Παναγιώτης Παύλος
Δυό λόγια για την εξισλαμισμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης και το #Βέλγιο.
Από τον Σεπτέμβριο του 2003 ως τις παραμονές των εκλογών του Μαρτίου 2004 και την άνοδο του Κώστα Καραμανλή στην Πρωθυπουργία της Ελλάδος, ζούσα στις #Βρυξέλλες, ως φοιτητής Erasmus στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών (ULB). Έμενα σε κεντρική γειτονιά, στο Μαντού, πολύ κοντά στην Επιτροπή. Αλλά επειδή βοηθούσα την Μητρόπολη Βελγίου ως ψάλτης, πολλές φορές βρέθηκα σε ενορίες οι οποίες είτε βρίσκονταν πλησίον των μουσουλμανικών γκέτο είτε έπρεπε να περάσεις από αυτά για να φθάσεις στον ναό.
Θυμάμαι την χαρακτηριστικότερη περίπτωση, τη φορά που πήγαμε με το αυτοκίνητο του ιερέα για Θεία Λειτουργία στον ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στο Μόλενμπεκ, το γνωστό γκέτο δυτικά του κέντρου των Βρυξελλών. Εκεί όπου οι μόνοι ντόπιοι είναι τα πληρώματα των περιπολικών της Βελγικής Αστυνομίας (το ίδιο φυσικά ισχύει και για το Σκαρμπέκ, βορειοανατολικά του κέντρου). Μπαίνοντας στο γκέτο αισθανόμουν ότι τηλεμεταφερόμουν σε μια σκληροπυρηνική γειτονιά σε κάποια χώρα του Μαγκρέμπ, αν όχι χειρότερα. Και ίσως αδικώ το Μαγκρέμπ, διότι έχοντας ήδη τότε ταξιδέψει στο Μαρόκο, ήμουν σε θέση να διακρίνω ότι η ποιότητα των μεταναστών που είχαν ήδη από τότε (και πολύ νωρίτερα) γκετοποιήσει τις Βρυξέλλες δεν είχε καμμία σχέση με Μαροκινούς, περιοχών τουλάχιστον όπως το Μαρακές, η Καζαμπλάνκα, το Αγκαντίρ, που τους θυμάμαι να αγαπούν και να φροντίζουν τον τόπο τους.
Εκεί, λοιπόν, στο Μόλενμπεκ, επρόκειτο για μια αλησμόνητη εμπειρία· θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν ρώτησα τον ιερέα (καλή του ώρα) αν φοβάται που πηγαίνει σχεδόν καθημερινά σε αυτή τη γειτονιά, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «θα φοβόμουν περισσότερο αν δεν έμοιαζα με δαύτους αρκετά, εξωτερικά εμφανισιακά· τουλάχιστον τώρα οι περισσότεροι νομίζουν ότι βλέπουν έναν δικό τους». (Επρόκειτο για κληρικό με γένια, μαλλιά και ράσα, κοτσωνάτο δηλαδή· όχι για έναν από τα σημερινά τρυφερά φυντάνια που αν και δεν υπηρετούν στην Τουρκία, κυκλοφορούν στην Ευρώπη μόνον με πολιτικά ρούχα, ανύπαρκτο γενάκι, αν όχι φρεσκοξυρισμένοι σαν καθολικοί ιερείς).
Κλείνω λέγοντας ότι θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά, ότι κατά την παρουσία μου σε αυτές τις γειτονιές των Βρυξελλών, αλλά και σε σχετικά ερημικά κεντρικότερα σημεία της πόλης, το πνεύμα και το σώμα μου ήταν σε πολύ μεγαλύτερη ετοιμότητα και επαγρύπνιση από ότι όσες φορές έχω βρεθεί σε χώρες του Μαγκρέμπ, στην Αίγυπτο, στην Τουρκία, και σε περίεργους μαχαλάδες πόλεων όπως οι ανωτέρω, η Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, η Κωνσταντινούπολη, κλπ.
Η Ευρώπη λοιπόν έχει μπει στην τελική, τελευταία φάση της, αυτού που εμείς γνωρίζαμε.
Απλώς τα χρήματα αμοιβών των συναδέλφων του @MargSchinas είναι τόσο εκτυφλωτικά πολλά που δεν αφήνουν περιθώρια ενδιαφέροντος και έγνοιας θέσπισης πολιτικής ανάσχεσης του επερχόμενου τέλους.
Υ.Γ. Έχω το προνόμιο να είμαι από τους λίγους Έλληνες που μεγάλωσαν μαζί με μουσουλμάνους συμπολίτες, γείτονες, συμμαθητές φίλους, στη Θράκη. Αλλά πλέον δεν πρόκειται «για αυτό» το Ισλάμ. Αυτό έτσι, συμπληρωματικά ενημερωτικά, για να μην τυχόν δω τίποτε ισλαμοφοβικές αρλούμπες στα σχόλια…
Δυό λόγια για την εξισλαμισμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης και το #Βέλγιο.
Από τον Σεπτέμβριο του 2003 ως τις παραμονές των εκλογών του Μαρτίου 2004 και την άνοδο του Κώστα Καραμανλή στην Πρωθυπουργία της Ελλάδος, ζούσα στις #Βρυξέλλες, ως φοιτητής Erasmus στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο… pic.twitter.com/mGLPJzdB2i
— Panagiotis G. Pavlos (@PGPavlos) October 17, 2023