Με την «πιπίλα» της Ε.Ε. στο στόμα και τη συνεχή αναγωγή όλων των προβλημάτων που στρουθοκαμηλικά αντιμετωπίζει η Αθήνα, κρυπτόμενη πίσω από την αποχαυνωτική γαλήνη της δήθεν μονοιασμένης «ευρωπαϊκής οικογένειας», η άρση της ομοφωνίας που πρόσφατα ψήφισε το Ευρωκοινοβούλιο, με υποκινητές τη Γερμανία και την Ισπανία (την αποκαλούμενη και Γερμανία του Νότου), γκρεμίζει όλα τα όπλα της ελληνικής διπλωματικής φαρέτρας.
- Από τον Νικ. Σταυρουλάκι
Με τη θετική -πλην οριακή- ψηφοφορία για άρση του βέτο των χωρών-μελών και λήψη των αποφάσεων με «ενισχυμένη πλειοψηφία», όπως και πολλές άλλες καινοτομίες που περιελάμβανε το σχετικό ευρωπαϊκό νομοσχέδιο μεταρρύθμισης των Συνθηκών της Ε.Ε., αποδυναμώνεται ο πυρήνας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Και ενώ η Κύπρος επιχειρεί να μπλοκάρει την εξέλιξη, ερχόμενη σε συνεννοήσεις με άλλες μικρές χώρες της Ε.Ε., η Ελλάδα ακόμα μία φορά το έχει… βουλώσει. Ακόμα και η Πολωνία, μία τεράστια σε έκταση και πλούτο χώρα της Ε.Ε., κινείται προς δημιουργία συσπειρώσεων, με σκοπό την ανάκληση της τάσης που επιβάλλουν στην Ευρώπη οι Γερμανοί με τους δορυφόρους τους.
Οι θιασώτες της άποψης το θεωρούν βήμα προς την… ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς να εξετάζουν αν οι συνθήκες είναι ώριμες, ώστε η κατακερματισμένη σε απόψεις Ευρώπη των 27, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των κρατών-μελών της, να περάσει σε στάδιο λήψης των αποφάσεων χωρίς να απαιτείται ομοφωνία των ηγετών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Η τελευταία φάση της ιστορίας άρχισε πέρυσι τον Ιούνιο, όταν η Ισπανία κατέθεσε σχετική πρόταση. Από τότε συζητείται εκτενώς στους ευρωπαϊκούς κύκλους. «Η κατάργηση του βέτο στις αποφάσεις της Ε.Ε., για τις οποίες μέχρι σήμερα ήταν απαραίτητη η ομοφωνία, προκειμένου να προχωρήσει οποιαδήποτε ενέργεια κάνει την Ευρώπη ταχύτερη και πιο ευέλικτη» λένε.
Οι επικριτές της ομοφωνίας επικαλέσθηκαν το γεγονός ότι η ομοφωνία δυσκόλευε την αμεσότητα στις δράσεις της Ε.Ε. Την καθιστούσε «βραδυκίνητη»… Η ρωσο-ουκρανική κρίση και οι κατηγορίες ότι η Ευρώπη δεν κινήθηκε όσο άμεσα έπρεπε, τασσόμενη στο πλευρό του ανδρείκελου της Δύσης, Ζελενσκι, ώθησε περαιτέρω την τάση για κατάργηση της δυνατότητας veto των ηγετών των μικρότερων, κυρίως, χωρών. Η ρωσική εισβολή είναι καταδικαστέα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που δεν αφορά την ταχύτητα ενεργειών. Λες και η Ευρώπη πάσχει από τη δυνατότητα αρνησικυρίας των μικρών χωρών και όχι από την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ.
Το veto αποτελούσε το μοναδικό όπλο των χωρών να προστατεύσουν τα εθνικά συμφέροντά τους. Κύπριοι ευρωβουλευτές επιμένουν πως η κατάργηση του βέτο στις ευρωπαϊκές αποφάσεις είναι σε βάρος των συμφερόντων των μικρότερων κρατών-μελών. Σε αυτήν την περίπτωση η Κύπρος δεν θα μπορούσε να μπλοκάρει το άνοιγμα των ενταξιακών κεφαλαίων της Τουρκίας, ούτε η Ελλάδα θα μπορούσε να μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας λόγω του φυλακισμένου δημάρχου Χειμάρρας.
Τι συνέβη ακριβώς; Την περασμένη εβδομάδα (Τετάρτη 22/11) το γερμανοκρατούμενο Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε (μεταξύ άλλων) υπέρ της κατάργησης του καθεστώτος της ομοφωνίας σε όλες τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η απόφαση ελήφθη με μικρή διαφορά ψήφων σε συνεδρίαση της Ολομέλειας. Το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε πολλές προτάσεις για την τροποποίηση των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μεταξύ των οποίων και την πρόταση για την εγκατάλειψη της αρχής της ομοφωνίας (βέτο).
H ψηφοφορία, με 305 ψήφους υπέρ, 276 κατά και 29 αποχές, ενέκρινε τη συνολική έκθεση, που καταρτίστηκε από πέντε εισηγητές. Το συνοδευτικό ψήφισμα που αφορά το συγκεκριμένο θέμα εγκρίθηκε με 291 ψήφους υπέρ, 274 κατά και 44 αποχές. Αυτό θα πει ότι εάν οι Ελληνες ευρωβουλευτές ψήφιζαν «σε μπλοκ» ακύρωση της πρότασης, αυτή δεν θα περνούσε!
Η απόφαση δεν αφορά την άρση ομοφωνίας σε νομοθετικό σώμα, αλλά σε εκτελεστικό, όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Εννοείται ότι σε νομοθετικό σώμα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο, ορθά δεν ισχύει ομοφωνία. Αλλά στο «εκτελεστικό» Ευρωσυμβούλιο των ηγετών που λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις θα έπρεπε να απαγορεύεται άρση της ομοφωνίας με βάση των ευρωπαϊκό χάρτη των εθνικών κρατών-μελών. Η απόφαση καταργεί τα εθνικά κράτη, καθώς οι αποφάσεις πλέον θα αγνοούν είτε θα συνθλίβουν κρίσιμα θέματα που αφορούν την ύπαρξή τους.
Οταν ο Καραμανλής έκανε άνω κάτω το ΝΑΤΟ και μπλόκαρε την ένταξη των Σκοπίων
Να σημειώσουμε ότι στο ΝΑΤΟ δεν νοείται άρση της ομοφωνίας. Εάν ίσχυε καθεστώς πλειοψηφίας στις αποφάσεις, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δεν θα μπορούσε να ασκήσει βέτο στην εαρινή σύνοδο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, στο Βουκουρέστι (2 Απριλίου 2008) και στα Σκόπια, θα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ από τότε…
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους Τζούνιορ δεν μπόρεσε να «καταπιεί» το χαστούκι της μικρής Ελλάδας. Και ο Καραμανλής έπεσε με μεθοδεύσεις και προβοκάτσιες της Ουάσινγκτον. Καθαρές κουβέντες…
Η ιστορία του βέτο «φούντωσε» το καλοκαίρι, όταν η πρόταση της Ισπανίας να καταργηθεί η ομοφωνία στις ψηφοφορίες για τις στρατηγικές αποφάσεις της Ε.Ε. ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η ισπανική προεδρία ανακοίνωσε κατά την ανάληψη των καθηκόντων της ότι θα προωθήσει αλλαγή των κανόνων ψηφοφορίας ακόμα και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας και διεύρυνσης.
Δηλαδή, να χρησιμοποιείται η ειδική πλειοψηφία αντί της ομοφωνίας. Οι κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας απέρριψαν την ισπανική πρότασηκαι δήλωσαν ότι βρίσκονται σε συζητήσεις με κυβερνήσεις χωρών που συμφωνούν μαζί τους για διατήρηση της ομοφωνίας.
Σήμερα χρησιμοποιείται «ειδική πλειοψηφία» στη λήψη των περισσότερων πολιτικών αποφάσεών. Απαιτείται η στήριξη των 15 από τα 27 μέλη. Ωστόσο, σε ζητήματα Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΑ) αλλά και διεύρυνσης απαιτείται ομοφωνία.
Αυτή η εξέλιξη πλήττει τη δυνατότητα χωρών που αντιμετωπίζουν κινδύνους σε εθνικά θέματά τους. Τώρα θα πρέπει να υποκύπτουν σε αποφάσεις με βάση τα «θέλω» κάποιας πλειοψηφίας κρατών… Ετσι, η Ευρώπη βαδίζει ταχέως σε καθεστώς άρσης της ομοφωνίας στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με τη Γερμανία να κάνει κουμάντο.
Μάλλον αυτή την εξέλιξη διέκρινε και προέβλεψε το Λονδίνο και εγκατέλειψε την ευρωπαϊκή ήπειρο, να τη νέμεται μόνο το Βερολίνο…