρόταση.
Τελικά ο θρόνος θα προτείνει 200.000 φιορίνια στους εφευρέτες, κάτι το οποίο θα αποδεχτούν, με την παράλληλη δυνατότητά τους όμως να μην παρα–χωρήσουν την αποκλειστικότητα στο αυστροουγγρικό ναυτικό. Και εδώ είναι που έκανε ο θρόνος θανάσιμο λάθος. Γιατί ένα νέο όπλο όσο και σπουδαίο να είναι, από την στιγμή που θα το αποκτήσει και ο εχθρός σου, παύει να αποτελεί ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Ο Γουάιτχεντ άδραξε την ευκαιρία παρουσίασε τα σχέδια της τορπίλης κάνοντας επίδειξη στο λιμάνι Σίρνες στην αγγλική κυβέρνησηκαι έτσι σε όχι μεγάλο χρονικό διάστημα και άλλες χώρες είχαν αποκτήσει την τορπίλη. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι Αυστρία την είχε αποκτήσει το 1870, η Αγγλία το 1871, και η Ιταλία που ήταν και ο άμεσος εχθρός στις Δαλματικές ακτές των Αυστροούγγρων το 1873.
Το 1873 θα την αποκτήσει και η Γερμανία, ενώ από το 1880 θα διαθέτει τορπίλες και το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Η παραπάνω διάδοση όμως του σπουδαίου αυτού όπλου, θα αποδυναμώσει σιγά σιγά την ανταγωνιστική του ισχύ και εφεξής οι έρευνες θα στραφούν στην ανακάλυψη του αντιδότου του, δηλαδή των γνωστών μας αντιτορπιλικών. Όσο για τους κατασκευαστές της τορπίλης θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη, αλλά και δόξα. Ο άγγλος Γουάιτχεντ θα δημιουργήσει δικό του εργοστάσιο τορπιλώνθησαυρίζοντας, ενώ ο Λούπις μαζί με τα μυθώδη ποσά που του επέφερε η εφεύρεσή του, θα εξασφαλίσει με την άδεια του Φραγκίσκου Ιωσήφ και τον αριστοκρατικό τίτλο του Φόν. Έτσι επέτασσαν τα κελεύσματα της ιστορίας για τη γέννηση του φονικού όπλου της τορπίλης…
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., μέλος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
www.panosavramopoulos.blogspot.