Η οικογένεια Δραγούμη έχει αφήσει έντονα το αποτύπωμά της στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, αναδεικνύοντας προσωπικότητες που τα χαρακτηριστικά τους συμπυκνώνονται στη αγνή και άδολη αγάπη για το έθνος και την Πατρίδα, πάθος για τον Ελληνισμό, εγκιβωτίζοντας την πολιτική τους παρουσία μακριά από κομματικές παρωπίδες και προσωπικά συμφέροντα.
Κορυφαίος όλων ο Ίων, ο «Ίδας», ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας πολιτικός διανοούμενος, που με τη γραφίδα του όρισε τα πλαίσια που πρέπει να κινείται το ελληνικό κράτος, υπήκοντας στα κελεύσματα του Έθνους.
Ένα κράτος όμως, που σέβεται την Ιστορία του οφείλει να πράττει τα δέοντα για να προστατεύει και να διαφυλάττει την εθνική του παρακαταθήκη. Τη στιγμή όμως που το ελλαδικό κράτος μεριμνά π.χ. για το σπίτι που ο Κεμάλ διέμεινε για λίγο χρονικό διάστημα, προβαίνοντας σε εργασίες αναμόρφωσής του, αδιαφορεί για την εθνική ιστορική του κληρονομιά.
Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί και η ιστορική οικία Δραγούμη στο Βογατσικό Καστοριάς, η οποία κάηκε από τους Τούρκους το 1912, στο πλαίσιο των απάνθρωπων τιμωριών που επέβαλαν οι Τούρκοι καθώς αποχωρούσαν από τη Μακεδονία σε όλες τις ελληνικές οικογένειες, οι οποίες συμμετείχαν ενεργά στον μακεδονικό αγώνα.
Το Σπίτι των Στέφανου Δραγούμη, Ίωνα Δραγούμη, Φίλιππου Δραγούμη κ.α. βρίσκεται στην περιοχή μπελάς στο Βογατσικό της Καστοριάς, τόπο καταγωγής της οικογένειας Των Δραγούμηδων και συγκεκριμένα στην τοποθεσία «Μπέλα Μπαΐρ», όπου σήμερα βρίσκονται τα απομεινάρια της πυρπολημένης οικίας της οικογένειας Δραγούμη, στην ομώνυμη οδό του Στεφάνου Δραγούμη, πρωθυπουργού της Ελλάδας.
Το οικόπεδο όπου βρίσκονται τα απομεινάρια της ιστορικής οικίας Δραγούμη βρίσκεται πιο κάτω από το δημοτικό σχολείο του Βογατσικού.
Δυστυχώς όμως, απέναντι και αντιθετικά στις επιταγές της οικογένειας, με τη ρητή προτροπή – επιθυμία να μην πωληθεί «γιατί αποτελεί μέρος της ιστορίας του ελληνικού έθνους», το ιστορικό αυτό μνημείο έχει εγκλωβισθεί στις συμπληγάδες πέτρες της εγκατάλειψης, της διελκυστίνδας της αβελτηρίας των εμπλεκομένων υπουργείων – υπηρεσιών. Τούτων ένεκα, οι αναληφθείσες πρωτοβουλίες από τη δεκαετία του 1990 της τοπικής αυτοδιοίκησης (α’ και β’ βαθμός) και ενώ είχε προβλεφθεί και η σχετική χρηματοδότηση, του ασαφούς ιδιοκτησιακού καθεστώτος των πολλών κληρονόμων (περί των 55 στον αριθμό) ένεκα, εγκατεσπαρμένων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, και παρά τις χλιαρές επανειλημμένες παρεμβάσεις σε επίπεδο επερωτήσεων στην ελληνική βουλή και άλλες αποσπασματικές πρωτοβουλίες παραγόντων, «κατακρημνίζεται» στην «ερειπίωσή» του και αποτελεί βορά ατόμων – ομάδων, που εποφθαλμιούν την ιδιοποίησή του. Αυτό το γαϊτανάκι ευθυνών – αβελτηρίας κατά καιρούς έχει απασχολήσει τις δημοτικές και περιφερειακές αρχές, την πολεοδομία, την εισαγγελία, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Το ζέον αυτό ζήτημα έχει περιέλθει σε γνώση τόσο του Υπουργείου Εσωτερικών, όσο και του Υπουργείου Πολιτισμού. Δυστυχώς, η αδιαφορία, η «εγκληματική αμέλεια» ανάληψης ενεργειών και ένταξης της αναστήλωσης της ιστορικής αυτής οικίας σε κάποιο πρόγραμμα, από τα δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, εκατομμυρίων Ευρώ της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας και η καθυστέρηση στη λήψη απόφασης από το Υπουργείο Πολιτισμού για την αναγόρευση του ιστορικού αυτού χώρου σε μουσείο ελλοχεύει τον κίνδυνο να χαθεί αυτό το ακίνητο και μαζί του η ζώσα ιστορία μίας από τις μεγαλύτερες πολιτικές οικογένειες της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, ταυτισμένης με την αγνή, άδολη προσφορά αίματος στο Ελληνικό Έθνος.
Επιτέλους το Ελλαδικό κράτος οφείλει να σεβαστεί την ιστορία του!