Είναι αρκετά ξεκάθαρο τι ακριβώς κάνουν οι Ρώσοι με τη συνεχιζόμενη επίθεσή τους στην «εποχή της λάσπης» στην Ουκρανία.
Πρόκειται ουσιαστικά για την πρόκληση πολλαπλών τοπικών επιθέσεων σε όλο το μήκος της πρώτης γραμμής, με εξαίρεση τη Χερσώνα.
Αυτές οι επιθέσεις είχαν ως αποτέλεσμα να παρασύρουν τις περιορισμένες ουκρανικές εφεδρείες – οι οποίες σε αυτό το σημείο αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από μονάδες που είχαν ήδη αποδεκατιστεί στην καταστροφική Ουκρανική αντεπίθεση των Εκατό Ημερών – πίσω στο μέτωπο και σε μάχες χαρακωμάτων.
Εν τω μεταξύ, οι Ρώσοι δεν έχουν δεσμεύσει καμμιά από τις μεγάλες εφεδρείες τους στις μάχες. Επομένως, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, ο ουκρανικός στρατός μα παρασύρεται και να εμπλέκεται σε δώδεκα μικρές τοπικές μάχες, ενώ οι Ρώσοι προετοιμάζουν μία μεγάλη και ίσως τελειωτική επίθεση σε άλλο σημείο. Πιθανότατα στην Χερσώνα.
Στρατηγικά, η κατάσταση ευνοούσε ήδη τη Ρωσία, αλλά τώρα η πλάστιγγα έχει γείρει αποφασιστικά υπέρ τους μετά την σύρραξη Ισραήλ – Γάζας τον περασμένο μήνα.
Είδαμε τη χρηματοδότηση, την υποστήριξη όπλων και το διεθνές ενδιαφέρον για την Ουκρανία να μειώνονται απότομα, με το ενδεχόμενο να περάσει από το αμερικανικό Κογκρέσο οποιαδήποτε νέα έγκριση για βοήθεια ή χρηματοδότηση στην Ουκρανία να θεωρείται απίθανο.
Εν τω μεταξύ, οι απώλειες μεταξύ των ουκρανικών δυνάμεων έχουν γίνει τόσο προφανείς που πλέον αναφέρονται ανοιχτά στα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Καθώς κλείνουν οι δίαυλοι βοήθειας και χρηματοδότησης, στο Κίεβο θα αρχίσει ο αλληλοσπαραγμός, με προβλέψιμες συνέπειες και μια εξαντλημένη πλέον δύναμη στην πρώτη γραμμή.
Υπενθυμίζουμε ότι και το 1974 δεν ήταν καθόλου προφανές ότι το Νότιο Βιετνάμ θα κατέρρεε λίγους μήνες αργότερα, το 1975. Επίσης, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι το νότιο Βιετνάμ ήταν σε πολύ καλύτερη θέση στρατιωτικά από ό,τι είναι αυτή τη στιγμή η Ουκρανία.
Σήμερα, πολλές δεκαετίες έπειτα από την λήξη του πολέμου στο Βιετνάμ, γνωρίζουμε ότι οι φωνές το 1974 που καλούσαν σε συνθηκολόγηση, δεν ήταν «προδοτικές» ούτε φιλοκομμουνιστικές, αλλά ορθές.
Το ίδιο καθίσταται ξεκάθαρο και σήμερα. Όσοι προτάσσουν το διάλογο και την ειρηνευτική διαδικασία, ουσιαστικά υπερασπίζονται πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα της Ουκρανίας και του ουκρανικού λαού, από αυτούς που θέλουν την συνέχιση μίας αιματοχυσίας που μπορεί να αφανίσει ακόμα και την κρατική υπόσταση της χώρας.