Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Είχα την τιμή ως έφεδρος πολίτης – οπλίτης να υπηρετήσω την πατρίδα μου στην περιοχή του Έβρου, στην διάρκεια της θητείας, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω ένα άγνωστο μέχρι τότε για εμένα μέρος, τους ανθρώπους του, τις ιδιαίτερες συνήθειες τους, καθώς και τον δασικό του πλούτο.
Αϊτή η εμπειρία μου με πόνεσε, γιατί θυμόμουν τους ευτυχισμένους ανθρώπους του, που τώρα πρέπει να επιβιώσουν μέσα στα χαλάσματα, καθώς την χλωρίδα του τόπου που χάθηκε και δεν είναι μόνο η δασική έκταση. Η λέξη πενθώ για αυτού του μεγέθους την καταστροφή είναι λίγο.
Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με ντόπιους και ειλικρινά απελπίστηκα:
– “Μαύρο μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου”
– “Οπού και γυρίσεις να δεις να δεις στάχτη και αποκαΐδια”
– “Παρακαλάμε να μην περάσει στην Βουλγαρία και καούν τα δάση της για να έχουμε οξυγόνο να αναπνέουμε” (οι Βούλγαροι προστατεύουν ευτυχώς άριστα το δασικό τους πλούτο σε αντίθεση με εμάς).
Αυτή η φωτιά προξένησε αρκετά μεγάλη καταστροφή στο δασικό ιστό, το δάσος της Δαδιάς που ήταν ένα θαυμαστό σύμπλεγμα δρυών και μαύρης πεύκης καταστράφηκε, ευτυχώς όχι ολοσχερώς, μιας και κάποια σημεία του δάσους έχουν υποστεί μικρότερη ζημιά από τις φλόγες εφόσον η φωτιά απλώς καψάλισε τους κορμούς, αφήνοντας όμως άθικτα τα κλαδιά και τα φύλλα, ενώ άλλες φορές πέρασε κάτω από τα δέντρα καίγοντας τις πευκοβελόνες και τα χαμηλότερα κλαδιά, αυτό βοήθησε έτσι ώστε ένα μέρος του να αντέξει την πύρινη λαίλαπα και τώρα θα περιμένουμε να δούμε αν θα χρειαστεί τεχνητή ή φυσική αναδάσωση και όχι να φυτρώσουν ξαφνικά και εκεί ανεμογεννήτριες, όπως έχει συμβεί σε άλλα μέρη της Ελλάδος μας, που υπέστησαν παρόμοια αλλά όχι τέτοιου τρομακτικού μεγέθους καταστροφή.
Δυστυχώς η πολίτικη μας ηγεσία έδειξε απίστευτη ανικανότητα και ένα σημαντικό και ευαίσθητο για τους γνωστούς λόγους τμήμα της πατρίδας μας καίγονταν όχι επί μια εβδομάδα, αλλά επί 17 ημέρες!!, πρωτάκουστο που το σχολίασε αρνητικά ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλάμε για σχεδόν 1.000.000 στρέμματα, από την παραλία των Πετρωτών μέχρι το Εθνικό Υγροτοπικό Πάρκο Δέλτα Έβρου και από την άλλη μέχρι το Σουφλί, δασική έκταση που έγινε κάρβουνο και μαζί με αυτήν άγρια πανίδα, μελίσσια και ζώα εκτροφής, χώρια οι σταθερές κατασκευές. Μιλάμε για μια εθνική καταστροφή πρώτου μεγέθους και δυστυχώς κάνεις δεν έχει την ευθιξία να παραιτηθεί, έστω για τα μάτια βρε αδελφέ, έστω για να δείξουν στο έθνος ότι διαθέτουν φιλότιμο.
Να σημειώσω και κάτι που παραξενεύει και ας το κρατήσουμε στο πίσω του μυαλού μας, ότι η μεγάλοι μας σύμμαχοι οι ΗΠΑ, που έχουν μετατρέψει την περιοχή σε στρατιωτική βάση, δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους να βοηθήσουν την χώρα μας, γιατί;