Κώστα Δημ Χρονόπουλου
Οι εκλογές τελείωσαν. Κυβέρνηση ισχυρή εξελέγη, καθώς και Αντιπολίτευση , πολυκομματική, με κύριο στόχο να κάνουν τα κόμματα της, όσο πιο δύσκολη γίνεται, την (πολιτική) ζωή της Κυβέρνησης. Πρέπει κάποτε (μετά από τόσες δεκαετίες Κοινοβουλευτισμού, καθώς και σωρεία πτυχίων ανωτάτου/πανεπιστημιακού επιπέδου) οι πολιτευόμενοι και οι αρμόδιοι να κατανοήσουν τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή το θρυλούμενο , πολυδιαφημιζόμενο … «καθήκον» της εκάστοτε Αντιπολίτευσης (κατ εξοχήν της Αξιωματικής) δεν είναι η στείρα, αντιδραστική Αντιπολίτευση , το ΌΧΙ σε όλα (!). Είναι η καλόπιστη , εποικοδομητική κριτική, η οποία όμως θα πρέπει ο π ω σ δ ή π ο τ ε να συνοδεύεται από π ρ ο τ ά σ ε ι ς , ε ν α λ λ α κ τ ι κ έ ς λ ύ σ ε ι ς. Το «ΌΧΙ σε όλα», το «Παρών» , το «Αποχωρώ» ή θα αποφασίσει την τύχη –των ήδη ψηφισθέντων νομοσχεδίων – έξω, στον δρόμο και το πεζοδρόμιο ο λαός, δεν συνιστούν συγκροτημένη επωφελή αντιπολιτευτική τακτική /πρακτική. Τα αναφέρω αυτά , όχι για να σιγήσει η Αντιπολίτευση ή για να μην ενοχλείται η Κυβέρνηση, αλλά επειδή μας αναμένουν μεγάλα προβλήματα προς επίλυση. Εσωτερικά και κυρίως εξωτερικά. Συνεπώς ο θετικός και αξιόπιστος ρόλος του πολιτικού κόσμου (επιβάλλεται να) είναι ιδιαίτερα σημαντικός –καθοριστικός. Γνωστές και αδιαμφισβήτητες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην Αλβανία (θέμα Μπελέρη κ.α), στην Θράκη (τουρκικό προξενείο ψευτομουφτήδων κ.ο.κ), στο Αιγαίο και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου με την συνήθη ύποπτη προβληματική , αρπακτική και θρασύτατη γειτόνισσα Τουρκία. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουμε, την επικίνδυνη ακαταλληλότητα των πυγμαίων/θαμνωδών /ανεπαρκών ηγετικών αναστημάτων , τα οποία –συγκυριακά – αμιλλώνται- χαζοχαρούμενα (sic, αντί του: ηλίθια) –για το ποιος θα επιδείξει περισσότερο δουλοπρεπή φιλοτουρκισμό. Οι θλιβεροί, νανώδεις αυτοί Δυτικοί ηγετίσκοι συμφεροντολόγοι , αδυνατούν να αντιληφθούν τις μακροχρόνιες συνέπειες της άφρονης προσέγγισης / εναγκαλισμού με την Τουρκία. Ανιστόρητα –ή μήπως πωρωμένοι και μαζοχιστές; – επιμένουν να θέλουν να ξαναζήσουν το γεγονός της αρπακτικής παρουσίας των Οθωμανών προ των πυλών της Βιέννης .
Ανέχονται τα πάντα: Προσωπικές ή εθνικές προσβολές, απειλές, διαγραφή –έτσι θελική /μονομερή/ αυθαίρετη –Συνθηκών , όπως πχ εκείνη της Λωζάννης. Δέχονται , προφανώς, ως σοβαρό τον Ερντογανικό ισχυρισμό πως «η Τουρκία … εξεπλήρωσε τις ιστορικές της υποχρεώσεις , που απορρέουν από την Συνθήκη και επομένως θα δρα ανεξέλεγκτη» (!). Ο τουρκικός σωβινισμός επιτρέπει στον εαυτό του να καθορίζει πότε –και για πόσο – διαρκούν οι εκάστοτε υπογραφόμενες Συνθήκες. Όσο για τα Δυτικά ηγετικά κνώδαλα, το νωδό ΟΗΕ, το ανήμπορο Σ.Α και όλους τους «περιώνυμους» διεθνείς Οργανισμούς και Θεσμούς, τηρούν αισχρή ποντιοπιλατική τακτική. Δεν παρεμβαίνουν . Ντροπή!. Η (παρούσα) Κυβέρνηση, ή η αυριανή , που τυχόν θα την διαδεχθεί, θα βρεθεί προ γόρδιου δεσμού. Το βάρος – της οιασδήποτε Κυβέρνησης – θα είναι δυσβάσταχτο , ασήκωτο. Απαιτείται ομόνοια, και ομοψυχία, τόσο του πολιτικού κόσμου , όσο και ανυπαρξία διχασμού του ελληνικού λαού. Κάθε διχασμός θα είναι α υ τ ο χ ε ι ρ ι α σ μ ό ς !. Τελευταία ακούγεται, ψιθυρίζεται , διαρρέεται ή αφήνεται να υπονοηθεί , πως ενδέχεται να (πρέπει να) γίνουν εδαφικές –εθνικές εδαφικές ή –και – άλλες υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις /εκχωρήσεις. Δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ πριν να οριστικοποιηθεί κάτι και γνωρίζω περί τίνος πρόκειται. Το ότι ως Έλληνας δεν δέχομαι παραχωρήσεις εδαφικές ή άλλες, είναι δεδομένο. Όμως ο (εξ ορισμού) αρνητισμός δεν ενδείκνυται. Και εδώ θα σταθώ στα εξής:
Ι. Σε κορυφαία ζητήματα (και εφόσον δεν θα υπάρχει ευρύτατη κοινωνική σύμπτωση απόψεων) δεν επιτρέπεται η όποια Κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία , να πάρει μονομερώς αποφάσεις. Όχι μόνον επειδή ενδέχεται να μη συμφωνεί με αυτές η πλειονότητα του λαού, αλλά και γιατί είναι πιθανό να οδηγηθούμε σε βαθύ εθνικό διχασμό. Τι θα πρέπει να γίνει; . Εκλογές;. Όχι βέβαια. Η λύση είναι μία και μοναδική: Δ η μ ο ψ ή φ ι σ μ α.
ΙΙ. Ποτέ δεν δέχτηκα την κλασσική (σχεδόν πάνδημη) αποδοχή της μ υ σ τ ι κ ή ς δ ι π λ ω μ α τ ί α ς ως παρακολούθημα /στοιχείο της Δημοκρατίας /Κ.Δ.Πολιτεύματος. Αλήθεια τι ακριβώς –ιδίως στην εποχή μας, της τεχνολογίας , των παρακολουθήσεων , των διαρροών , και των συναφών θεάρεστων συμβάντων-ρόλο παίζει η «μυστικότητα»;. Κυρίως όμως από ποιόν , ποιους αποκρύπτονται μυστικά;. Μήπως από την καθ’ ύλην φύσει και θέσει αρμόδιο εντολέα, τον λαό, ο οποίος επιβάλλεται να γνωρίζει;.
Ό,τι συζητούν κατ‘ ιδίαν οι ηγέτες χωρών δεν κοινοποιείται (διπλωματική δεοντολογία , savoir vivre ή νοσηρή μυστικοπάθεια;) λόγω περιφρόνησης – αντιδημοκρατικής – του εντολοδόχου πολιτικού, προς τον εντολέα του ψηφοφόρο (!). Θλίψη!.
ΙΙΙ. Το αποτέλεσμα των μυστικών συνομιλιών και των όποιων – θεμιτών ή αθέμιτων παρασκηνιακών – συμφωνιών, γνωστοποιείται εκ των υστέρων , στα πολιτικά κόμματα και στον λαό. Αν η (όποια) Κυβέρνηση έχει πλειοψηφία, τότε η συμφωνία θα περάσει και θα ισχύσει , ανεξάρτητα από τις ενστάσεις ή εθνικές παρενέργειες τις οποίες πιθανώς να επιφέρει. Από εκεί βέβαια αρχίζουν τα κομματικά και λαϊκά διχαστικά παρατράγουδα.
Συμπερασματικά: Σε σοβαρά εθνικά ζητήματα, ενδείκνυται η όσο το δυνατόν ευρύτερη συναίνεση, όχι μόνον για αυτονόητους λόγους, αλλά και για να αποφεύγονται ολέθριοι εθνοβόροι διχασμοί. Ο λαός τελικά θα πρέπει να αποφανθεί με Δημοψήφισμα (το επαναλαμβάνω). Όχι μόνη της η κάθε Κυβέρνηση (ή μαζί με τα λοιπά κόμματα). Το γεγονός ότι οι πολίτες ψήφισαν κάποιους, δεν σημαίνει πως τους έδωσαν λευκή επιταγή και το αντιδημοκρατικό δικαίωμα να τους αγνοούν και να αυθαιρετούν συναλλασσόμενοι πίσω από την πλάτη τους !……
ΥΓ Μυστικές συμφωνίες με εθνικές υποχωρήσεις και εκχωρήσεις /παραχωρήσεις, είναι ανεπίτρεπτες και καταδικαστέες. Οι Έλληνες δεν πρέπει να εκλέγουν ε θ ν ι κ ο ύ ς ε κ χ ω ρ η τ έ ς πρόθυμους να εκδίδουν : ε θ ν ι κ ά π α ρ α χ ω ρ η τ ή ρ ι α !.