Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.
Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
[ΝΕΑΝΙΚΑ – ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ – ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ] /[ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ 1848;-1879;]
Και τώρα ευρέθηκες εσύ, δροσούλα, λουλουδάκι να σκιάζεις το γεράκι!
Κι ενώ ψηλά στα σύγνεφα με τ’ άγρια τα φτερά του έσχιζε τ’ αστραπόβροντα, ενώ στο πέρασμά του 5 σκιασμένα εφεύγαν τα πουλιά… Μια σπίθ’ από το φως σου, ένα σου δάκρυ που ’σταξε προχθές στο πρόσωπό σου, κοίταξε, το ’ριξαν στη γη, δειλό, φωτοκαμένο. Δεν το λυπάσαι το φτωχό; Στα πόδια σου απλωμένο, δε βλέπεις, απαρνήθηκε για σε τη λευτεριά του, 10 λησμόνησε τα νύχια του, εσβήστηκ’ η ανδρειά του. Ω! δρόσισέ το, κρύψε το βαθιά στην τραχηλιά σου, δώσ’ του προσκέφαλο γλυκό τα ξήπλεγα μαλλιά σου κι άφες το εκεί να τρέφεται με το χρυσό όνειρό του και ταπεινό να λησμονεί τον πρώτον ουρανό του.