Βασίλης Δημ. Χασιώτης
«Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις την Γραμμήν την οποίαν έχει χαράξει η τροχαία, μόνον τότε είσθε εν ασφαλεία… Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις την Γραμμήν την οποίαν έχει χαράξει το Κράτος, μόνον τότε είσθε εν ασφαλεία.»
Σαμαράκης, Αντώνης : Αρνούμαι, εκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, Αθήνα 1977, σελ. 89
Ι
Ολοένα και πιο συχνά διαβάζω αναφορές για την «Πολιτική Ορθότητα», κυρίως δε, τις προσπάθειες που γίνονται να παρέμβουν σε κείμενα ώστε να ευθυγραμμιστούν με ό,τι θεωρείται πως δεν προσβάλλει «ευαισθησίες» διαφόρων ατόμων ή και ομάδων, αντικαθιστώντας ή και διαγράφοντας λέξεις και φράσεις, ή επαναδιατυπώνοντάς τες κατά τρόπο «πολιτικώς ορθό».
Όμως, το ερώτημα εδώ, είναι ποιο «Κέντρο», ποια «Αρχή», ποια «Εξουσία», ποιοι τέλος πάντων είναι εκείνοι που θεωρούνται ως οι σύγχρονοι Κήνσορες, που αυθεντικά καθορίζουν και ερμηνεύουν λέξεις «Πολιτικά Ορθές» και «Πολιτικά Μη Ορθές», που καθορίζουν βαθμούς «ευαισθησίας» σε λέξεις και έννοιες και που με βάση (και) αυτούς τους βαθμούς «ευαισθησίας» καθορίζεται η «Ορθότητά» τους, και κυρίως από πού αντλούν την νομιμοποίσή τους, ώστε ουσιαστικά να κατέχουν την εξουσία της λογοκρισίας, διότι περί αυτού πρόκειται. Όμως, αυτή η «πηγή», τουλάχιστον σε μένα, δεν είναι καθόλου ορατή, δεν καθοδηγεί από το προσκήνιο αλλά από το παρασκήνιο, κι αυτό είναι όχι ένα πρόβλημα, αλλά ΤΟ πρόβλημα. Ασφαλώς δε, ό,τι ισχύει στα πλαίσια της «Πολιτικής Ορθότητας» για τη διατύπωση στοχασμών προφορικά ή και γραπτά, ισχύει και για την έκφραση μέσω της Τέχνης.
Αν περιοριστώ αποκλειστικά στην ελληνική γραμματεία και τις ελληνικές Καλές Τέχνες, από την αρχαιότητα έως σήμερα, από τα κείμενα των κλασικών Τραγικών μας, από τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, της πολιτικής και της κοινωνιολογίας, από την αρχαία ελληνική γλυπτική και ζωγραφική, και διατρέξω όλο το διάστημα ίσαμε τον Ελύτη και τον Σεφέρη, τον Καζαντζάκη και τον Παλάμά και ίσαμε τούτη τη στιγμή που μιλάμε, αμφιβάλλω αν θα μείνει «λίθος επί λίθου» από το πλήθος των παρεμβάσεων στα κείμενα όλων αυτών και τις καλλιτενχικές τους δημιουργίες, και διερωτώμαι, ποιοι είναι αυτοί ή αυτές που εν ονόματι της όποιας τους «Εξουσίας» καθορισμού του «Πολιτικώς Ορθού» θα έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν σε κείμενα και έργα Τέχνης τα οποία ούτε ο Αιώνιος Χρόνος μπόρεσε να αγγίξει και αλλοιώσει την αξία τους.
Και φυσικά, σε μια Δημοκρατία, το ζήτημα δεν τίθεται μονάχα σε σχέση με τους ανωτέρω, αλλά και με τον στοχασμό του κάθε απλού ανθρώπου. Ποιοι και με ποια κριτήρια θα καθορίσουν τα «σύνορα» αποδεκτής έκφρασης αυτού του στοχασμού; Ποια «Αρχή», ποια Εξουσία είναι σε θέση να περιβληθεί τον μανδύα και τη μάσκα του «Κυρίου της Αλήθειας», ώστε από εκεί και πέρα, να εκδίδει οδηγίες και αποφάσεις υποχρωτικώς εκτελεστές από τα υποκείμενά της; Όμως «Κύριοι της Αλήθειας» μονάχα σε ολοκληρωτικά Καθεστώτα μπορούν να βρεθούν. Σε μια Δημοκρατία, δεν υπάρχουν «Κύριοι της Αλήθειας». Υπάρχει η παραδοχή, πως ελλείψει άλλης καλύτερης διεθέτησης των πραγμάτων, είναι η άποψη (και καμία δογματική αντίληψη, όπως π.χ., η έμφορτη δογματισμού φράση «Πολιτική Ορθότητα») της πλειοψηφίας που πρέπει να καθοδηγεί τις εξελίξεις, σεβόμενη πάντοτε τις απόψεις της (όποιας) μειοψηφίας και το δικαίωμά της να αγωνίζεται εντός, των πλαισίων και με τους όρους της Δημοκρατίας, ώστε οι απόψεις της να γίνουν πλειοψηφικές.
Όμως, το «κίνημα» της δικαιωματοκρατίας κάποιων κοινωνικών ομάδων που έχουν τις δικές τους «ατζέντες» και αντίστοιχες διεκδικήσεις, «ξεχείλωσε» σε σημείο ώστε να καταστεί άναρχο. Έτσι η woke ατζέντα ουσιαστικά εισάγει «από την πίσω πόρτα» και ενίοτε με τρόπο επιθετικό, την σταδιακή λογοκρισία σχεδόν σε ο,τιδήποτε θεωρείται «μη πολιτικώς ορθό» κατά την άποψή της, μια λογοκρισία, που είναι ενδεδυμένη με τις αρχές των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων». Όμως, πουθενά, καμία Διακήρυξη «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», που αφορούν μειοψηφίες, δεν αναφέρει ότι αυτά τα «Δικαιώματα» μπορούν να οδηγούν σε καταστρατήγηση ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος, πυρήνας του οποίου αποτελεί η Αρχή της Πλειοψηφίας.
Όμως, εν προκειμένω, ακόμα κι έτσι, δεν πρόκειται για μια ad hoc λογοκρισία. Ότι δηλαδή αφορά μονάχα την woke ατζέντα. Διότι, μια λογοκρισία πάνω στην ίδια τη χρήση της γλώσσας και της έκφρασης στοχασμών, και κυρίως των ίδιων των νοημάτων, εξ ορισμού αφορά τα πάντα, πράγμα πολύ σημαντικό για την εκάστοτε εξουσία που ελέγχει τον μηχανισμό της, ώστε, διαστέλλοντας ή συστέλλοντας κατά την περίσταση και κατά τη βούληση των λογοκριτών τα πράγματα που έχουν κάποια σημασία γι’ αυτή, τελικώς, να επεκταθεί επί παντός του επιστητού.
Οι «δικαιωματιστές», θα γίνονται ανεκτοί από το Σύστημα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα «δικαιώματά» τους, για όσο καιρό του είναι χρήσιμοι.
ΙΙ
Το παρόν άρθρο συνιστά μια μυθοπλασία. Το αναφέρει και ο τίτλος του. Τώρα, αν το μέλλον καταστήσει το σενάριό μας «ρεαλιστικό», αυτό μένει να το δούμε. Προσωπικά το απεύχομαι.
Υποθέτουμε λοιπόν πως η woke ατζέντα εγκαθιδρύεται αρκούντως, τόσο αρκούντως, ώστε προκειμένου να μην υπάρχει καμία σύγχυση για το τι θεωρείται «Πολιτικώς Ορθό», το υποθετικό μας (Νεοφιλελεύθερο) Καθεστώς που έχει πλέον εγκαθιδρυθεί, προκειμένου να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, σχεδιάζει να επαναδιατυπώσει το Σύνταγμα, το οποίο ακόμα «κουβαλάει» από το παρελθόν, αρχές και αξίες, ιδίως στον κοινωνικό τομέα, που είναι ασύμβατες προς την κυρίαρχη Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων.
Ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο ενός τέτοιου Συντάγματος, ενός δυστοπικού Καθεστώτος;
Προκειμένου να τοποθετηθώ στο ερώτημα αυτό, ως βάση αναφοράς λαμβάνω το παρόν Ελληνικό Σύνταγμα, και θα προσπαθήσω να το φανταστώ, πώς μπορεί ίσως να διαμορφωθεί μελλοντικά, όταν (και αν) η Νεοφιλελεύθερη Τάξη Πραγμάτων εγκαθιδρυθεί πλήρως αντικαθιστώντας την παρούσα Δημοκρατία όπως την γνωρίζουμε.
Έχοντας ήδη περιορίσει το ενδιαφέρον μου στην woke ατζέντα, είναι φανερό, πως αντιπαρερχόμαστε σημαντικές νεοφιλελεύθερες επιταγές, πολιτκές, οικονομικές και κοινωνικές, οι οποίες επίσης σε ένα πλήρως εγκαθιδρυμένο Νεοφιλελεύθερο Καθεστώς θα επιφέρει ανάλογες συνταγματικές αναθεωρήσεις.
Επίσης, για λόγους οικονομίας της παρουσίαςσης, ως βάση αναφοράς, θα ληφθούν τα πρώτα είκοσι πέντε άρθρα του Συντάγματος.
Αρχικά, μερικές γενικές παρατηρήσεις :
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» και της «συμπερίληψης» ή την αντιστρατεύεται, το ίδιο το προοίμιο του Συντάγματος, στο οποίο διατυπώνεται η φράση «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» και κατά συνέπεια αν έχει θέση στο Σύνταγμα το άρθρο 3 που αναφέρεται στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους. Ο πολυπολιτισμός, δεν αποδέχεται την «υπεροχή» και την «πρωτοκαθεδρία» ορισμένων θρησκειών, ούτε την υπεροχή των θρησκειών έναντι της αθεΐας. Εξ αυτού και μόνο του λόγου, δεν είναι νοητή σε ένα Νεοφιλελεύθερο Πολυπολιτισμικό Κράτος αναφορές και διακρίσεις ως οι ανωτέρω, ακόμα και αν ο ίδιος ο λαός, συντριπτικά αυροπροσδιορίζεται θρησκευτικά στη βάση μιας συγκεκριμένης θρησκείας.
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, η αναφορά που γίνεται συχνά στο Σύνταγμα σε «άνδρες» και «γυναίκες». Πόσο αυτή η αναφορά είναι συμπεριληπτική και ουδέτερη έναντι των φύλων κάτι το οποίο ασφαλώς ουδόλως προκύπτει με τη χρήση αυτών των δύο λέξεων;
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, η αναφορά που γίνεται στο «Έθνος». Πόσο αυτή η αναφορά είναι συμπεριληπτική και ουδέτερη έναντι των όποιων μειονοτικών εθνοτήτων ή ομάδων που δεν αυτοπροσδιορίζονται στη βάση της εθνότητας της πλειοψηφίας, τόσο σε ένα πολυεθνικό Κράτος όσο και σε ένα σχεδόν εθνικά ομοιογενές Κράτος; Συνεπώς η λέξη «Έθνος» ως μη αρκούντως συμπεριληπτική θα πρέπει είτε να απαληφθεί από το Σύνταγμα όπου αναφέρεται, είτε να αντικατασταθεί με κάποια άλλη πιο «περιγραφική».
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, σε συνέχεια της αμέσως παραπάνω επισημάνσεως, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, όπως και στην έννοια της συμπερίληψης, (αυτή η τελευταία έννοια, ακόμα και όταν δεν την αναφέρουμε στο παρόν άρθρο, εννοείται ως αναπόσπαστη έννοια της έννοιας της «Πολιτικής Ορθότητας»), η αναφορά που γίνεται στο Σύνταγμα «Έλληνες» και « Ελληνίδες» ακόμα και η λέξη «Ελλάδα», διότι παραπέμπουν ή υπάρχει κίνδυνος να παραπέμπουν σε εθνικιστικές αντιλήψεις και σε «άλλες» εποχές, και επομένως αποτελούν μη αποδεκτές πραγματικότητες στα πλαίσια πολυποτισμικών κοινοτήτων.
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, επίσης, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, όπως και στην έννοια της συμπερίληψης, , η αναφορά που γίνεται στο Σύνταγμα στη « κοινωνία» και σε προερχόμενες από αυτή έννοιες και εκφράσεις, όπως «κοινωνικό κράτος», «κοινωνική πολιτική», κ.λπ. Και τούτο διότι, στην Νεοφιλελεύθερη Ιδεολογία, της οποίας ειδικότερες πτυχές αποτελούν οι έννοιες της «Πολιτικής Ορθότητας» και της «Συμπερίληψης», θεμειλώδες δόγμα συνιστά πως «η κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει», και επομένως, πρέπει στο Σύνταγμα όλες οι αναφορές σ’ αυτή να τροποποιηθούν ανάλογα.
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, ακόμα, αν όλες οι παραπάνω ενδεικτικές επισημάνσεις, μπορούν να απαληφθούν από τις ομοίως ενδεικτικές συγχύσεις που αναφέρονται, χωρίς την σταδιακή και εν τέλει ολοκληρωτική αναθεώρηση του Λεξιλογίου της Παλαιάς Κατάστασης Πραγμάτων, ώστε στη θέση του να εγκαθιδρυθεί ένα Νέο Λεξικό της Νεοφιλελεύθερης Νέας Τάξης Πραγμάτων, και μάλιστα ενταγμένο μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα, έτσι ώστε το (Νεοφιλελεύθερο) Καθεστώς εντίμως να ξεκαθαρίζει στους πολίτες ποιες λέξεις και έννοιες μπορούν να διατυπώνονται χωρίς συνέπειες για τους ίδιους, καλώντας τους ταυτόχρονα να ξεχάσουν την «άναρχη ελευθερία» όπου οι πάντες ελευθερώς μπορούσαν να διατυπώνουν προφορικά ή/και γραπτά ή/και μέσω της Τέχνης τους στοχασμούς τους. Ο « στοχασμός» πλέον, θα έχει συνέπειες, ακόμα και αν δεν επιχειρεί την διάδοσή του ή τον προσηλυτισμό άλλων.
Έτσι πιο ειδικά :
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, η αναφορά που γίνεται στο άρθρο 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο : «Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη».
Πόσο αυτή η αναφορά «στα χρηστά ήθη» αλλά και η ίδια η λέξη «προσβολή» είναι συμπεριληπτική και ουδέτερη, όπως π.χ., όταν γίνεται αναφορά στις σεξουαλικές προτιμήσεις, ώστε να μην μπορεί να αντιταχθεί εκ μέρους της πλειοψηφίας, όταν θεωρεί πως ειδικές συμπεριφορές που μπορούν να αποδοθούν ως χαρακτηριστικές κάποιων μειοψηφιών, μπορεί να θεωρηθούν πως προσβάλλουν τα χρηστά ήθη όπως αυτά εκλαμβάνονται ιδίως απ’ αυτή; Εξλαλου αυτή η φράση «…τα δικαιώματα των άλλων των άλλων…» δεν μπορεί να θεωρηθεί πως είναι αρκούντως αόριστη; Ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι» που τυγχάνουν φορείς «άλλων» δικαιωμάτων;
Έτσι, ίσως κατά την «πολιτική ορθότητα» στο άνω άρθρο η διατύπωση «…εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη», με κάποιον άλλο τρόπο θα πρέπει να αναδιατυπωθεί, ή να επαλειφθεί εντελώς.
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, το άρθρο 14 του Συντάγματος, όπως είναι διατυπωμένο, ειδικότερα δε σε ό,τι αφορά την παράγραφο 1 αυτού «Καθένας μπορεί να εκφράζει και διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους».
Εδώ, αφήνονται ανοικτές «κερκόπορτες» ώστε με το πρόσχημα των ελευθεριών που αναγνωρίζονται, να αναπτύσσονται και προβάλλονται στοχασμοί οι οποίοι προσβάλλουν τις μη « πολιτικώς ορθές» και « συμπεριληπτικές» απόψεις και «ευαισθησίες», ή και απόψεις που κατά την ερμηνεία του Κράτους, υπονομεύουν το πολίτευμα. Επομένως, πρέπει να τροποποιηθεί στη παράγραφο αυτή η διατύπωση ώστε να είναι «Πολιτικώς Ορθή», ή έστω να συμπληρωθεί, όπως λ.χ., με την ακόλουθη πρόταση : «Νόμος θα καθορίσει το Νέο Λεξικό στο οποίο θα παρουσιάζεται η πολιτικώς ορθή και συμπεριληπτική ερμηνεία των αμφισβητούμενων λέξεων, δια της αντικαταστάσεώς τους με περιγραφικές διατυπώσεις, είτε δια της νέας τους ερμηνείας, είτε δια της προσθήκης νέων λέξεων. Συνεπώς, στοχασμοί που δεν θα εκφράζονται και γενικότερα αποτυπώνονται με οποιοδήποτε μέσο με βάση το Νέο Λεξικό, θα απαγορεύονται και θα τιμωρούνται σύμφωνα με τον Νόμο».
Έτσι, η επόμενη παράγραφος του ίδιου αυτού άρθρου, που αναφέρει ότι «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται», διευκρινίζεται πως «Η αληθής έννοια της παραγράφου αυτής πρέπει να εννοηθεί σε συνάφεια με τους περιορισμούς που επιβάλλονται στην προηγούμενη παράγραφο». Στα πλαίσια των παραπάνω διευκρινίσεων, οι παράγραφοι 3(α) και 3(δ) που επιτρέπουν την κατάσχεση με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία, «για προσβολή της χριστιανικής θρησκείας» και «για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος» αντίστοιχα, πρέπει να καταργηθούν ως μη «πολιτικώς ορθές», διότι (τουλάχιστον αυτό) προσβάλλουν ευθέως τα αισθήματα των αθρήσκων στη περίπτωση της παραγράφου 3(α) και επιτρέπουν εντελώς αυθαίρετες ερμηνείες στη περίπτωση της παραγράφου 3(β). Εξάλλου μετά την συνταγματική κατοχύρωση του «Πολιτικώς Ορθού» Νέου Λεξικού, όλα αυτά θα έχουν διευκρινιστεί αρκούντως ώστε να περιττεύουν και περισσεύουν ειδικές μνείες επί θεμάτων όπως παραπάνω.
Επίσης, με βάση τις παρατηρήσεις που έγιναν για το άρθρο 14 ανωτέρω, ανάλογα ισχύουν και για το άρθρο 15. Έτσι η παράγραφος 1 του άρθρου αυτού, σύμφωνα με την οποία «Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης» συμπληρώνεται ως ακολούθως μετά το πέρας της διατυπώσεώς της : «Κατ’ αναλογίαν όμως, ισχύουν οι περιορισμοί που έχουν τεθεί στο άρθρο 14».
Επίσης, η παράγραφος 2 του άρθρου αυτού, (του άρθρου 15), όπου αναφέρεται ότι «…Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους…, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας…», πρέπει να συμπληρωθεί μετά το πέρας της διατυπώσεώς της ως ακολούθως ώστε να είναι «Πολιτικώς Ορθή» : «Η «αντικειμενικότητα» και ο «σεβασμός» ορίζονται αυθεντικά με βάση ό,τι ορίζεται ως «Πολιτικώς Ορθό» στο Νέο Λεξικό» το οποίο έχει περιληφθεί αυτούσιο στο παρόν Σύνταγμα.
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, σε συνέχεια των παραπάνω επισημάνσεων, αν εμπίπτει στην έννοια της «Πολιτικής Ορθότητας» ή υποθάλπει την καταστρατήγησή της, η αναφορά που γίνεται στο άρθρο 16 παράγραφος 1, ότι δηλαδή, «Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα».
Είναι αναγκαίο εδώ, ώστε η «Πολιτική Ορθότητα» να μην πλήττεται εκ του πλαγίου, να τροποποιηθεί, άλλως συμπληρωθεί, η διατύπωση της παραπάνω παραγράφου, σε τρόπο ώστε να μην εγείρεται αμφιβολία περί ποιών «ελευθεριών» ομιλούμε. Π.χ., θα μπορούσε να τεθεί η παρακάτω πρόταση σε συνέχεια του πέρατος της άνω παραγράφου : «Η αληθής έννοια της λέξως «ελευθερία» είναι αυτή που ορίζεται στο Νέο Λεξικό όπως αυτό έχει ενσωματωθεί ως αναπόσπαστο τμήμα του παρόντος Συντάγματος». Επίσης προβληματική από την άποψη της «πολιτικής ορθότητας» είναι και η διατύπωση της παραγράφου 2 του ίδιου αυτού άρθρου (άρθρο 16), σύμφωνα με την οποία : «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Έπειτα από όσα παραδεχτήκαμε ως «Πολιτικώς Ορθές» έννοιες αναφορικά με τη «θρησκεία», το «έθνος» και την αναφορά σε «εθνικά ονόματα», αλλά και την έννοια της «ελευθερίας», θα πρέπει η μεν αναφορά στην «ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης» και απαληφθεί πλήρως ως μη «Πολιτικώς Ορθή» και μη συμπεριληπτική (υπενθυμίζουμε αφήνει «έξω» τους άθεους), η δε αναφορά στην «ηθική» και «πνευματική» «αγωγή» όπως και η αναφορά στη διάπλαση ελευθέρων πολιτών, να διευκρινιστεί περαιτέρω, με την προσθήκη μιας ερμηνευτικής δήλωσης ότι οι αληθείς έννοιες αυτών των λέξεων προσδιορίζονται από το Νέο Λεξικό της «Πολιτικής Ορθότητας» και της «Συμπερίληψης». Επίσης η ίδια η αποστολή της «παιδείας» πρέπει να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνειών σε σχέση με ό,τι στο παρόν Σύνταγμα διαττυπώνεται στα πλαίσια της «Πολτικής Ορθότητας» και της «Συμπερίληψης». Έτσι η παραπάνω παράγραφος 2 θα μπορούσε ίσως να επαναδιατυπωθεί ως ακολούθως : «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την πρόωθη των αξιών και αρχών της σύγχρονης Πολιτικής Ορθότητας, της Συμπεριληπτικής Κοινωνίας και γενικότερα της Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας, πτυχές της οποίας αποτελούν οι παραπάνω δύο έννοιες, όπως αυτή η Νεοφιλεύθερη Ιδεολογία, ορίζεται στο Νέο Λεξικό και κατοχυρώνεται συνταγματικά».
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, η αναφορά που γίνεται στο άρθρο 21 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο (παράγραφος 1) : «Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους…». Σε ό,τι αφορά την αναφορά στη λέξη «Έθνος» μιλήσαμε ήδη και αναφέραμε γιατί πρόκειται για μια μη «Πολιτικώς Ορθή» λέξη και επομένως, ούτε εδώ πρέπει να εμφανίζεται. Επίσης μη «συμπεριληπτική» και μη «Πολιτικώς Ορθή» αποτελεί η αναφορά στη «μητρότητα», διότι υπονοεί έναν αποκλειστικό δεσμό «μητέρας» και «παιδιού», και μια ειδική υπερέχουσα σχέση στη «μητέρα» στη βάση της οποίας βρίσκεται η έννοια της «φυσικής μητρότητας», κάτι που πλέον δεν αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη ώστε η ιδιότητα αυτή να αποδίδεται κατ’ αποκλειστικότητα στη «φυσική μητέρα», η οποία είναι δυνατόν να είναι απλώς «παρένθετη. Παραμένει βέβαια η πραγματικότητα πως η λέξη «μητέρα», «παρένθετη» ή μη, εξακολουθεί να αναγάγει το φύλο «γυναίκα» σε μια πρωτεύουσα θέση στο ζήτημα της τεκνοποιίας, τη σιτγμή που η διάκριση μεταξύ «γυναίκας» και «άνδρα» έχει καταργηθεί.
Μέχρις ότου πάντως, οι λεξικογράφοι λύσουν κι αυτή την «εκκρεμότητα», η λέξη «μητέρα» θα χρησιμοποιείται, αποκλειστικά όμως στη βάση της έννοιας της «αναπαραγωγικής μονάδας». Η αναφορά από την άλλη στη «μητρότητα» προσεγγίεται αναλόγως με τη λέξη «μητέρα». Σε ό,τι αφορά την «οικογένεια», η λέξη δεν είναι συμβατή στη «Συμπεριληπτική» και «Πολιτικώς Ορθή» πραγματικότητα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η ίδια η φράση «Η οικογένεια» που τίθεται στην αρχή του παρόντος άρθρου, (άρθρο 21) πρέπει να διατυπωθεί ως «Η συμπεριληπτική οικογένεια», έτσι όπως η έννοια «συμπερίληψη» αναλυτικά ορίζεται στο Νέο Λεξικό της «Πολιτικής Ορθότητας». Στο ίδιο αυτό άρθρο 21 παράγραφος 2, («Πολυτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν σε πολέμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα φροντίδας από το Κράτος») η αναφορά σε λέξεις όπως «πολύτεκνες οικογένειες», όπου υπονοείται ότι το μέγεθος μιας οικογένειας μπορεί να προσδιορίζεται κυρίως από τον αριθμό των παιδιών και όχι και των γονέων, «χήρες… εκείνων που έπεσαν σε πόλεμο», «ανάπηροι», «πνευματική νόσος», ως μη «Πολιτικώς Ορθές» επιβάλλεται να γίνουν οι σχετικές διορθώσεις ή συμπληρώσεις, όπως λ.χ., «πολυμελείς οικογένειες» αντί «πολύτεκνες», «σύντροφοι εκ γάμου… εκείνων που έπεσαν σε πόλεμο» αντί «χήρες… εκείνων που έπεσαν σε πόλεμο», κ.λπ. Επίσης η αναφορά στην παράγραφο 3 του παρόντος άρθρου στην προστασία εκ μέρους του Κράτους, του «γήρατος», της «αναπηρίας» (την λέξη την ξανασυναντούμε και πάλι στην παράγραφο 4 του παρόντος άρθρου) και των «απόρων», επίσης είναι μη «Πολιτικώς οΟρθές», αφού στιγματίζουν με κριτήρια ηλικιακά, υγείας και κοινωνικά ανθρώπους που εμπίπτουν στις κατηγορίες αυτές. Έτσι π.χ., η αναφορά του Κράτους στη μέριμνα ανθρώπων δεν πρέπει περιορίζεται στη βάση τέτοιων μη «Πολιτικώς Ορθών» αναφορών, αλλά, θα μπορούσε π.χ., να διατυπώνεται κάπως έτσι : «Το Κράτος μεριμνά για την προστασία όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης για κοινωνική αλληλεγγύη και κρατική προστασία».
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν εμπίπτει στην έννοια της «πολιτικής ορθότητας» ή την αντιστρατεύεται, η αναφορά που γίνεται στο άρθρο 22 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο (παράγραφος 1) : «Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας». Η αναφορά «ανεξάρτητα από φύλο» είναι προβληματική από άποψη «Πολιτικής Ορθότητας». Διότι παραπέμπει στη διάκριση «άνδρας» – «γυναίκα», και επομένως πρέπει να επαναδιατυπωθεί. Ίσως κάπως έτσι : «Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το κοινωνικώς αυτοπροσδιοριζόμενο φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας».
ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, αν η αναφορά που γίνεται στο άρθρο 25 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο (παράγραφος 1) : «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους», δεν δημιουργούν συγχύσεις γύρω από την αληθή έννοια της φράσεως «Κοινωνικό Κράτος». Εν προκειμένω, η σύγχυση προέρχεται από την παραδοσιακή έννοια της «Κοινωνίας» όπως ήδη έχουμε σημειώσει, και επομένως, η ορθή νεοφιλελεύθερη διατύπωση (και ταυτόχρονα η « Πολιτικώς Ορθή») θα μπορούσε ίσως να είναι : «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους της συνολικής συμπεριληπτικής κοινωνίας και η αρχή του «πολιτικώς ορθού» και « συμπεριληπτικού» κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.
IΙΙ
Οδεύουμε προς ένα δυστοπικό μέλλον;
Εξαρτάται πώς το βλέπει ο καθείς και κυρίως, πώς αισθάνεται και αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο καθένας.
Ο Νεοφιλελευθερισμός, έχει και οπαδούς και αντιπάλους.
Όπως όλες οι ιδεολογίες.
Το ζήτημα είναι πώς ο κάθε άνθρωπος γενικότερα και πολίτης ειδικότερα, νοιώθει να εκπροσωπούνται οι αξίες και αρχές του αλλά και η ίδια η αντίληψη που έχει για τη ζωή, στη μια ή την άλλη ιδεολογία, στη μια ή την άλλη Τάξη Πραγμάτων. Σε ό,τι με αφορά, ο Νεοφιλελευθερισμός, ποτέ μου δεν το έχω κρύψει, αποτελεί (κατ’ εμέ) μια ολοκληρωτική ιδεολογία, μια ιδεολογία η οποία αναγκαστικά (επί του παρόντος) ανέχεται τη δημοκρατία, μια ιδεολογία η οποία μικρή σχέση με ό,τι εγώ θεωρώ ως «Δημοκρατικώς Ορθό» και ως « Δημοκρατική Λειτουργία», και ασφαλώς τίποτα από όσα παραπάνω εκτέθηκαν ως αναγκαίες ποσαρμογές προς ένα δυστοπικό νεοφιλελεύθερο σύνταγμα, δεν εμπίπτει στο δικό μου αξιακό σύμπαν.
Το «Πολιτικώς Ορθό», μικρή ή και καθόλου σχέση έχει με το «Δημοκρατικώς Ορθό». Το πρώτο, το «Πολιτικώς Ορθό», αποτελεί εκφυλισμό του «Δημοκρατικώς Ορθού», όταν τείνει το πρώτο να υποκαταστήσει αν όχι καταργήσει το δεύτερο. Ο λαός, από αποκλειστικός διαμορφωτής της ίδιας του της τύχης, με βάση τις αξίες και αρχές αλλά και τις πρόνοιες λειτουργίας μιας Δημοκρατικής Πολιτείας, μετατρέπεται σε περιθωριακό παρακολούθημα ενός εσμού άναρχης δικαιωματοκρατίας που καθίσταται κυρίαρχη.
Όχι η woke ατζέντα, μα ο νεοφιλελευθερισμός, (παρακολούθημα του οποίου αποτελεί η θεωρία της «Πολιτικής Ορθότητας») έχει μια «διαφορετική» αντίληψη για την Δημοκρατία όπως την γνωρίζουμε. Τη ζήσαμε την εμπειρία αυτή στις έσχατες εκφάνσεις της, την περίοδο εγκαθίδρυσης των Μνημονίων εδώ στην Ελλάδα. Όταν συγκρούονταν οι νεοφιλελεύθερες επιλογές με τις δημοκρατικές και τις συνταγματικές πρόνοιες, ήταν οι τελευταίες που παραμερίζονταν χάριν των πρώτων.
Το μήνυμα αυτού του «δεδικασμένου» ήταν σαφές για το τι μας επιφυλάσσει πλέον το μέλλον της Νεοφιλελεύθερης Δυστοπικής Πραγματικότητας, τουλάχιστον έως ότου, αυτή η Τάξη Πραγμάτων καταρρεύσει με τον οποιοδήποτε τρόπο και για την οποιαδήποτε αιτία, τόσο διεθνώς όσο και στις Χώρες εκείνες όπου ήδη έχει εγκαθιδρυθεί.