O Λεωνίδας Βελής αποτελούσε το κορυφαίο όνομα του λαϊκού τραγουδιού τη δεκαετία του ’80 στη χώρα μας, έχοντας ήδη διαγράψει μια λαμπρή καριέρα στις ΗΠΑ.
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης τον έχρισε διάδοχό του. Ο τραγουδιστής τα τελευταία χρόνια έχει αποφασίσει να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας και σε μια σπάνια συνέντευξή του μιλάει με καυστικό τρόπο για όλους και για όλα αποκλειστικά στην «Εspresso»…
Τι κάνει σήμερα ο Λεωνίδας Βελής, σε τι φάση της ζωής σας σάς πετυχαίνουμε;
Μένω μόνιμα στη Θεσσαλονίκη και είμαι πολύ καλά. Το τραγούδι εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή μου, ανεβάζοντας τραγούδια στο YouTube, καθώς οι δισκογραφικές εταιρίες πλέον έχουν «πεθάνει».
Τα τελευταία χρόνια απέχετε από τη δημοσιότητα κι είναι μεγάλη μας χαρά για τη συνέντευξη που μας δίνετε. Είναι επιλογή σας να απέχετε από τα media;
Ναι, αποτελεί επιλογή μου. Με παίρνουν τηλέφωνο από την Αθήνα για να κατέβω σε κάποιες εκπομπές, αλλά δεν καλύπτουν τα έξοδά μου ώστε να πάω. Η τηλεόραση, πάντως, δεν αποδίδει τίποτα και το λαϊκό τραγούδι πλέον έχει εξαφανιστεί από τα media.
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια, υπήρχαν οικονομικές δυσκολίες;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα και σκληρά. Οι γονείς μου ήταν από τη Μικρά Ασία κι εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε πολλή φτώχεια και οι δικοί μου τα έφερναν πέρα ίσα ίσα ώστε να επιβιώσουμε και να ζήσουμε. Ετσι, λοιπόν, σε ηλικία 20 ετών αποφάσισα να πάω στην Αμερική για να βρω μια καλύτερη τύχη. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στην αρχή δούλευα σε κάτι εστιατόρια μέσα στην κουζίνα, μετά, επειδή ήμουν ωραίο παιδάκι, μου έδωσαν άλλη θέση μπροστά στην πόρτα που έμπαινε ο κόσμος.
Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
Γνώρισα μια κοπέλα που τραγουδούσε σε ένα μαγαζί και κάναμε σχέση. Πήγαμε μαζί στο Λος Αντζελες, όπου έκλεισε εκεί σε ένα μαγαζί. Ετσι δειλά δειλά ανέβαινα κι εγώ στην πίστα μαζί της και τραγουδούσα. Του επιχειρηματία τού άρεσα και μου είπε: «Θα σου δίνω 250 δολάρια την εβδομάδα, ένα μέρος για να κοιμάσαι και φαγητό». Ετσι, λοιπόν, άρχισα ως τραγουδιστής.
Πόσα χρόνια ζήσατε στην Αμερική και τι αναμνήσεις έχετε;
Εζησα 15 χρόνια. Δεν θα φτάσει ο χρόνος για να μιλήσω γ’ αυτά που έχω ζήσει. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι το μεγαλύτερο λάθος που έκανα στη ζωή μου ήταν ότι έφυγα από την Αμερική και γύρισα στην Ελλάδα. Τα χρόνια που έζησα στην Αμερική ήταν μοναδικά και έβγαλα και πολλά χρήματα. Η αγάπη μου για το τραγούδι και ο Γιώργος Ζαμπέτας, που ήρθε και με συνάντησε, με έπεισαν ώστε να επιστρέψω στη χώρα μας. Γύρισα στην Ελλάδα το 1982, αλλά δεν υπήρχε κανένας επαγγελματισμός αναφορικά με το τραγούδι.
Μεγάλος σταθμός στη ζωή σας ήταν η γνωριμία σας με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Πώς γνωριστήκατε και πώς προέκυψε η φιλία σας;
Ο Στέλιος είχε ακουστά για εμένα και κάποια στιγμή όταν τραγουδούσα στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Πασχάλη Τερζή και την Αντζελα Δημητρίου με ζήτησε να με δει. Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα 12 ώρα το βράδυ από κάποιον άγνωστο, που μου είπε ότι θέλει να με γνωρίσει ο Καζαντζίδης, εγώ δεν το πίστεψα, όταν όμως διασταύρωσα ότι ήταν αλήθεια πήρα το πρώτο αεροπλάνο και πήγα στην Αθήνα. Πήγα, λοιπόν, και τον βρήκα στο σπίτι του, στην Πεύκη, και αυτό που μου είπε ήταν: «Λεωνίδα, εμένα με φάγανε, κι επειδή το λαϊκό τραγούδι πρέπει να πάει μπροστά, θέλω να σε στηρίξω». Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας μας.
Τι θυμάστε από τον αείμνηστο τραγουδιστή;
Ηταν πολύ ευαίσθητος, πολύ τρυφερός και πολύ συναισθηματικός. Ενα παράπονο που έχω από τον Στέλιο ήταν γιατί απείχε από την νύχτα και δεν έκανε εμφανίσεις. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιος μάνατζερ από την Αμερική με προσέγγισε ώστε να πείσω τον Στέλιο να κάνει τρεις συναυλίες σε τρεις πόλεις στην Αμερική. Του έδινε 1.000.000 δολάρια μόνο γι’ αυτόν και τελικά ο Στέλιος αρνήθηκε!
Τι σας είχε πει προτού φύγει από τη ζωή;
Αυτό που μου είχε πει είναι ότι «το λαϊκό τραγούδι πεθαίνει και πως στο μέλλον δεν θα υπάρχει λαϊκό τραγούδι» και φάνηκε πως είχε απόλυτο δίκιο.
Σήμερα υπάρχουν καλοί νέοι λαϊκοί τραγουδιστές;
Σήμερα δεν υπάρχει λαϊκό τραγούδι για να πω ότι υπάρχουν καλοί νέοι λαϊκοί τραγουδιστές. Εάν θα μου πεις ότι είναι λαϊκός τραγουδιστής ο Βέρτης, δεν είναι το παιδί, ούτε ο Οικονομόπουλος, δεν ανήκουν στο λαϊκό τραγούδι. Χρησιμοποιούν μια μελωδία που στα αυτιά του κόσμου μπορεί να ακούγεται ως λαϊκό, αλλά δεν είναι. Το λαϊκό τραγούδι βγαίνει μέσα από τα συναισθήματα του λαού, βγαίνει από πόνο, από χαρά, από αγανάκτηση, από ερωτισμό. Επίσης, αυτή τη στιγμή μπορεί να τραγουδήσω το ωραιότερο τραγούδι, να μου το δώσει ο ίδιος ο Θεός και να μην το πάρει χαμπάρι κανένας. Σήμερα για να ακουστεί κάποιο τραγούδι θα πρέπει ο τραγουδιστής να πληρώσει τα ραδιόφωνα.
Για να αλλάξουμε κλίμα, καθώς αποτελεί το θέμα των ημερών. Αναφορικά με τον γάμο και την υιοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια ποια είναι η θέση σας;
Τα ομόφυλα ζευγάρια είναι μια κατάσταση που εγώ δεν μπορώ να καταλάβω να είναι δύο άνδρες ή δύο γυναίκες μαζί και να θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά, ντρέπομαι μόνο που το συζητάω. Εφόσον δύο άνδρες ή δύο γυναίκες είναι ερωτευμένοι, που δεν ξέρω τι έρωτας είναι αυτός, μπορούν να μείνουν σε ένα σπίτι μαζί και να κάνουν τη ζωή που θέλουν. Το να παντρευτούν εμένα είναι ξεφτίλα! Το να υιοθετήσουν παιδί, να το δεχτεί δηλαδή η κάθε κυβέρνηση, είναι διπλή ξεφτίλα! Μπορούν να μείνουν σε ένα σπίτι οι δυο τους και να κάνουν ό,τι θέλουνε, όχι παρακάτω, τα παρακάτω ανήκουν στην Κόλαση.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθούμε στο τραγούδι σας που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες με τίτλο «Στα Ιμια», σε στίχους του Γιώργου Λεκάκη και μουσική του Θεόφιλου Καλμανίδη.
Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί τραγούδι για τα Ιμια και έγινε και πολύ καθυστερημένα. Είναι ένας φόρος τιμής για τα τρία παιδιά στα Ιμια που «έφυγαν» τόσο άδικα. Είμαι βαθιά συγκινημένος που αυτό το τραγούδι το λέω εγώ, ευχαριστώ τον Γιώργο Λεκάκη, που είναι ένας άνθρωπος με τεράστια μόρφωση, και τον Θεόφιλο Καλμανίδη για το ταλέντο του. Εύχομαι αυτό το τραγούδι να φτάσει στα αυτιά του κόσμου και να μην ξεχάσει ποτέ τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.