Μιχάλης Ψύλος απο το naftemporiki.gr
Τα νέα από το ουκρανικό μέτωπο είναι σαφή πλέον: η πολύπλευρη Δυτική στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο δεν αντιστοιχεί σε στρατιωτικές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης. Τα πιο σύγχρονα όπλα άλλωστε, δεν φέρνουν αυτόματα και μεγαλύτερη επιτυχία.
Το περασμένο φθινόπωρο, όταν ουκρανικός στρατός μπόρεσε να απελευθερώσει τη Χερσώνα, το Ιζιούμ και άλλες πόλεις μετά από μήνες ρωσικής κατοχής, η βοήθεια της Δύσης στην Ουκρανία, ήταν ακόμα σχετικά μικρή- λίγα δισεκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, η δυτική στρατιωτική βοήθεια είναι πάνω από 150 δισ., αλλά οι ουκρανικές επιτυχίες δεν έχουν εκατονταπλασιαστεί.
Μπορεί μάλιστα και οι δύο πλευρές να μιλούν για «νίκη», αλλά μετά από 544 μέρες πολέμου, γίνεται ξεκάθαρο ότι στην πραγματικότητα και τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα έχουν στα χέρια τους μια …καυτή πατάτα:
Σε περίπτωση νίκης της Ουκρανίας, το καθεστώς του Βλαντίμιρ Πούτιν θα έχανε τον λόγο ύπαρξής του. Μια ταπεινωμένη Ρωσία όμως, χωρίς ηγέτη, θα ήταν ένας εφιάλτης. Μια χώρα με μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να είναι οπλισμένο και να έχει περάσει από τη φωτιά του πολέμου, πιθανότατα θα κόστιζε περισσότερο από τον σημερινό πόλεμο και θα έκανε την κατάσταση ακόμα πιο απρόβλεπτη.
Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι είπαν πολλές φορές στην αρχή της σύγκρουσης ότι «η Ρωσία δεν πρέπει να κερδίσει». Αλλά ποτέ δεν εξετάστηκαν σοβαρά οι συνέπειες μιας ήττας και γιατί όχι, περαιτέρω αποσύνθεσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Από την άλλη πλευρά, οι Ουκρανοί, γράφουν επίσης με πολύ μεγάλα γράμματα στις σημαίες τους, ότι μοναδικός στόχος είναι η νίκη και η ήττα του εχθρικού στρατού. Η πλήρης απελευθέρωση του ουκρανικού εδάφους, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, ανακοινώνεται επίσημα ως ο μόνος σκοπός.
Ωστόσο, δεν υπάρχει σαφής ιδέα για το τι θα έκανε το Κίεβο αν ανακτούσε τα εδάφη γύρω από το Λουχάνσκ και το Ντόνετσκ ή με τη χερσόνησο της Κριμαίας, όπου κατοικούν κυρίως Ρώσοι.
Τι θα πρέπει να γίνει με τους ανθρώπους που ζουν εκεί και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ουκρανούς; Εάν όλοι αυτοί οι άνθρωποι θεωρηθούν «συνεργάτες» του Πούτιν, θα πρέπει να τιμωρηθούν όλοι; Και αν ναι, πώς;
Αυτά τα εδάφη θα ήταν μεγάλος πονοκέφαλος για την Ουκρανία και αυτές οι συγκρούσεις σίγουρα δεν θα τις ήθελε η ΕΕ, που επιδιώκει την ένταξη της Ουκρανίας.
Αν δεν πρυτανεύσει λοιπόν η λογική ενός επώδυνου συμβιβασμού ή αν δεν συμβεί κάτι απρόβλεπτο στο μέτωπο τις επόμενες εβδομάδες, όλα θα καταλήξουν σε μια «παγωμένη» πολεμική σύγκρουση.
Τέτοιοι «παγωμένοι πόλεμοι» δεν είναι ασυνήθιστοι στον πλανήτη μας. Το ρωσικό καθεστώς βιώνει ήδη αρκετούς τέτοιους ακήρυχτους πολέμους στη Γεωργία και τη Μολδαβία. Και στις δυο αυτές χώρες, οι Ρώσοι ελέγχουν το 20% των εδαφών τους. Οπως και στην Ουκρανία, δηλαδή.
Το καλύτερο παράδειγμα μιας «παγωμένης» εδώ και δεκαετίες σύγκρουσης, είναι στην χερσόνησο της Κορέας αλλά και στην Κύπρο: Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά το βόρειο τμήμα του νησιού τελεί εδώ και μισό αιώνα υπό στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας-μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ. Και το αυτί της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, δεν ιδρώνει και τόσο.
Μιλώντας κυνικά, η ΕΕ μπορεί προφανώς να ζήσει με αυτήν την απαράδεκτη και προκλητική παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου
Αυτή τη στιγμή μάλιστα κυκλοφορούν διαφημίσεις στη Γερμανία για μετανάστευση των συνταξιούχων στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. «Γερνάμε υγιεινά» είναι το logo της διαφήμισης, μαζί με την υπόσχεση για «χαμηλούς φόρους, υψηλή ποιότητα ζωής και φανταστικές παραλίες». Τι κι αν η υπόσχεση για «υγιεινή ζωή» στο ψευδοκράτος, είναι συνέπεια ενός Αττίλα! Δεν βαριέσαι αδελφέ, ποιος θυμάται τώρα μετά από 49 χρόνια τι έγινε στην μαρτυρική Κύπρο.