Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.
Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ]
«Πατέρα μου, κοίταξε:
εκεί μες στη σούδα
χρυσή πεταλούδα γυρίζει, πετά.
»Πατέρα μου, βόηθα με
να μην τηνε χάσω.
Θα πάω να την πιάσω.
Πώς φεύγει γοργά.»
«Παιδί μου, θυμήσου το:
του κάκου θα τρέχεις,
φτερά συ δεν έχεις
κι εκείνη πετά.
»Στον κόσμο που βρίσκεσαι
τρελές χρυσαλλίδες
θα να ’ναι οι ελπίδες,
του κόσμου η ψευτιά.
»Μην τρέξεις οπίσω τους,
γιατί θα δειλιάσεις,
κι εωσού να τες πιάσεις
θα σ’ έβρει η νυχτιά.»
«Πατέρα, την έπιασα
σ’ εκειά τα λουλούδια.
Τραγούδια, τραγούδια,
είν’ όσα μού λες.»
Κι εκεί που εχαιρότουνε,
κι εκεί που την πιάνει
μεμιάς τηνε χάνει.
«Παιδί μου, μην κλαις!
. . . . . . . . . . . .
[1866;]