Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
Αφιερωμένο στην σκλαβωμένη «νεκρή» μας πόλη, Σαλαμίνια Κωνσταντία Αμμόχωστο, που βάρβαροι την άλωσαν στις 15 Αυγούστου 1974.
Δεκαπενταύγουστος το μικρό Πάσχα των Ελλήνων, η Κοίμηση της Θεοτόκου..
Άλωση της μπομπαρδοχαλασμένης, αστραποκαήμενης και μαυρογελασμένης πόλης, που με θρηνισμό ψυχής τε και σώματι, ασβολωμένοι οι κάτοικοι της, όδευσαν για την πικρή προσφυγιά.
Λυρικό πόνημα – αφήγημα.
( Με βάση το πόνημα αυτό το οποίο είναι το πρωτότυπο, παλαιότερα έγινε και σχετικό αφιέρωμα στον Ελληνισμό.)
ΕΣΥ, αγαπημένη μου Πόλης Αμμόχωστος.
Ουρανία ωραιοτάτη ,της Μεσογείου,
αέναο μοναδικό διαμάντι, που βάρβαροι,
σε άλωσαν και μόλυναν, τα αγιοχώματα σου,
τα αιματοποτισμένα, απ΄Αγίων και Ηρώων Σαλαμινομάχων,
Βασιλέων ενδόξων, του Γόργου, του Ευέλθωνα, του Πνυταγόρα,
του Τεύκρου και Ονήσιλλου, το ανέσπερο φως σε φωτίζει από
άσβεστη λαμπάδα ιερή, τους πολυέλαιους στους τρούλλους,
των σκλαβωμένων εκκλησιών τ΄Απόστολου Βαρνάβα και Ανδρέα.
Θειοτάτη και περικαλλής, κόρη γενέτειρα κυοφόρος, απ΄Αγίων,
το άγιο χέρι με θεία κοινωνία σε κοινώνησαν.
Με τ΄αθάνατο νερό του Μεγαλέξανδρου σε πότισαν.
Ελλήνων προγόνων θεία πόλις βασιλεύουσα.
Τ΄ Άγιο Φως αιώνια θα σε φωτίζει,
εσένα, πολυπόθητη ερωτική, αειφόρο, ηρωϊκή.
Σαν φοίνικας αειθαλής, ανά τους αιώνες έζησες,
στους αιώνες των αιώνων, θε να ζήσεις, νυν και αεί.
Αιώνια, ο ήλιος σου ο περίλαμπρος, ο διηνεκής,
θα σε φωτίζει, θα σε αναγεννά και θα προσμένεις,
μέρα, νύχτα πότε θάρθει εκείνη η ποθητή ώρα,
που τους Τούρκους θα αποσείσεις
και με τους γηγενείς άρχοντες κατοίκους σου,
πάλι ειρηνικά μαζί θε να ζήσεις.
Και αν σήμερα σφίγγει, το συρματόπλεγμα, ματώνει το κορμί σου,
το πνεύμα σου ανέγγιχτο μένει καθώς και η ψυχή σου.
Η θάλασσα σου λατρεία μου, τα αίματα θα ξεπλύνει,
με τα γαλάζια κύματα, που σμίγουν με την χρυσή την άμμο,
πανέμορφη κόρη του Ευαγόρα, της Μεσογείου καμάρι,
στον πόνο σου τον ανείπωτο, βάλσαμο θε να δώσουν
και οι χρυσές σου αμμουδιές ζωή θα πλημμυρίσουν.
Και πάλι θα μοσχομυρίσουν τα γιασεμιά, οι πορτοκαλεώνες
και Ελληνική θα μείνεις ελεύθερη ανά τους αιώνες.
Δεκαπενταύγουστος. Το Μικρό Πάσχα του Καλοκαιριού. Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ως πότε, ΕΣΕΙΣ. Πονόψυχε Θεέ, Χριστέ μας, Παναγιά μας,
ευχή θα δώσετε το πάλαι ποτέ κακό να μην ξανάρθει;
Σ΄αυτήν την Ιμερτή, Αγιοτάτη, Ζωηγράφο, Θειότατη,
Σαλαμίνια Αμμόχωστο, που Ελληνική ανά τους αιώνες,
έζησε και στους αιώνες των αιώνων θε να ζήσει. Νύν και αεί.
Αμμόχωστος των Αγίων και Ηρώων και Βασιλέων μήτρα,
που σήμερα σταυρώνεσαι, ανάσταση και λευτεριά προσδοκάς.
Η καρδιά σου η Λεοντόκαρδη με πείσμα καρδιοκτυπά.
Η ψυχή σου αθάνατα ριζωμένη είναι
και σπόροι αναγέννησης φυτρώνουν στα χώματα σου,
που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε για να τους ξεριζώσει.
Απλώνονται παντού, ζωοδόχοι και αιώνιοι, ουδείς τους ορίζει.
Μυθικός Φοίνικας σε γέννησε και πάντα θα σε αναγεννά.
Τις στάχτες σου εχθροί τις ανέμισαν στα πέρατα.
Ούριος άνεμος τις επέστρεψε στα Ελληνικά χώματα σου,
αναγεννημένες δυνατές σε σένα ζωή και δύναμη, αγάπη
και κουράγιο, πίστη και αισιοδοξία θε να δώσουν.
Το δέντρο της ζωής σου σύριζα εκόψαν και απ τις ρίζες του,
φύτρωσαν χιλιάδες βλαστοί νέας ζωής και δέντρα Λευτεριάς,
αειθαλή, που στην σκιά τους αγωνίζεσαι, όρθια και περήφανη.
Στα πόδια σου καρτερικά εστάθης μόνη και έρημη
και αν οι μύριοι βάρβαροι στην γαλάζια σου θάλασσα σε ρίξαν,
είπε και προφήτεψε η Ιέρεια Πυθία για τον ασκό τον έρμαιο,
«Ασκός κλυδωνιζόμενος στης Ελληνικής Μεσογείου την θάλασσα,
Μηδέποτε βυθιζόμενος…»
Αμμόχωστος αγαπημένη, με άγιο αίμα τα ιερά σου χώματα,
είναι ποτισμένα, μ΄αρώματα της Κύπριδας Αφροδίτης ευωδιασμένα,,
σαν γιασεμιά, τριαντάφυλλα, σαν βλογημένο μύρο.
Εσύ, Αμμόχωστος μας ποτέ δεν θα πεθάνεις.
Μια θεία δύναμη σαν πέπλο σε σκεπάζει,
από τον γαλάζιο σου περίλαμπρο ουρανό…
Αθάνατη καρδιά έχεις, τίποτα δεν την σταματά να κτυπά.
Ούτε κανείς τα πόδια σου, θε να μπορέσει να λυγίσει,
ούτε την ζωή των παιδιών σου θα μπορέσει να αφανίσει.
Το προζύμι σου μόνη το πλάθεις και ζωή πάντα θε νάχεις…
Εσύ η βασιλεύουσα, αθάνατη φωτοστεφανωμένη, της Μεσογείου, μοναχικό εύλαμπρο διαμάντι, χρυσόμορφη μοναδικό στολίδι.
Χρυσόμορφη, απόγονη Ελλήνων ένδοξων ηρώων.
Πανέμορφη, κόρη βασανισμένη, ευωδιασμένη και βλογημένη,
βωμός τόλμης και θυσίας, που μύρια βάσανα εβίωσες.
Το αίμα των ηρώων σου, το χώμα σου καθαγίασαν.
Κράτα καρδιά μου, χειρότερο έχεις βαστάξει πόνο.΄
Αειφόρος, εναλία, ζωηφόρος ελπιδοφόρος Σαλαμίνα.
Οι μαραμένες δάφνες σου, τα ζαρωμένα μυρσίνια,
του πενταδάκτυλου, θα ξαναγεννηθούν, θα μυροβολήσουν.
Τα χελιδόνια της Άνοιξης και πάλι θα λαλήσουν.
Οι νύφες και νεράϊδες και πάλι θα τραγουδήσουν
και ζωή θα δώσουν με τις γλυκές φωνές τους.
Την αναγέννηση θα υμνήσουν και δύναμη νέας ζωής
στην σκλαβωμένη πόλη μας Λευτεριά θα φέρουν….
Τη μακαρία νήσω Κύπρω.
«Κύπρος, της Σαλαμίνιας Κωνσταντίας, Ανέσπερο φως σε φωτίζει, του Μεγαλέξανδρου, τ’ αθάνατο νερό, αιώνια σε ποτίζει. Ουρανία χώρα, Αλασία, Δασοέσσα, Κόρη Ωραιοτάτη και Περικαλλής,
των Αγίων και Ηρώων γενέτειρα, Φοίνικα, μυθικέ αειθαλή.
Προγόνων Ελλήνων νήσος, στολίδι αέναο, της Μεσογείου Θειοτάτη,
Ιμερτή, Ευελαίου, του Στράβωνα λόγια, Πεντάμορφη, Ωραιοτάτη,
Θέογνη Ζαθέα, του Παυσανία κείμενα, Φιλομείστηρα, Αγιωτάτη.
Ες Τέσεσεν, του Ομήρου, μετά χαλκόν, Αφροδισία, Πολυπόθητη, Ερωτική,
Αμαθουσία, Ασπελία, Ακαμαντίς, Ασσελία, Αειφόρος, Αθάνατη, Διηνεκής.
Λήδραι, Λάπηθος, Κερύνεια, Χύτροι, Σαλαμίς, Σόλοι Ελευθερία να δοθεί.
Τη Κυοφόρω, Θαρσίδα, Ηρωίδα, Μακαρία νήσω Κύπρω,
εν Ειρήνη Δικαιοσύνη Θεία ν΄ αποδοθεί.»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.