Σε ανάρτηση του ο Εμμανουηλ Κυπραίος αναφερει:
Η σιωπή. Αυτή η σιωπή ενός ολόκληρου λαού είναι πραγματικά τόσο εκκωφαντική που ακόμη κι εγώ μπορώ να την ακούσω. Κεφάλια σκυφτά, ραγιάδες με αόρατες αλυσίδες και έναν τσαούση πάνω από το κεφάλι μας να μας μαστιγώνει, για να μας θυμίζει ποιος είναι το αφεντικό…
Μια, δύο, τρεις βουρδουλιές καθημερινά (και περισσότερες αν χρειαστεί) αρκεί να παραμένουμε σκυφτοί. Και κάπου-κάπου κάποια επιδόματα ή κατά την καθομιλουμένη και λίγο σανό, για να νομίζουμε πως είμαστε χορτάτοι.
Ενα κράτος οργανωτικά διαλυμένο συθέμελα, με μια ηγεσία που προσπαθεί να μας πείσει ότι ζούμε σε κάποια γεωγραφική περιοχή των Αλπεων, όπου η μόνη μας έννοια είναι πότε θα αρμέξουμε το γάλα από τις αγελάδες και πως θα βελτιώσουμε την ποικιλία των τυριών που φτιάχνουμε… Ένα κράτος που έχει μετατραπεί σε δυνάστη, που έχει αντιστρέψει ολοκληρωτικά τις σχέσεις με τον πολίτη, που δεν παράγει πλούτο υπέρ των πολιτών, ούτε εξασφαλίζει τα βασικά αγαθά προς το ζην σε αυτούς. Αντίθετα με διάφορες αστείες και αστήρικτες προφάσεις, προσπαθεί να δικαιολογήσει τις αδικαιολόγητες πράξεις του.
Ας απαριθμήσουμε τις βασικές από αυτές:
Για την άνοδο των τιμών στα βασικά είδη διατροφής και στα καύσιμα φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και εμείς ίσως γιατί τρώμε πολύ. Τώρα ήρθε να προστεθεί και η γενικευμένη κρίση στην Μέση Ανατολή που αποτελεί «βούτυρο στο ψωμί» στο βουνό των δικαιολογιών τους. Το ίδιο ισχύει για τα τρόφιμα και τα καύσιμα. Οι έμμεσοι φόροι στα ύψη τα προϊόντα απλησίαστα και μέσα σε αυτό τον χαμό πλασάρουμε κι ένα «καλάθι του νοικοκυριού» με προϊόντα που ένας Θεός ξέρει από έρχονται και τι περιέχουν για να γεμίσει το στομάχι του πόπολου. Γιατί αυτή η ειρωνική και υπεροπτική τους στάση έτσι «μας βλέπει». Μη σας εκπλήσσει πως ίσως κάποια στιγμή να επικριθούμε για το γεγονός ότι αναπνέουμε πολύ.
Για τη στεγαστική κρίση (και όχι πρόβλημα) φταίμε πάλι εμείς γιατί απλά… είμαστε πολλοί.
Δεν φταίει βέβαια το γεγονός ότι όλη η Ελλάδα έχει γίνει ένα τεράστιο Airbnb χωρίς κανόνες, ότι ξένα Hedge Funds μέσω θυγατρικών τους αγοράζουν κάθε σπιθαμή εδάφους που μπορεί να ανεγερθεί πολυκατοικία και να την εκμεταλλευτούν είτε ως κατοικίες βραχυπρόθεσμης μίσθωσης, είτε να πουλήσουν τα διαμερίσματα σε τιμές που θα ζήλευε και η περιοχή Μάντισον Παρκ της Νέας Υόρκης.
Δεν φταίνε οι τράπεζες που έναντι πινακίου φακής έχουν πουλήσει αυτά τα έρημα «κόκκινα δάνεια» σε εισπρακτικές εταιρίες – τελευταία το μαλάκωσαν ονομάζοντάς τες «services» – κάνοντας τη ζωή των πολιτών κόλαση και παρουσιάζοντας μια πρωτοφανή ακαμψία συμβιβασμού, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα ακίνητα, για να μπορέσουν να τα κατασχέσουν και να τα μοσχοπουλήσουν σε έχοντες και κατέχοντες του εξωτερικού.
Κοινή ωφέλεια ή κοινή αφέλεια; Ο καθένας μπορεί να αποφασίσει τι ισχύει. Το βασικό αγαθό του ρεύματος έχει γίνει παίγνιο τζόγου με τον κάθε πολίτη να είναι πλέον αναγκασμένος να μετέχει σε αυτό, αγωνιώντας κάθε φορά που θα καθίσει η μπίλια. Ελεγκτική αρχή για κλάματα με τον κάθε πάροχο να αποφασίζει πως, πότε και πως θα τζογάρει με τις τιμές. Ελεύθερη αγορά γαρ. Κοινωνικό κράτος μηδέν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επειδή – λένε – έχουν πέσει πολύ οι τιμές του ρεύματος είπαν να αυξήσουν εν κρυπτώ τις τιμές χρήσης του δικτύου, επιπλέον δηλαδή αύξηση στους λογαριασμούς τον μήνα κατά 7,3 ευρώ περίπου.
Σειρά φυσικά σε λίγο καιρό θα έχει και το νερό, πιθανά με δικαιολογία την κλιματική κρίση και… δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ηδη το θέμα συζητείται σε κλειστές συνεδρίες της κυβέρνησης.
Και οι ΟΤΑ (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης); Αυτοί κι αν τελούν υπό διάλυση. Οι δήμαρχοι ανύπαρκτοι, εξαφανισμένοι ή έτοιμοι να σε πλακώσουν στο ξύλο αν θέσεις υπό αίρεση τις «θεϊκές» αποφάσεις τους. Μικροί Λουδοβίκοι που τονίζουν συνεχώς «το κράτος είμαι εγώ». Τι φόροι, τι επιδοτήσεις, τι τέλη, όλα αυτά τα λεφτά πάνε για σκοπούς που δεν γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να δούμε ως ανταποδοτική ενέργεια. Τα σκουπίδια κι αυτά με το «ζόρι» τα μαζεύουν κάποια απορριμματοφόρα δεκαετιών που όταν περνούν από τις γειτονιές νομίζεις ότι κάνουν παρέλαση τεθωρακισμένα. Και μέσα σε αυτό τον κακό χαμό, γνωρίζοντας το χάος, τους έδωσαν και την ευθύνη των οδών με αποτέλεσμα όποιος υπάλληλος θέλει όπως θέλει και όταν θέλει να μονοδρομεί δρόμους ή να αλλάζει πινακίδες. Παρκάρεις το πρωί σε μονόδρομο και ξυπνάς σε δρόμο δύο κατευθύνσεων στην καλύτερη. Για τα αδέσποτα; Άλλη πονεμένη ιστορία και αυτή. Χωρίς τους εθελοντές και τα φιλοζωϊκά σωματεία, δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα.
Οσο για τις Περιφέρειες έχει αποδειχτεί ότι τελικά δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά μια μαύρη τρύπα που ρουφάει χρήματα, επιζήμια (και αυτή) για τους πολίτες. Το τελευταίο κακό το ζήσαμε με την καταστροφή από τις πλημμύρες στη Θεσσαλία. Ακόμη το πόρισμα για τις ευθύνες αναμένεται – και θα αναμένεται για πολύ όπως φαίνεται.
Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα κακά που ζούμε καθημερινά από ένα κράτος που θυμίζει τραίνο που έχει μπει στον αυτόματο πιλότο και συνεχίζει να πηγαίνει μέχρι να του τελειώσουν τα καύσιμα. Οι μηχανοδηγοί και το πλήρωμα ήδη έχουν ετοιμάσει τα απαραίτητα σωστικά μέσα και μέτρα όταν φτάσει η στιγμή να «κατέβουν» και να σώσουν τους εαυτούς τους. Οι επιβαίνοντες θα συνεχίσουν να τραγουδούν την «Ιτιά»…
Και τώρα που έγραψα τραίνο, έκλεισε ένας χρόνος από την τραγωδία των Τεμπών και όπως αποδεικνύεται οι ευθύνες και οι προσπάθειες συγκάλυψης του εγκλήματος με τους τόσους νεκρούς, είναι τεράστιες. Και δε αποκαλύφθηκαν από δημοσιογράφους (όπως θα έπρεπε) αλλά από τους συγγενείς των θυμάτων και συγκεκριμένα από την αξιότιμη κυρία Μαρία Καρυστιανού, προέδρου του συλλόγου θυμάτων των Τεμπών. Εδώ τώρα κανείς δεν μπορεί να σχολιάζει, απλά να κοινωνήσει, να μεταδώσει, χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το τι είπε η κυρία Καρυστιανού στην ιστοσελίδα larissanet:
– «Ένα χρόνο μετά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως δεν υπάρχει σημαντική βελτίωση πέρα από αυτά που συνέβησαν την πρώτη εβδομάδα. Έχουμε δύο ανθρώπους στη φυλακή, ένα μπάζωμα για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα και δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και κάποιες ανακρίσεις, αλλά τίποτα ουσιώδες. Ένα χρόνο μετά είμαστε στο ίδιο σημείο»
– «Γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη κινείται με τους δικούς της ρυθμούς»…
– «Θεωρούσαμε ότι το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να δοθεί μία προτεραιότητα και μία σοβαρότητα στο έγκλημα των Τεμπών»…, τόνισε.
– «Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι το αντίθετο. Η Δικαιοσύνη συνεχίζει να κινείται με αργούς ρυθμούς και πλέον οι κινήσεις της δεν μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη. Θεωρούμε ότι η συγκάλυψη που ξεκίνησε, από την τρίτη μέρα, παραμένει μέχρι σήμερα και την υπερασπίζονται σθεναρά», εξήγησε με πίκρα και οργή.
– αναφερόμενη στους ελέγχους από το χημείο του κράτους αλλά και τους εκπαιδευμένους σκύλους για τη συλλογή ανθρώπινων υπολειμμάτων. «Δεν θα προχωρούσαν διάφορες διαδικασίες αν δεν γίνονταν από την πλευρά των συγγενών. αυτές ήταν δικές μας κινήσεις που δεν είναι επιτρεπτό να γίνονται από πολίτες, αλλά από την ίδια την Ελληνική Δικαιοσύνη».
Πόση «Ελλάδα» κλεισμένη μέσα σε 16 αράδες…
Πρέπει να καταλάβουμε πως ότι συμβαίνει στην πατρίδα μας, στον λαό μας, σε όλους μας δεν συμβαίνει ξαφνικά και από το πουθενά. Εμείς το επιλέξαμε με τις πράξεις μας και την ψήφο μας ή κυρίως με τη μη ψήφο μας. Δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση. Και τις λύσεις τις δίνει ο λαός, όταν η πολιτειακή διακυβέρνηση έχει γίνει κουρελόχαρτο και «εχθρικό» ως προς την επιβίωση των πολιτών του, με καμιά 200αριά εκπροσώπους της βουλής του λαού να στρέφονται ανελέητα εναντίον του, δίνοντας που και που κανένα καθρεφτάκι ή καμία τσατσάρα.
Η «τακτική του ώριμου φρούτου» είναι παλιά, δοκιμασμένη και ανεπιτυχής τις περισσότερες φορές. Αντίθετα, η συντεταγμένη ενεργοποίηση των πολιτών στα κοινά και η άμεση εμπλοκή τους στη διαμόρφωση νέας κατάστασης υπέρ της καλυτέρευσης της ζωής μας, δεν είναι άχθος αλλά υποχρέωση.
Και για να “μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας”, σε μεγάλο βαθμό, αυτή η κατάσταση οφείλεται και στο μεγάλο πρόβλημα της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, της διαλυμένης αριστεράς που τρώει τις σάρκες της. Που έχει καταφέρει να διαλύσει τα όνειρα των νέων και τις προσδοκίες των μεγαλύτερων για ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο κομμάτι της εξελικτικής πορείας της ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς τα τελευταία 15 χρόνια που χρήζει μεγάλης ανάλυσης και θα το αναλύσουμε αργότερα, αλλά σύντομα.
Θα κλείσω αυτά που σας έγραψα, έχοντας κατά νου αυτά που είπε ο Περικλής και μας τα μεταφέρει ο Θουκυδίδης: «Στην πόλη μας αυτοί που ασχολούνται παράλληλα με τα δημόσια θέματα και όλοι είναι σε θέση να καταλαβαίνουν καλά τις πολιτικές καταστάσεις. Γιατί εμείς εκείνον που δεν ασχολείται με τα κοινά δεν το θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο πολίτη»…
Η σιωπή. Αυτή η σιωπή ενός ολόκληρου λαού είναι πραγματικά τόσο εκκωφαντική που ακόμη κι εγώ μπορώ να την ακούσω. Κεφάλια σκυφτά, ραγιάδες με αόρατες αλυσίδες και έναν τσαούση πάνω από το κεφάλι μας να μας μαστιγώνει, για να μας θυμίζει ποιος είναι το αφεντικό…
Μια, δύο, τρεις…— Emanuel Kypreos (@EmanuelKypreos) February 26, 2024