Σε παρέμβαση του Θανάση Αυγερινού διαβάζουμε:
Κάποτε πρέπει να τελειώνει αυτό το παραμύθι ότι δήθεν ενδιαφερόμαστε και αγωνιούμε για τους ομογενείς μας σε άλλους τόπους.
Αν ενδιαφερόμασταν δεν θα στέλναμε δεκάδες χιλιάδες οβίδες, σφαίρες, λοιπό εξοπλισμό και πολεμοφόδια που αποδεδειγμένα χρησιμοποιούνται από το στρατό του Κιέβου και εναντίον των εδαφών τους στις πόλεις και την περιφέρεια του Donetsk, της Mariupol και του Lugansk.
Θα θέταμε ερωτήματα για την τύχη τους και προς την κυβέρνηση της Ουκρανίας (όπως κάνουν ήδη Ουγγαρια και Ρουμανία) και προς εκείνη της Ρωσιας (αν είχαμε βέβαια φροντίσει να διατηρήσουμε κάποιες αξιοπρεπείς σχέσεις), αφού υπό ρωσικό έλεγχο είναι πλέον τα περισσότερα εδάφη της Ουκρανίας με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό στην Αζοφική.
Θα ζητούσαμε αντίστοιχες παρεμβάσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση . Θα στέλναμε ανθρωπιστικού και αναγνωριστικού χαρακτήρα ανεπίσημες αποστολές, εκπαιδευτικών, γιατρών, καλλιτεχνών, αρχαιολόγων, γλωσσολόγων, λαογράφων, διπλωματών ή και πρακτόρων μας υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, ώστε να τους στηρίξουμε στην προσπάθειά τους να συνεχίσουν να ζουν στα πατρογονικά τους εδάφη διατηρώντας την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, να καταγράψουμε τις ντοπιολαλιές και τις αρχαίες διαλέκτους τους.
Θα γίνονταν όλα αυτά, αν δεν παρακμάζαμε ως κράτος, αν δεν ήμασταν χειραγωγούμενο προτεκτοράτο, αν είχαμε στοιχειώδη εθνική συνείδηση και αξιοπρέπεια, που επιβάλλει να διασώζουμε τις ρίζες μας, να αναπαράγουμε έστω και ει δυνατόν να διευρύνουμε την πάλαι ποτέ επιρροή μας σε ευρύτατες περιοχές περιμετρικά του ιστορικού μας εθνικού κέντρου…
Κάποτε πρέπει να τελειώνει αυτό το παραμύθι ότι δήθεν ενδιαφερόμαστε και αγωνιούμε για τους ομογενείς μας σε άλλους τόπους. Αν ενδιαφερόμασταν δεν θα στέλναμε δεκάδες χιλιάδες οβίδες, σφαίρες, λοιπό εξοπλισμό και πολεμοφόδια που αποδεδειγμένα χρησιμοποιούνται από το στρατό του…
— Avgerinos Thanassis (@AvgerinosMoscow) January 14, 2024