Το μεγαλοπρεπές «τροκαντερό» και η ανθοφορία του Γαλλικού Ινστιτούτου, ξεσηκώνουν την μεταπολεμική Αθήνα

Αλλά όσοι δροσίζονται στο Σαρωνικό, με θαυμασμό και ικανοποίηση βλέπουν να ολοκληρώνονται οι διαδικασίες επαναλειτουργίας του «Τροκαντερό»!!! Το άλλο-τε μεγαλοπρεπές κοσμικό εξοχικό κέντρο, που φιλοξενούσε μέσα στα γεμάτα αστική χλιδή και πολυτελή σαλόνια του, την αφρόκρεμα της αθηναϊκής αριστοκρατίας.

Το «τροκαντερό» όντας χτισμένο μέσα στην θάλασσα, ήταν αδιαμφισβήτητα το στολίδι και η ναυαρχίδα της καλοκαιρινής Αθήνας. Ανοίγοντας τώρα και πάλι τα πολυτελή σαλόνια του, παρουσίαζε την βραδινή παράσταση, «Ρεβί» με την αρωγή διακεκριμένων και αναγνωρισμένων καλλιτεχνών. Οι κορυφαίοι χορευτές του ελληνικού θεάτρου Γιάννης Φλερύ και Λίντα Άλμα, αποτελούν το αχτύπητο χορευτικό του δίδυμο. Μάλιστα για πρώτη φορά στην Αθήνα χορεύουν τα έξοχα χορευτικά μπαλέτα του σπουδαίου Γιάννη Φλερύ, παράλληλα η πρωτοπόρος τραγουδίστρια Ρένα Κατοπούλου, με ένα επιτελείο έντεκα τραγουδιστών και ένα εξαίσιο χορευτικό σχήμα εκτελούσαν ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα και απογείωναν το κοινό.

Αλλά ενώ η αστική Αθήνα διασκέδαζε στα πανέμορφα καλοκαιρινά σαλόνια, ο φτωχός λαός στέναζε υπο το βάρος της ανέχειας και των άλλων εγγενών κοινω-νικών δυσπλασιών. Πλήθος από στερή-σεις και προβλήματα ταλάνιζαν τη ζωή της φτωχολογιάς τούτο το θερμό καλο-καίρι του ΄46, που προσπαθούσε μάταια να απεγκλωβιστεί από το απεχθές φάσμα της φτώχειας και της κοινωνικής δυστυχίας. Μια χαρακτηριστική είδηση στο αστυνομικό δελτίο των εφημερίδων αποτυπώνει τούτο το παθογενές κοινωνικό κλίμα. «Έξω από το κέντρο αναπήρων παίδων της αμερικανικής περιθάλψεως, εγκατελείφθη υπο του πατρός της παιδίσκη 2 ετών, ονομαζό–μενη Μαίρη», αναφέρει η είδηση, που δίνει τον τόνο του δράματος στην μεταπολεμική Αθήνα.

Αλλά υπάρχουν και τα ευχάριστα που ανατείνουν τον κόσμο και του δίνουν κουράγιο να αντιπαλαίψει τους ριπτασμούς της μοίρας, αυτή την φορά από το φάσμα της παιδείας. Στις αρχές Ιουλίου του 1946, λοιπόν ανακοινώνεται από το υπουργείο παιδείας, ότι τα πτυχία των φοιτητών της Παντείου, θα αναγνωρίζονται ισότιμα ως πανεπιστημιακά, με αυτά των πτυχιούχων της Ανωτάτης Εμπορικής, αλλά και του πολιτικού τμήματος του πανεπιστημίου Αθηνών. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για τους φοιτητές της Παντείου Σχολής, που βλέπουν τους αγώνες πολλών ετών να δικαιώνονται και τα όνειρά τους, να πραγματοποιούνται. Αλ-λά γενικότερα πνέει ένας ούριος άνεμος αναγεννητικός στην παιδεία. Τα νέα παιδιά της Αθήνας, που ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, μετά την έξοδο από την σκλαβιά προσδοκούν να σπουδάσουν, να ισχυροποιηθούν επιστημονικά και να μην μείνουν ουραγοί στις εξελίξεις που έρχονται. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η τάση για γλωσσομάθεια, που πλέον έχει γίνει μόδα. Βλέπεις η διεύρυνση της ανθρώπινης επικοινωνίας μεταξύ των λαών, κατέδειξε ανάγλυφα την ανάγκη για εκμάθηση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας.

Παράλληλα στις αρχές του Ιουλίου 1946, έχουμε ένα ακόμα ευχάριστο εκπαιδευτικό γεγονός, όπως ανακοινώνεται στις εφημερίδες. Ο αεικίνητος έτσι πολιτισμικά και κοινωνικά διευθυντής του γαλλικού ινστιτούτου Οκτάβιο Μερλιέ, κάνει σε αυτή την πρώτη φάση της απελευθέρωσης, την πρωτόλεια βράβευση των αριστευσάντων μαθητών, της δεσποινίδος Παρίση, στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Η απονομή των επαίνων στο Γαλλικό Ινστιτούτο έγινε με επισημότητα και χάρη. Πλήθος από προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών της εποχής συμμετείχε, ενώ μια πληθώρα από μαθητές εκτέλεσε πλούσια και εμπνευσμένα μουσικοχορευτικά σκέτς, με απαγγελίες χορευτικά και μονολόγους, που ενθουσίασαν τους καλεσμένους και απέσπασαν το χειροκρότημά τους. Ο πρώτος έπαινος συνιστούσε ένα μετάλλιο από ορείχαλκο τοποθετημέ-νοσε ειδική θήκη, που είχε έλθει απευθείας από το Γαλλικό Υπουργείο Παιδείας και απονεμήθηκε στην μαθήτρια Αικατερίνη Νίκλα. Ο δεύτερος έπαινος που ήταν από μετάλλια απονεμήθηκαν από τον ίδιο τον Οκτάβιο Μερλιέ στους μαθητές Σπυρίδωνα Μαγκριώτη, Μαρία Σαλαχά, Πόπη Κωνσταντινίδη, Στ. Κουρουλή, Δ. Χασκοπούλου και Ελένη Σανικού. Δοθέντος μάλιστα ότι είχε καθυστερήσει από την Γαλλία η αποστολή και των υπόλοιπων μεταλλίων, δεν έγινε η απονομή σε όλους τους μαθητές του γαλλικού ινστιτούτου. Έτσι εκκινείτοτο ιστορικό εκκρεμές της μεταπολεμικής Αθήνας, κείνο τα θερμό καλοκαίρι του ’46 !!!