Όλη η Ελλάδα είδε, μέσα από όλα τα κανάλια, τον επανεκλεγέντα δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης, Ιμάμογλου, μετά τους συν αυτώ, όλους μαζί πιασμένους χέρι χέρι να πανηγυρίζουν την νέα τους νίκη μεγαλύτερη της προηγούμενης. Και τα πάντα ευρέως σχολιάστηκαν.
Όμως κανένας δεν σχολίασε το ότι όλα αυτά, μαζί και οι χοροί, έλαβαν χώρα κάτω από το αυστηρό, σε ασπρόμαυρο ημίφως, σκοτεινό βλέμμα του σφαγέα Κεμάλ. Του Ατατούρκ σφαγέα Κεμάλ, που τα άοπλα θύματα του υπερ-υπερέβησαν τα της Χιροσίμα, μαζί με τα στο Ναγκασάκι, και βάλε. Και χωρίς βόμβα. Συνεπώς τι περιμένουμε;
Αυτά για τους «χαρούμενους» τηλεοσχολιαστές, που συγκρατημένα (αλίμονο) ασμένως τα μετέδιδαν στους τηλεθεατές.
Ως και εκ των ως άνω, ουδείς και τίποτα δεν δύναται να σταματήσει τον, δια της σφαγής, τούρκικο επεκτατισμό ολούθε, και με προτεραιότητα τον δια της θαλάσσης, αυτή τη φορά πασιφανώς διαφαινόμενο τέτοιο. Ουδείς, πλην των ΗΠΑ που διαχρονικά τους συμπαραστέκονται σθεναρά στα κατακτητικά τους σχέδια, και μόνο αυτές μπορούν, κακά τα ψέματα, να τους σταματήσουν.
Όμως δεν το πράττουν. Αντίθετα, το συνεχίζουν.
Ο εδώ σοφός (εκτός από την ημέρα που ψηφίζει) λαός λέγει για εκείνο, το εκεί ψηλά στο δέντρο πουλί, που όταν είδε τον σάλιαγκα δίπλα του, απορημένο τον ρώτησε για το πως και τα κατάφερε τόσο ψηλά να ανέβει, απαντήθηκε πως «έρποντας, σούρνοντας, γλείφοντας, και με τα ..κέρατα μου».
Όπου «κέρατα» βάλε γενναία δοσίματα, και αυτά είναι που όλοι τα καταλαβαίνουν.