Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Διαβάζω το λόγο ενός Μητροπολίτη που λέει τα εξής:
“Θα κάνουμε χωρισμό Εκκλησίας – Κράτους. Κάντε! Κάντε ό,τι θέλετε! Ένα πράγμα μόνο: δεν θα μας κλείσετε το στόμα! Με τίποτα!” Όποτε το Γένος μας υφίσταται επίθεση είτε από εξωτερικούς, είτε εσωτερικούς εχθρούς, η Εκκλησία είναι παρούσα. Είναι η φωνή του”
“η Εκκλησία είναι παρούσα. Είναι η φωνή του”, είναι όμως έτσι όπως τα λεει ο σεβασμιώτατος; Γιατί εμείς έχουμε αποκτήσει άλλη εντύπωση:
Δυστυχώς η εκκλησία δεν μίλησε όταν έκοβαν τις ζωές των Ελλήνων με τα μνημόνια.
Εκανε πως δεν άκουγε το σπαραγμό χιλιάδων γονέων όταν τα παιδιά τους (νέοι επιστήμονες) έφυγαν για την ξενιτιά, χάνοντας η πατρίδα μας την πιο παραγωγική της νεολαία.
Αγνόησε τον πόνο όσων για ελάχιστο χρέος (που εν πολλοίς οφείλεται στα μνημόνια που μείωσαν τους μισθούς), τα διάφορα τα funds που διαχειρίζονται τα κόκκινα δάνεια, τους πετάνε στο δρόμο από την πρώτη τους κατοικία.
Στην διάρκεια του covid, μέσα στην πανδημία δεχτήκατε να κλείσουν οι εκκλησίες, το τελευταίο καταφύγιο του πιστού.
Δεν είδε την ακρίβεια που εξαφανίζει το μισθό του Έλληνα, κάνει αβίωτη την ζωή του και ξεφτιλίζει την αξιοπρέπεια του, βασιζόμενος για την επιβίωση του στα συσσίτια των market pass.
Δεν μίλησε που μας ξεφτίλισαν ως λαό και ως χώρα.
Τηρεί σιγή ιχθύος για τα εθνικά ζητήματα του έθνους.
Τώρα θέλετε να μιλήσετε για ποιο πράγμα; Με κάθε σεβασμό να σας θυμίσω ότι το έθνος μας δέχτηκε επίθεση και από εξωτερικούς και από εσωτερικούς εχθρούς και η εκκλησία μας φρόντισε να μείνει αποκομμένη και απόμακρη από την κοινωνία, οπότε τώρα τι ζητάτε ρόλο;
Οι Έλληνες πολίτες θέλουν την μητέρα εκκλησία δίπλα τους, ζώσα και ενεργή στα προβλήματα τους. Μακάρι οι ταγοί της να είχαν “ανοιχτό στόμα” μια και κανείς δεν τους το είχε κλείσει, ούτε επιθυμεί να τους κλείσει το στόμα, αλλά να θυμούνται κάτι σημαντικό, όσοι διακονούν την εκκλησία μας, ότι ο ρόλος και ο σεβασμός κερδίζονται, δεν επιβάλλονται, το αυτό βέβαια ισχύει και για την πολιτική ελίτ της Χώρας