Για πολλά αληθινά πρόσωπα που κάθισαν μαζί μας κάποτε στον ίδιο καναπέ, δεν θα στενοχωρηθούμε τόσο. Στον Τσάντλερ ακουμπήσαμε πολλά απ’αυτά που είχαμε μέσα μας και δεν το ξέραμε καν. Την δυσαρέσκεια απέναντι σε οτιδήποτε μας έκλεβε τα νιάτα, τα αστεία που δεν σκεφτήκαμε πρώτοι, την πολυθρόνα απ’την οποία τελικά κάποια στιγμή βίαια σηκωθήκαμε.
Φεύγοντας, είναι σα να χάνεται κι εκείνο το όνειρο: οι φίλοι να γίνουν η «άλλη» οικογένεια, το επιτραπέζιο η απόλυτη περιπέτεια, η εξιστόρηση μιας κωμικής ερωτικής βραδιάς να ξεπερνάει ως βίωμα τον ίδιο τον έρωτα. Σήμερα σκέφτομαι όσες φίλες και φίλους μοιραστήκαμε αυτό το μετεφηβικό τηλεοπτικό λούνα παρκ. Και θέλω ειλικρινά να τους στείλω συλλυπητήρια-δεν μπορεί να είναι τυχαίο που η είδηση μας βρήκε Κυριακή μεσημέρι