Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
(Την 15η Ιουλίου 1974, το προδοτικό πραξικόπημα ανοίγει την Κερκόπορτα της Ελληνικής Κύπρου…/ 20η Ιουλίου 1974. ΑΤΤΙΛΑΣ 1. Η αρχή του τέλους… « Οι Τούρκοι την Κύπρο κτυπούν, εμείς είμαστε Ελλάς…» Μπονάνος.)
Ένα ξεχωριστό μικρό αποσπασματικό αφιέρωμα, ελάχιστος φόρος Τιμής και Μνήμης, για τους πεσόντες ήρωες της 14ης Αυγούστου 1974. ΑΤΤΙΛΑΣ 2.
14η Αυγούστου έναρξη δεύτερης φάσης εισβολής. ΑΤΤΙΛΑΣ 2.
«Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές»
Ο βάρβαρος Τούρκος εισβολέας, λίγες μόλις ώρες μετά την προδιαγραμμένη κατάρρευση των συνομιλιών στη Γενεύη κατά τις οποίες αξίωνε από τους Ελληνοκύπριους, την εκκένωση 34% του κυπριακού εδάφους, από το βόρειο τμήμα του νησιού ενεργοποιεί το σχέδιο Β΄. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Τουράν Γκιουνές, από Γενεύη επικοινώνησε μετά το τέλος των «διαπραγματεύσεων» με τον Τούρκο πρωθυπουργό της εισβολής Μπουλέντ Ετσεβίτ μεταβιβάζοντας του, το κωδικοποιημένο τηλεγράφημα: «Η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές». Ήταν το συνθηματικό έναρξης της δεύτερης εισβολής. Τα εκατοντάδες Τουρκικά άρματα μάχης ετοιμάστηκαν, για να προελάσουν προς την Αμμόχωστο ανατολικά και προς τη Μόρφου δυτικά. Ήδη η Τουρκία παραβιάζοντας την εκεχειρία και τις υπογραφές της όπως πάντα, μετέφερε ανενόχλητη στη Κύπρο εκατοντάδες τανκς, πυροβόλα και χιλιάδες στρατιώτες …Τα πάντα είχαν προετοιμασθεί εν γνώσει και των δόλιων μας συμμάχων… Οι μόνοι, που δεν μπόρεσαν να προετοιμασθούν, ήταν οι Κύπριοι, οι οποίοι αν και αρχικά εγκλώβισαν τους βαρβάρους εισβολείς σε ένα μικρό καντόνιο στις ακτές της Κερύνειας, πλέον «ξέμειναν» και από πυρομαχικά, αλλά και εφεδρείες. Η σθεναρή αντίσταση και η αυτοθυσία της άοπλης Εθνικής Φρουράς, αυτή την φορά προ της επέλασης των μυρίων πλήρως εξοπλισμένων και προετοιμασμένων βαρβάρων, είχε προδιαγραφεί…
Και ας μην μιλάνε κάποιοι ασεβείς, κάποια ολίγα σταγονίδια, ότι η Εθνική Φρουρά «παράτησε» τα όπλα…Ποια όπλα κύριοι παράτησε; Τα ανύπαρκτα; Ποια τανκς, τα 6-7 ακινητοποιημενα, από μηχανικές βλάβες και έλλειψη οβίδων…
Ντροπή σε όλους αυτούς τους άκαπνους, που υποτιμούν την ηρωϊκη αντίσταση των ολίγων άοπλων και εγκαταλελειμμένων Ελλήνων Κυπρίων….6000 παλληκάρια και άμαχοι επικά θυσιάσθηκαν και έπεσαν μαχόμενα βάζοντας τα στήθια τους, μπροστά στους μυρίους βαρβάρους και στα εκατοντάδες τανκς και πολλούς από αυτούς καταπλάκωσαν οι ερπύστριες των εχθρικών τανκς… Οι προφάσεις εν αμαρτίες, για να δικαιολογηθεί η πτώση της Ελληνικής Κύπρου, βέβαιον είναι ότι η αμείλικτη αδέκαστος ιστορία τις αγνοεί πλήρως και καταγράφει μόνο το «Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΟΤΑΝ ΜΑΚΡΑΝ» και «ΕΑΛΩ Η ΚΥΠΡΟΣ»….
Ενημερωτική παρένθεση: Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Γεώργιος Μαύρος, της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, υπό το Κ. Καραμανλή, όταν έληξαν άδοξα οι «ειρηνευτικές» συνομιλίες στις 14 Αυγούστου 1974 με τους Τούρκους και διαφαινόταν πλέον ότι η Τουρκία θα προχωρούσε σε κατάληψη νέων Κυπριακών εδαφών, προς τιμή του δήλωσε μετά το τέλος της διάσκεψης και ενώπιον του Γλαύκου Κληρίδη…. «Μεταξύ πολέμου και ντροπής θα επιλέξουμε το πρώτο….» Επική φράση, που βρήκε σύμφωνο και τον Γλαύκο Κληρίδη και τον τότε Υπουργό Άμυνας της Κύπρου κ. Ομήρου….
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά από λίγες ώρες και κατά τη διάρκεια του Αττίλα ΙΙ και όταν ο τότε Προεδρος Γλαύκος Κληρίδης απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια, «για να μην κατασφαγώμεν», ασυγκίνητος έκανε την περίφημη δήλωση: «Η Κύπρος κείται μακράν». Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνόψισε την αδυναμία και απροθυμία της νέας τότε κυβέρνησής του, να συνδράμει την Κύπρo έναντι της τουρκικής εισβολής. Έτσι, οι μύριοι Τούρκοι εισβολείς οι οποίοι κατείχαν μέχρι στιγμής το 8-10% των Κυπριακών εδαφών λόγω της σθεναρής αντίστασης της Εθνικής Φρουράς, σπάζοντας την εκεχειρία, που «επέβαλε» ο ΟΗΕ, με εκατοντάδες τανκς, χιλιάδες γιουρούρκηδες, με την συνδρομή δεκάδων αεροπλάνων, που βομβάρδιζαν με εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ και με τα πολεμικά τους πλοία να κανονιοβολούν παράκτια χωριά, παρά την ευτολμία της άοπλης Εθνικής Φρουράς, κατέλαβαν το υπόλοιπο 28% της Κυπριακής Δημοκρατίας, διχοτομώντας το νησί. Η Κύπρος λοιπόν, «έκειτο μακράν», για τα υπερσύγχρονα τελευταίου τύπου Φάντομς και με δεδομένη την αεροπορική υπεροχή μας έναντι των Τούρκων, ( αλλά και για τα υποβρύχια που μια ανάσα απείχαν από τα τουρκικά αποβατικά σκάφη Γλαύκος, Τρίτων και Νηρεύς.), ενώ ήταν κοντά για τις Τριήρεις του Κίμωνα το 450 π. Χ., που προσέτρεξε να βοηθήσει την Ελληνική Κύπρο που απειλείτο από επίσης βαρβάρους εισβολείς…. Και τους κατατρόπωσε….. ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ….
Ο κ. Κ. Καραμανλής σε λίγες ώρες και όταν πλέον ήταν σε εξέλιξη η νέα εισβολή των Τούρκων, δηλώνει στον Γλαύκο Κληρίδη… «Άλλο τι λέει ο Μαύρος και άλλο τι θα αποφασίσω ΕΓΩ». Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ…Και μεταξύ πολέμου και ντροπής επελέγη το δεύτερο……ΚΑΙ ΕΑΛΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΡΙΤΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ!
(Και χρωστάμε και χάρη στους βαρβάρους, διότι όπως δήλωσε ο εγκληματίας πολέμου πρωθυπουργός της εισβολής Ετσεβίτ μετά τις σφαγές στη πολύπαθη εγκαταλελειμμένη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ…..«Επαναφέραμεν την Δημοκρατίαν εις την Ελλάδα. Επαναφέραμεν τον κ. Καραμανλήν». Ο Τουργκούτ Οζάλ είχε πει επίσης: «Χάρις εις τους Τούρκους στρατιώτες, επανήλθε η Δημοκρατία εις την Ελλάδα. Εμείς βοηθήσαμε να επανέλθει ο Καραμανλής».)
Και για να λέμε την ωμή αλήθεια, ας όψονται και οι δόλιοι «σύμμαχοι» μας, που φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη και οι οποίοι για πολλοστή φορά πρόδωσαν και εγκατέλειψαν τον Ελληνισμό, που πάντα πιστός τους σύμμαχος ήταν, σε αντίθεση με την άπιστη εκδιδομένη τους παλλακίδα Τουρκία, που ανέκαθεν τους πρόδιδε…
Σολωμός: «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Ιδού και ο βρώμικος ρόλος του Κίσσιγκερ και των δόλιων μας «συμμάχων»
Ο αείμνηστος Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, απευθύνει υστάτη ικεσία, προς διεθνή κοινότητα για βοήθεια…Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…Είναι χαρακτηριστική η έκφραση του, που λυρικά αποτυπώνει τον πόνο του για το δράμα της εγκαταλελειμμένης Κύπρου…
Απόσπασμα. Του Ο. Ελύτη. « Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους…»
6000 άμαχοι και αιχμάλωτοι δολοφονήθηκαν, 1619 Αγνοούμενοι, 150000 -180000 εκτοπισμένοι πρόσφυγες, 30000 Εγκλωβισμένοι άμαχοι..Όλοι οι πολιτιστικοί θησαυροί, μνημεία, μουσεία, θησαυροφυλάκια, τράπεζες, ιερά χριστιανικά σκεύη, από όλες τις εκκλησίες λεηλατήθηκαν. Δεν έμεινε τίποτα Ελληνικό όρθιο…
Το 37% των Κυπριακών εδαφών κατελήφθη…..
Προσέξτε…. Πρώτες μέρες εισβολής και όσο η Ε.Φ. διέθετε κάποια αποθέματα πολεμοφοδίων, οι θρασύδειλοι βάρβαροι εγκλωβίζονται για μέρες στο 3% στο 5μίλι Κερύνειας, θρηνώντας εκατοντάδες νεκρούς, ανάμεσα τους και τον διοικητή των ειδικών αποβατικών δυνάμεων *Καραογλάνογλου Ιμπραχίμ και άλλους αξιωματικούς.
Παραβιάζοντας την εκεχειρία και αφού ανενόχλητοι μεταφέρουν εκατοντάδες τανκς και χιλιάδες στρατιώτες, προχωρούν στην κατάληψη επί πλέον 5%…Έκτοτε είχαν παραμείνει εγκλωβισμένοι σε ένα μικρό καντόνιο, ενισχύοντας συνεχώς τον στρατό εισβολής, μέχρι και την 14η Αυγούστου….
Δημοσιευθέντα ενδεικτικά αποσπάσματα…( Ελληνικός και διεθνής τύπος.)
Ανώτερος της αποβατικής δύναμης ήταν ο ταξίαρχος Σουλεϊμάν Τουντζέρ. Ο οποίος είχε αναλάβει «κατά λάθος» διοικητής της ταξιαρχίας «Τσακμάκ», η οποία διενήργησε την 1η απόβαση. Και, επί της ακτής, αποδείχθηκε «σβηστός», συγχυσμένος κι ανίκανος, σύμφωνα μ’ εκτίμηση της 22ας Ιουλίου 1974 του αποβιβασθέντος εκεί ιεραρχικώς κι επιχειρησιακώς προϊστάμενου, διοικητή της 39ης Μεραρχίας εισβολής, υποστράτηγου Μπεντρετίν Ντεμιρέλ, που κινδύνευσε να εξολοθρευτεί στην ακτή από τις απέναντι ισχνές δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς του ηρωικού διοικητή του 251 Τάγματος Πεζικού της προδομένης Κερύνειας, αγνοούμενου έως σήμερα αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη.
Στη σελ. 214 του «Ο Πασάς και ο Στρατηγός», λέει ο Μπεντρετίν Ντεμιρέλ: «Ο στρατηγός Σουάτ Ακτουλγκά, διοικητής της 2ης Στρατιάς, είχε πει με υπονοούμενα στο τηλέφωνο ότι δεν έχουμε σχέδιο εκκένωσης», από την ακτή αποβάσεως του Πέντε Μίλι όπου μέχρι και την τρίτη μέρα της εισβολής, Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974, κινδύνευαν να υποστούν πανωλεθρία τα στρατεύματα του Αττίλα. Έγραφε ο Μπ. Ντεμιρέλ στη σελ. 203: «Ήταν πρόδηλο ότι οι δυνάμεις μας στην ακτή δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ο διοικητής τους [συνταγματάρχης Ιμπραχίμ Καραογλάνογλου του 50 Συντάγματος Πεζικού] είχε σκοτωθεί και ο υποδιοικητής ήταν βαριά τραυματισμένος. Δεν υπήρχε άλλος αξιωματικός να αναλάβει τη διοίκηση του συντάγματος. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος την κρίσιμη κατάσταση στην οποία είχαν περιπέσει οι μονάδες μας στην ακτή, αν αναλογιζόταν ότι το σύνταγμα είχε μείνει ακέφαλο»…
Ο υποστράτηγος Μπεντρετίν Ντεμιρέλ, επικεφαλής της εφεδρικής 2ης δύναμης εισβολής της 22ας Ιουλίου 1974, που αποβιβάστηκε στο Πέντε Μίλι, μυκτήριζε, σε βαθμό απελπισίας την 1η δύναμη εισβολής της 20ής Ιουλίου, της ταξιαρχίας Τσακμάκ, που είχε αποβιβαστεί απ’ το Σάββατο 20.7.1974, με ισχυρές δυνάμεις..
Η Κύπρος με λίγη βοήθεια και συμπαράσταση, τους βαρβάρους θα έριχνε στη θάλασσα…. Χιλιάδες τα ερωτηματικά, μηδέν οι απαντήσεις… Η άοπλη και εγκαταλελειμμένη Ελληνική Κύπρος ΕΑΛΩ….Η Κύπριδα Ελληνίδα Ιφιγένεια, από τον αρχιερέα Κάλχα, σε Ελληνικό βωμό θυσιάστηκε και το αναβλύζον αίμα της, χείμαρρος ορμητικός έγινε και έφερε την πολυπόθητη Δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά όχι και της Κύπρου την Ελευθερία και την απόδοση δικαιοσύνης…
Πραγματικά ο λογισμός μου σκοτίζεται για την εγκατάλειψη της Ακριτικής Ελληνικής Κύπρου, που ανά τους αιώνες αγωνίζεται να παραμείνει Ελληνική… Γιατί; Γιατί; Tu quoque Brute fili mi;
«Αλλ’ η Δίκη γαρ και κατά σκότον βλέπει.» – Αλλά η Δικαιοσύνη βλέπει και στο σκοτάδι – Ευριπίδης. ( Όπως και η αδέκαστος αμείλικτη ιστορία…)
ΦΕΥ, πλέον η Κερύνεια, η Καρπασία, ο Πενταδάκτυλος, η Μόρφου, η Μεσαορία και η Αμμόχωστος βρίσκεται στα χέρια των βαρβάρων, που σκόρπισαν τον θάνατο σε αγνοούμενους, αιχμαλώτους, αμάχους και πρόσφυγες. Η Κύπρος πια δεν θα ήτο η ίδια μετά το 1974. Πικροδακρυσμένη, ματόβρεκτη ακόμη μέχρι και σήμερα είναι! 46 χρόνια μετά…
Καρτερούμεν μέραν νύχταν/ να φυσήσει ένας αέρας/ στουν τον τόπον πο `ν καμένος/ τζι’ εν θωρεί ποτέ δροσιάν/ Για να φέξει καρτερούμεν/ το φως τζιήνης της μέρας/ πο `ν να φέρει στον καθ’ έναν/ τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν. Λιπέρτης Δ.
14η Αυγούστου 1974, πρωϊνές ώρες. Ενδεικτική τιμητική αναφορά μνήμης, για όλους τους πεσόντες, μεταξύ των οποίων και ο ήρωας αδελφός μου. Παλαίκυθρο – Μεσαορία η άνιση μάχη. ( Απόσπασμα από βιβλία Εσταυρωμένη Περήφανη Κύπρος και Υστάτη Ικεσία.)
Οι ολίγοι παρά το ότι γνώριζαν ότι οι μύριοι βάρβαροι θα περάσουν, φύλαξαν Θερμοπύλες και έπεσαν μαχόμενοι. Όλοι, σε όλα τα πεδία των μαχών… Κανείς ΕΛΛΗΝΑΣ Κύπριος και Ελλαδίτης αδελφός δεν δείλιασε…Κανείς..!
Την υστάτη ο Χριστάκης Αντωνάς βροντοφώναξε πολυβολώντας μαζί με τους ολίγους συμπολεμιστές του τους μύριους γιουρούκηδες, ακόμη και τα τουρκικά τανκς, που περικύκλωσαν τους ήρωες… « Εγώ στους Τούρκους δεν παραδίδομαι…!» (Ίδε google. Εγώ στους Τούρκους δεν παραδίδομαι, Αιωνία η μνήμη όλων των πεσόντων …)
Τιμής και Μνήμης Ένεκεν επίσης, αναφέρω και τα ονόματα των υπολοίπων ηρωϊκών συμπολεμιστών του Χριστάκη Αντωνά, των οποίων τα τιμημένα οστά ανευρέθηκαν σε πηγάδι, στην τουρκοκρατούμενη περιοχή στο τουρκικό χωριό Αγυιά, το οποίο ήταν άντρο εγκληματιών τούρκων εξτρεμιστών της ΤΜΤ, μετά από σχεδόν 35 χρόνια.
Στις δολοφονίες και βασανιστήρια, συμμετείχε και ο Τ/Κ αρχιτρομοκράτης συγγενής του Ντεκτάς, με τις ομάδες δολοφόνων του, αξιωματικός τότε της τρομοκρατικής ΤΜΤ Τurgut Yunagrali… Σε πρόσφατη συνέντευξη του σε τουρκικό κανάλι, δηλώνει μέχρι σήμερα αμετανόητος, για τα εγκλήματα του…
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου. «Σας ήταν εύκολο να σκοτώνετε αυτούς τους ανθρώπους;» Γιεναραλί: «Δεν υπάρχει τίποτα απολαυστικότερο… Όταν σκοτώναμε αυτούς τους ανθρώπους αισθανόμασταν μεγάλη ικανοποίηση.» !!!
http://www.armyvoice.gr › ΕΙΔΗΣΕΙΣ
» 20 Ιουλίου 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ: Τουρκοκύπριος ομολογεί …
http://www.armyvoice.gr › ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Jul 20, 2020 – 20 Ιουλίου 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ: Τουρκοκύπριος ομολογεί Εθνοκάθαρση – Η … στην τηλεόραση και να κομπορρημονούν για τις δολοφονίες τους… … (Şener Levent), αρχισυντάκτης της τουρκοκυπριακής εφημερίδας Afrika.
«Δεν πεθάνατε, αδιάφορο αν τα χρόνια περνάνε, τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε…»
Χρίστου Στέλιος του Ελευθερίου/ Αβραάμ Λευτέρης του Γεωργίου/ Αδάμου Αδάμος του Παναγή/ Αντωνίου Στέλιος του Ανδρέα/ Γιάννης Γιωρκής του Γεράσιμου/ Γιαννίκου Ιωάννης του Μιχαήλ/ Θεοδούλου Μιχαλάκης του Ανδρέα/ Γεωργίου Ελευθέριος του Ανδρέα/ Σαββόπουλος Ανδρέας του Γεώργιου/ Φωτίου Παναγιώτης του Αντωνίου/ Φωτίου Κώστας του Ανδρέα. Σιδερά Μιχαλάκης του Σταύρου.
Σημαντικό ρόλο στην ανεύρεση μετά από σχεδόν 36 χρόνια, του ομαδικού τάφου, έπαιξε και η αδελφή μου Κατερίνα και ο επιζών συμπολεμιστής και φίλος του Χριστάκη Κυριάκος Μιχαήλ. Όλα τα ιερά οστά έφεραν εμφανέστατα σημάδια κακοποίησης..
( Σπασμένα και ακρωτηριασμένα όλα τους τα οστά).
Γράφει λυρικά ο Γεώργιος Σουρής…
Οἱ Ἥρωες
Μέσα σε βόλια κι ὀβίδων κρότους/ἔπεσαν νιάτα μὲς στὸν ἀνθό τους./ Πᾶνε λεβέντες, πᾶνε κορμιὰ/ κι ἄγνωστα τά ῾θαψαν στὴν ἐρημιά./ Κανεὶς δὲ ξέρει ποὺ τά ῾χουν θάψει,/ κανεὶς δὲ πῆγε γιὰ νὰ τὰ κλάψει,/ κανεὶς δὲν ἔκαψε γι᾿ αὐτὰ λιβάνι,/ κανεὶς δὲν ἔπλεξε γι᾿ αὐτὰ στεφάνι./ Ἀνώνυμ᾿ ἥρωες, ἄγνωστοι τάφοι,/ κανένας ὄνομα σ᾿ αὐτοὺς δὲ γράφει,/μήτε τὸ χῶμα τοὺς φιλοῦνε χείλη,/ σταυρὸ δὲν ἔχουνε μήτε καντῆλι./ Μόνο μιᾶς κόρης μαργαριτάρια/ κυλοῦν σὲ τάφους ποὺ κάποια μέρα/ θὰ γίνουν κόσμου προσκυνητάρια/ καὶ φάροι Νίκης γιὰ μία μητέρα.
Ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο DNA και τα ιερά οστά τους τάφηκαν το 2010 με στρατιωτκές τιμές, δυστυχώς χωρίς τον ύστατο ασπασμό, από τους αγαπημένους τους γονείς, οι οποίοι ήδη είχαν πεθάνει προ πολλού..
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο και για αυτή την Μαύρη Επέτειο..
Ω…! Κύπρος μας πολύπαθη, κακή τύχη όπου ΄χες/ και τι να λαλώ , ούκ ημπορώ/ και τι να γράφω ουκ οίδα,/ σκοτίζει μου τον λογισμό ο χαλασμός της Κύπρου…
Αφιερωμένο σε όλους τους ήρωες εθνομάρτυρες ( Μεταξύ των οποίων και ο αδελφός μου, στενοί μου συγγενείς και φίλοι, συμπολεμιστές… ), που την ζωή τους πρόσφεραν αντίδωρο θυσίας, αλλά και αθανασίας την *14η Ιουλίου 1974 – ΑΤΤΙΛΑΣ 2. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ.
«….Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι (μύριοι) Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.» Απόσπασμα Κ. Καβάφη.
«Οι νεκροί, αδελφοί μας ήρωες.» Ένα λυρικό και επικό πόνημα – αφήγημα./ «Εσχάτη Ικεσία.» Του Α. Αντωνά. Αναδημοσίευση.
Η μέρα εσκοτείνιασε, /ολική έκλειψη ο ήλιος έχει../Μαύροι καπνοί υψώνονται,/τους ουρανούς καλύπτουν./Τα λεύτερα πουλιά τα θεόθρεφτα,/της Κύπρου, μαζί με τα περιστέρια,/μαυρισμένα, φοβισμένα φεύγουν./Φεύγουν τα ειρηνικά άσπρα περιστέρια,/φεύγουν, φεύγουν τρομαγμένα./Μαύρα κοράκια, νεκρικά, σαν χάροντες,/πετούν πια, στους ουρανούς μας μένουν/ μαζί με τα τουρκικά αεροπλάνα,/που βόμβες σε γυναικόπεδα σπέρνουν./Η νύχτα που φεγγαρόφωτη ήταν,/μ΄ολόγιομο λαμπρό φεγγάρι,/κακός οιωνός, έκλειψη είχε και αυτό. /Μαύρισ΄ η νύχτα, αβυσσαλέο σκότος,/χάθηκαν το φεγγάρι και τ΄ αστέρια./Οι Κύπριοι ήρωες, όρθιοι τα τανκς, /με τα παλιά μαρτίνια πυροβολούν./Τα τούρκικα τανκς τους κανονιοβολούν,/μ΄ αυτοί μένουν στις θέσεις τους ακλόνητοι,/που η πατρίδα, τους όρκισε, να υπερασπιστούν, /ποτέ μην κάνουν πίσω, οι ριζωμένοι βράχοι./«Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδόσω»,/ορκιστήκανε και τον όρκο τον τιμήσανε. /Πληγωμένα κατακαμένα, τα ουρανόφταστα,/παλληκάρια, πεισματικά όρθια συνεχίζουν νάναι/Ηρωικά να πολεμούν, τα τιμημένα,/σκαλοπάτια ανεβαίνοντας της λευτεριάς./Από τα τανκς περικυκλώθηκαν,/αλλά ποτέ δεν παραδόθηκαν./Και όταν η μοιραία στιγμή,/αναπάντεχα έρχεται, /με οδύνη την τελευταία πνοή,/αρχίζουν να αφήνουν./Τους Τούρκους δεν μπορούν/πιά μ΄ αυτοθυσία να πολεμούν./Κάποιοι τους εγκατέλειψαν./Σφαίρες άλλες δεν έχουν,/μία μόνο, για τον εαυτό τους φύλαξαν…/Ψυχομαχούν, ικετεύουν και προσεύχονται,/δεν θέλουν για να φύγουν,/τους Τούρκους θε΄ να πολεμούν. /Βοήθεια για νάρθει, μάταια προσδοκούν!/Πέφτουν κορμιά λεβέντικα, αιματοβρεγμένα,/με τα χώματα, τα ιερά της Κύπρου σμίγουν./Η τιμημένη δόξα, με τον χάροντα,/χέρι – χέρι, για τα πάνθεα ουράνια, ωδεύουν…
Αγιάζεται το αίμα τους, /τα λεβεντοκορμιά τους,/τα πολεμοκαπνισμένα,/που μυροφόρες νύφες τ΄ αλείψανε, /έτοιμα στην αθανασία,/στον παράδεισο να παν./Με μύρα αθάνατα της θεάς, /Κύπριδας Αφροδίτης καμωμένα. /Σε κύπελλο, απ΄ του Τρόοδους, /το χρυσόδενδρο, την Λατζιά*,/τα *χρυσοπράσινα φύλλα καμωμένο. /Απ΄ της Κερύνειας τα γιασεμιά,/τα μοσχομυρισμένα ρόδα./Της Μόρφου τους λεμονανθούς,/των κυκλάμινων, των γλαδιόλων./Του Πενταδάκτυλου του Διγενή/Ακρίτα, θρυλικού βουνού, απόσταγμα,/αγριολούλουδων, ανεμώνων,/γλιστροκουμαριάς, δάφνης, άλλιου,/της άνθεμις, του κρόκου της Αφροδίτης. /Των λυγερόκορμων κυπαρισσιών/του Κυπαρισσόβουνου τ΄ άρωμα,/Της Μεσαρκάς τα φούλια, /των μεθυστικών νυχτολούλουδων,/της ζουλατζιάς, της αροδάφνης./Της Αμμοχώστου το θαλασσινό,/άρωμα της Σαλαμίνας,/με την χρυσή την άμμο./ Του Καρπασιού του θυμαρίσιου/ του χαμομηλιού άρωμα/αιώνιο κράμα μύρου και αθανασίας… /Νεκρά τα σώματα τα ιερά,/όχι νεκρές οι ψυχές τους,/πλανώνται μέχρι σήμερα,/σαν άσβεστοι κομήτες πεντάχρυσοι,/πάνω απ΄ της Κύπρου τ΄ άπειρο,/του ολόφωτου ξάστερου ουρανού./Σαν λαμπάδες με ιερή φλόγα Αγίου Φωτός,/μετέωρα κρεμασμένες στον θόλο,/του Αποστόλου Ανδρέα, της σκλαβωμένης,/Αγίας Καρπασίας πολιορκημένη εκκλησσιά.
Το πνεύμα τους, αγέρηδες δυνατούς,/μελτέμια θα σηκώσει, σίφουνας,/καταιγίδα, θα γενεί κάποια στιγμή,/τους Τούρκους ν΄ αποδιώξει. /Η Κύπρος, τα μαύρα σύννεφα,/σκλαβιάς σύντομα θα τα σπρώξει…
Τιμημένα και ένδοξα νέα μας παλληκαριά,/που την ζωή σας δώσατε στην ηρωική πατρίδα…/Αυτή η μικρή Κύπρος σας, η μάνα σας ηπολύπαθη,/αλλά ηρωική και περήφανη,/πάντα θα σας θυμάται,/θα σας ευγνωμονεί,/που με το αίμα σας το ιερό, /το αίμα της υπέρτατης θυσίας,/την γη της την ποτίσατε, /αθάνατη εγίνει, αγίασμα την βρέχει./Νέα βλαστάρια αναγέννησης,/φυτρώνουν παλληκάρια,/της δικής σας αυτοθυσίας,/τιμής κι΄ ευψυχίας./Ούριοι άνεμοι ελευθερίας, στη Κύπρο/,
θα φυσήξουν, τα μαύρα σύννεφα/και τους κατακτητές, θε΄ ν’ αποτραβήξουν./Τα λευκά ειρηνικά περιστέρια πάλι,/τον ουρανό της Κύπρου θε΄ να πλημυρίσουν…
Ω! νεκροί μας, τιμημένοι ένδοξοι αδελφοί,/ δικά μας αδέλφια, ηρωικά παλληκάρια… Αιωνία σας η μνήμη…
*Λατζιά: Το σπάνιο εθνικό δέντρο της Κύπρου με τα χρυσοπράσινα φύλλα. Είναι αειθαλές μικρό δέντρο ή ψηλός πολύκλαδος θάμνος μέχρι 10 m. Η πάνω επιφάνεια των φύλλων είναι βαθυπράσινη και στιλπνή, ενώ η κάτω επιφάνεια καλύπτεται από πυκνό χρυσαφί τρίχωμα γι’ αυτό και η Λατζιά είναι γνωστή και ως το δέντρο με τα χρυσοπράσινα φύλλα.
Από τα χρυσοπράσινα φύλλα της Λατζιάς και τα γαλάζια νερά της Μεσογείου, ο Λεωνίδας Μαλένης, εμπνεύσθηκε και έγραψε το χιλιοτραγουδήμενο ποίημα…Το πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη…
Χρυσοπράσινο φύλλο.
Γη της λεμονιάς, της ελιάς/ γη της αγκαλιάς, της χαράς/ γη του πεύκου, του κυπαρισσιού/ των παλικαριών και της αγάπης/ χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στο πέλαγο/ Γη του ξεραμένου λιβαδιού/ γη της πικραμένης Παναγιάς/ γη του λίβα, τ’ άδικου χαμού/ τ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων/ χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στο πέλαγο/ Γη των κοριτσιών που γελούν/ γη των αγοριών που μεθούν/ γη του μύρου, του χαιρετισμού/ Κύπρος της αγάπης και του ονείρου/ χρυσοπράσινο φύλλο
ριγμένο στο πέλαγο
Τέλος, μετά λύπης μου, εγώ ο δι…άσημος, θα απευθυνθώ με σεβασμό σε μερικούς διαπρεπείς συγγραφείς και αρθρογράφους, οι οποίοι αναφερόμενοι ιστορικά σε κείμενα τους, για την έλευση της πολυπόθητης δημοκρατίας στην μητέρα πατρίδα Ελλάδα το 1974, ούτε καν αναφέρουν την θυσία της Ελληνίδας Κύπριδας Ιφιγένειας, σε Ελληνικό βωμό…
Δεν πειράζει αγαπημένοι Έλληνες αδελφοί…. Είναι αργά πια για δάκρυα…Η Κύπρος, που ανά τους αιώνες αγωνιζόταν να παραμείνει Ελληνική …Εάλω…Τετέλεσθαι… ΦΕΥ…
Άλλοι τας χείρας έτριψαν και άλλοι τας χείρας ένιψαν….
«Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης.» Όμηρος
Τους αφιερώνω λοιπόν, ένα απλό μικρό απόσπασμα λυρικού αφηγήματος αυτονόητου περιεχομένου, το οποίο είναι καταχωρημένο μαζί με άλλα σχετικά κείμενα, στα βιβλία ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ.
…. «Τις πρώτες πρωϊνές ώρες στις 20 του Ιούλη 1974, η Ελληνική Κύπρος η αιματόβρεκτη ήδη είχε γίνει θυσία….Ατέλειωτος και ορμητικός, ο ματωμένος χείμαρρος, από αχνίζοντα αίματα χιλιάδων αμάχων, απ΄την Κύπρο την ματωμένη, ως την Ελλάδα έφτασε στις 24 Ιούλη. Την χούντα στα τάρταρα παρέσυρε και εξοστράκισε και την πολυπόθητη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στη μάνα μας ΕΛΛΑΔΑ έφερε, όχι όμως και στην Ελληνική Κύπρο την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ….»
«Το αντίδωρο» Του Α. Αντωνά
Αντί για την βοήθεια την επιθανάτια/ με τα λιγοστά, τα ψίχουλα σε μια φούχτα/ η Κύπρος θε νάχε λάβει από την «μάνα» της,/ τους εισβολείς βαρβάρους για να διώξει,/ «ευλογημένα» μεταθανάτια κόλλυβα,/ έλαβε σε μια μικρή πήλινη κούπα…
Με πόνο ψυχής και απογοήτευσης,/ μετά την εγκατάλειψη, τον όλεθρο,/ απ΄ άρτον ευλογημένο της/ κατεχόμενης Ουρανίας Καρπασίας,/ θείο αντίδωρο απ΄ το σώμα,/ των νεκρών ηρώων μας παλληκαριών,/ δεύτε λάβετε…
Τούτο εστί το σώμα τους…
Θεία κοινωνία απ΄το αίμα τους,/ από οίνο ευλογημένο,/ την ηδύποτη κουμανταρία,/ σε άγιο πήλινο δισκοπότηρο,/ με τ΄ αντίδωρο στη «μάνα» αντιδωρήσαμε…
Τούτο εστί το αίμα τους…..
Θεία κοινωνία και αντίδωρο,/ θυσίας και αθανασίας./ στην πήλινη, φτωχική κούπα,/ Τούτο εστί το σώμα τους!/ Τούτο εστί το αίμα τους!/ Και χαραγμένα έγραφε,/ «Μέα Κούλπα…»
Αυτά τα λίγα και άλλα μύρια, για την Ελληνική Κύπρο μας, που όλοι την εγκατέλειψαν, την αγκαθοστεφανωμένη, χιλιοσταυρωμένη, αλλά και δαφνοστεφανωμένη Ηρωίδα…
Μ΄αθάνατο νερό ποτίστηκε,/ με αγιασμένο μύρο την αλοίψανε,/ μ΄ αγίασμα των «σκλαβωμένων»,/ Αποστόλων Βαρνάβα και Ανδρέα την αγίασαν,/ με θεία κοινωνία την κοινώνησαν…
Τη Αγία αθάνατη εναλία, θαρσίδα,/ ευελαίω, κυοφόρω Ελληνική Κύπρω…
Αιωνία η μνήμη στους χιλιάδες ήρωες εθνομάρτυρες μας, Κυπραίους Έλληνες και Ελλαδίτες αδελφούς, που πότισαν με το αίμα τους, το αειθαλές δέντρο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, στα καθαγιασμένα χώματα της Εσταυρωμένης Περήφανης Κύπρου….
Τέλος ο Εθνικός μας Ποιητής Μόντης γράφει, βροντοφωνάζει και λαλεί….
«Γρόνια, σκλαφκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.
Μα εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους» (Κυπριακή Ιστορία)
Κι ύστερα, εκφράζει την ακράδαντη πεποίθησή του ότι έχουμε κι εμείς το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί οι Τούρκοι βρίσκονται στον Πενταδάκτυλο:
«Μούντζωσέ μας, Πενταδάκτυλε ακριβέ,
Έτσι π’ αφήσαμε τόσο άφρονα
να τουρκοπατηθείς!».
Μα ο ποιητής μας συνεχίζει απτόητος να παρακινεί τον Πενταδάκτυλο να διώξει τους κατακτητές, τους επήλυδες, αυτούς που διαγούμισαν το βιός μας και διέλυσαν τις ζωές μας.
«Ανασήκωσε την πλάτη
κι απόσεισέ τους, Πενταδάκτυλέ μου,
ανασήκωσε την πλάτη
κι απόσεισέ τους!»
Κλείνοντας αναφέρω τιμής ένεκεν, απόσπασμα βαρυσήμαντης επίκαιρης, για σήμερα ιστορικής δήλωσης του φίλτατου αείμνηστου Στρατηγού ήρωα Γεώργιου Καρούσου, ιδρυτή και πρώτου Διοικητή της 31ης Μοίρας Καταδρομών, πού συμμετείχε στις νικηφόρες μάχες του 1964, κατά την διάρκεια επικής του ομιλίας στα αποκαλυπτήρια του ηρώου των νεκρών παλληκαριών του, τους «τρελλούς ( πελλούς) δαίμονες του ανέμου», όπως τους αποκαλούσε, στις νικηφόρες μάχες της Αγίας Τηλλυρίας. Τα εγκαίνια του μνημείου έγιναν στην Τηλλυρία, μετά από 40 χρόνια την 1η Αυγούστου 2004….( Ίδε Google: 1964, Αγία Τηλλυρία – Κύπρος. Μια ξεχασμένη Επική επέτειος.)
« Σας βεβαιώνουμε, νεκροί συμπολίτες μας, ότι είμαστε έτοιμοι να λογοδοτήσουμε για τον απρόσφορο θάνατο σας. Έτοιμοι για όλα, όταν σε λίγο εκμετρώντας τον βίο μας, βρεθούμε απέναντι σας. Αλίμονο στους ανέτοιμους που ζουν με τις ψευδαισθήσεις ότι θα αποφύγουν το κολαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, που επέρχεται ως καταλύτης και κριτής αδυσώπητος, για όσα έπραξαν εις βάρος αυτών που τους εμπιστεύτηκαν ».
«Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων ο αγών.» Αισχύλος.
Επιμέλεια από Αντώνιο Αντωνά – Συγγραφέα από Ελληνική Κύπρο.
http://www.ledrastory.com cyprushellenica.blogspot.com