Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι (Αγία Πετρούπολη, 19 Ιανουαρίου 1902 – Βελιγράδι, 24 Οκτωβρίου 1976) ήταν Ρώσος βυζαντινολόγος.
Θεωρείται ως ένας από τους γνωστότερους βυζαντινολόγους τους 20ού αιώνα και ο τελευταίος εκπρόσωπος της σειράς των Ρώσων βυζαντινολόγων του 19ου-20ού αιώνα.
Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1902. Αφού τέλειωσε το κλασικό γυμνάσιο στην Πετρούπολη το 1919 με την οικογένειά του εγκατέλειψε τη Ρωσία. Σπούδασε για λίγο ιστορία στην Πράγα και το 1921 φοιτά στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης: δάσκαλοί του οι Jaspers, Weber, Curtius, Salin.
Το 1925 ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτορας των ιστορικών επιστημών στο ίδιο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια φεύγει για το Παρίσι οπου παρακολουθεί μαθήματα των Diehl και Millet. Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής, ήταν πάνω στη φορολόγηση της κοινοτικής γης στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τον 10ο
αιώνα. Δίδαξε ως υφηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπρεσλάου το διάστημα μεταξύ των ετών 1928 με 1933. Από το 1933 δίδαξε ως ο τακτικός καθηγητής της έδρας των Βυζαντινών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Εκεί το 1940, δημοσίευσε το γνωστότερο από τα έργα του, την Ιστορία του Βυζαντινού κράτους. Το 1948, ανέλαβε τη διεύθυνση του Βυζαντινολογικού Ινστιτούτου της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών. Kαι μετά την συνταξιοδότησή του δίδασκε στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Πανεπιστημίου.
Δημοσίευσε πάνω από 200 μελέτες σε διάφορα περιοδικά βυζαντινολογίας. Για την προσφορά του τιμήθηκε από πολλές ακαδημίες και πανεπιστήμια της Ευρώπης. Υπήρξε ξένος εταίρος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στο Βελιγράδι το 1976.
Η ιστορία του βυζαντινού κράτους
Τη βυζαντινή ιστορία του τη συνέγραψε σε ηλικία 35 ετών και τη δημοσίευσε σε ηλικία 38 ετών. O W. Otto, διευθυντής της σειράς Handbuch der Alterumswissenshaft, του ανέθεσε να συγγράψει τη βυζαντινή ιστορία το 1935 κι εκείνος την είχε ετοιμάσει εντός δύο ετών.
Το 1940 και το 1952 κυκλοφόρησαν οι δύο πρώτες εκδόσεις της στα γερμανικά και το 1956 οι πρώτες στα γαλλικά και στα αγγλικά, ενώ το 1959 στα σερβοκροάτικα, το 1961 στα σλοβένικα. Έχοντας γνωρίσει συνολικά δεκαπέντε εκδόσεις, χαρακτηρίστηκε ως έργο κλασικό στο είδος του και ως το πιο διαδεδομένο εγχειρίδιο βυζαντινής ιστορίας.