Η παράδοση λέει ότι οι καλικάντζαροι φεύγουν τα Φώτα, μετά τον αγιασμό των υδάτων. Κατά πώς φαίνεται όμως τα τελευταία χρόνια δεν τους πιάνει ο αγιασμός.
Εξακολουθούν να βρίσκονται μόνιμα στην επιφάνεια της Γης και δεν λένε να ξεκουμπιστούν.
Ούτε η αγιαστούρα του παπά τους ξαποστέλνει στον κάτω κόσμο ούτε οι ευχές των αγαθών νοικοκύρηδων. Κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι (!), ζουν πλουσιοπάροχα σε πολυτελή σπίτια και βασανίζουν τους ανθρώπους (όπως έκαναν πάντα). Αλλά μην κοιτάς που παριστάνουν τους άτρωτους, υπάρχει κάτι που τους φοβίζει πολύ: η εξυπνάδα (γιατί οι ίδιοι γνωρίζουν μόνο την πονηριά). Θυμήσου την ιστορία που μαθαίναμε παιδιά. Είναι πολύ χαρακτηριστική:
Την παραμονή των Χριστουγέννων ένας νοικοκύρης ψήνει στο τζάκι του κοντοσούβλι. Απέναντι βρίσκεται ένας καλικάντζαρος και ψήνει στη δική του σούβλα ένα ποντίκι.
«Πώς σε λένε, μπάρμπα;», ρωτάει ο καλικάντζαρος τον νοικοκύρη.
«Ο εαυτός μου», του απαντάει εκείνος και συνεχίζει να ψήνει το κρέας του αδιαφορώντας για τον ενοχλητικό επισκέπτη του.
Ψάχνει ο καλικάντζαρος τρόπο να εκνευρίσει τον νοικοκύρη (γιατί αυτή τη δουλειά κάνουν οι καλικάντζαροι, δεν φτάνει που είναι άχρηστοι, ενοχλούν και τους νοικοκύρηδες!), παίρνει το κοντοσούβλι του με το ποντίκι και το ακουμπάει πάνω στο κρέας. Εκνευρισμένος ο νοικοκύρης πιάνει την πυρωμένη τσιμπίδα από το τζάκι και τον τσουρουφλίζει. Αρχίζει ο καλικάντζαρος τις τσιρίδες φωνάζοντας στους όμοιούς τους που βρίσκονται έξω από το σπίτι:
«Βοηθάτε, αδέλφια, μ΄ έκαψε!»
«Ποιος σε έκαψε;», τον ρωτάνε εκείνοι.
«Ο εαυτός μου», απαντάει.
«Ε, τότε καλά να πάθεις»…
Αυτά παθαίνουν οι καλικάντζαροι όταν το παρατραβάνε και παρενοχλούν ξεδιάντροπα τους νοικοκύρηδες, κάποια στιγμή τσουρουφλίζονται…
[bimag.gr]