Μια νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης…

Θα πρέπει επιτέλους εμείς οι απλοί πολίτες, να κάνουμε μια νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε και να πάρουμε τις αποφάσεις μας, μακριά από τις κομματικές ασυναρτησίες, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τις παρασκηνιακές συγκρούσεις διαπλεκόμενων συμφερόντων, ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που εξακολουθεί να μας εμπαίζει, παρά την οικτρή κατάσταση στην οποία μας έχει ρίξει.
Το χρήμα είναι ανταλλακτικό μέσο. Δηλαδή αντικαθιστά την άμεση ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών με την ενδιάμεση μεσολάβηση του ίδιου. Δεν έχει, με λίγα λόγια, αυτοτελή αξία το ίδιο, αλλά η αξία του έγκειται στην ανταλλακτική του δύναμη, δηλαδή στο πόσα συγκεκριμένα αγαθά και πόσες συγκεκριμένες…. υπηρεσίες μπορούν να ανταλλαγούν με μια συγκεκριμένη ποσότητα χρήματος πχ τόσων ευρώ…
Εδώ ακριβώς ελλοχεύει και ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ο κίνδυνος εξόδου προκύπτει από τη στενότητα εξεύρεσης του ανταλλακτικού μέσου που λέγεται ευρώ. Η στενότητα με τη σειρά της προέρχεται από το στέγνωμα της ελληνικής αγοράς από αυτό το ανταλλακτικό μέσο και την αδυναμία έκδοσης νέων ευρώ ή υποτίμησης του ήδη υπάρχοντος προκειμένου να αυξηθούν οι εξαγωγές ώστε να εισρεύσει νέο συνάλλαγμα. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει πλέον η ευχέρεια δανεισμού από τις αγορές, νέα ευρώ με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να εισρεύσουν.  
Δυστυχώς, το δεύτερο μνημόνιο δεν προβλέπει τρόπους εισροής στην εγχώρια αγορά μεγάλης ποσότητας ανταλλακτικού μέσου (ευρώ), τουναντίον επιτάσσει να μειωθούν και τα ήδη υπάρχοντα ευρώ για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθούν η συνεχιζόμενη αιμορραγία του ευρώ εξ αιτίας των εισαγωγών, αλλά και η συνεχιζόμενη εξαγωγή ευρώ, είτε προς τράπεζες του εξωτερικού, είτε προς τις χώρες των μεταναστών (νόμιμων και μη) που ζουν στην Ελλάδα. Η εφαρμογή του μνημονίου 2, προϋποθέτει την υλοποίηση διαταγών του τύπου «κάνετε ανάπτυξη» και «αυξήστε την ανταγωνιστικότητα», κάτι που προφανώς δεν μπορεί να γίνει με ευχές και διαταγές, εξ αιτίας ακριβώς της έλλειψης του ανταλλακτικού μέσου και την ως εκ τούτου αύξηση του κόστους παραγωγής και άρα μη ανάπτυξης και μη ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή «φαύλος κύκλος». Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεών, έτσι όπως γίνεται, στην ουσία βοηθάει τους τραπεζίτες να διαγράψουν ζημιές και να ανταποκριθούν στα δάνειά τους, ώστε να ανακτήσουν τον έλεγχο των τραπεζών τους, σε βάρος του λαού, αλλά δεν ρίχνει χρήματα στην ελληνική αγορά. 
Επομένως, αν δεν υπάρξει κάποιο ευρωπαϊκό σχέδιο εισροής μεγάλων ποσοτήτων ανταλλακτικού μέσου (ευρώ), τότε η αναζήτηση άλλου πιο εύκολου ανταλλακτικού μέσου (έξοδος από το ευρώ και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα) είναι μαθηματικά προδιαγεγραμμένη. Ενώ υπάρχει αφθονία αγαθών και υπηρεσιών γύρω μας, εντούτοις αυτά δεν μπορούν να ανταλλαγούν, εξ αιτίας της έλλειψης ανταλλακτικού μέσου. Είμαστε μια πλούσια χώρα με κατοίκους που διαθέτουν μεγάλη πάγια περιουσία, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν έχουμε ρευστότητα. Δεν έχουμε δηλαδή μέσο ανταλλαγής των περιουσιακών μας αγαθών και των υπηρεσιών. Ο λαός όμως δεν μπορεί να πεθάνει, εξ αυτού του λόγου, ούτε μπορεί να αρχίσει ξαφνικά με πρωτόγονο τρόπο να ανταλλάσσει αγαθά με αγαθά ή με υπηρεσίες. Χρειαζόμαστε επειγόντως ικανή ποσότητα μέσου ανταλλαγής.…. 
Ο απευθείας δανεισμός της Ελλάδας από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% (όπως γίνεται με τις τράπεζες) ή την έκδοση ευρωομολόγου, δηλαδή δανεισμού της χώρας  με την εγγύηση της ΕΕ ή κάποιο σχέδιο τύπου Μάρσαλ, είναι αυτή τη στιγμή οι λύσεις (εννοείται φυσικά, με ταυτόχρονη απαραίτητη αλλαγή του ελληνικού πολιτικού συστήματος, διαφορετικά δεν επιτυγχάνεται τίποτα). Όμως στα σχέδια αυτά αντιδρά κυρίως η Γερμανία, αλλά και άλλα κράτη του Βορρά, που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν για χάρη της Ελλάδας, τον πλούτο που έχουν συσσωρεύσει από την φτωχοποίηση των κρατών του Νότου. .
Η Ελλάδα έφτασε πρώτη μπροστά στο φάσμα της εξόδου από το ευρώ, λόγω της αδύναμης παραγωγικής μηχανής που διαθέτει. Όμως, εφόσον εξακολουθήσει να μην υπάρχει μηχανισμός αναδιανομής του πλούτου μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, σύντομα και άλλες χώρες, παραγωγικά ασθενέστερες σε σχέση με τις χώρες του Βορρά, θα βρεθούν στο ίδιο δίλημμα. Είναι ο νόμος των συγκοινωνούντων δοχείων. 
Με βάση τα πιο πάνω, ας αξιολογήσουμε νηφάλια ποιό ελληνικό κόμμα αντιλαμβάνεται τα πραγματικά γεγονότα ή τουλάχιστον προτείνει συγκεκριμένες λύσεις επί της πραγματικής κατάστασης…. 
Υπάρχει κάποιο;;; 
Πέτρος Χασάπης