Του Πασχάλη Τσολάκη
Τώρα που αγρίεψε ο καιρός
τώρα που λυσσομανά η απληστία
τώρα που φουσκώνουν ατσαλάκωτα
τα πορτοφόλια της διαφθοράς
τώρα που το κάδρο της κοινωνίας
σκόρπισε σε κομμάτια
τώρα που οι βροχές
γκρεμίζουν τα γιοφύρια
τώρα που τα μικρά καΐκια
ανεμοδέρνονται στα βράχια
τώρα που καλπάζει η αρπαγή
σαν άγριο ξέφρενο άτι
τώρα που δεν κελαηδούνε πια οι ποιητές
τώρα που χορεύουν τα κοράκια στα κεραμίδια
τώρα που επεξηγούν οι χαμερπείς
τώρα που η γνώση λούζεται
στα χαμαιτυπεία της αριστείας
τώρα που το κέρδος το λένε θρίαμβο
τώρα που στόλισαν μ’ αγκάθια το μέτωπο
μαγιάτικο στεφάνι το ονομάζουν
τώρα που οι άνθρωποι μάταια
ασφαλίζουν τα παραθύρια να σωθούν
τώρα που ρίχνουν λάσο
να δαμάσουν τάχα το άγριο άλογο
εσύ γίνε πιρόγα να δαμάσεις τα νερά
να στροβιλίζεσαι στον άνεμο
μες στην τρικυμία – μες στην ανθρωποθύελλα
μέσα στην δαιμονισμένη λαίλαπα
να διαβείς τα ξεχειλισμένα ποτάμια
τις φουσκωμένες θάλασσες
θα αράξεις κάποτε σε κάποιο Αραράτ
να περισώσεις την τιμή των ανθρώπων
κι αν δεν σε βρουν – θα βρούνε την πιρόγα
που θα ‘χει χαραγμένη τη φράση
επανάσταση αγάπης
με το αίμα σου