Είναι αδιανόητο να υπάρχει στέλεχος στην UEFA που δεν αντιλαμβάνεται ότι ΑΕΚ–Ντίναμο “δεν παίζει”.
- Γράφει ο Αλ. Σπυρόπουλος
Να το πάω ανάποδα, αυτή την ημέρα.
Ο ποδοσφαιρικός (επαναλαμβάνω, ο ποδοσφαιρικός) θαυμασμός για το κροατικό έθνος, αντίστοιχος μέσα μου υπάρχει μόνο για την Ουρουγουάη και για την Ολλανδία. Για την Κροατία δε, σε σχέση με Ουρουγουάη και Ολλανδία, “ένα παραπάνω” ότι πρόκειται για ποδοσφαιρικό έθνος ούτε καν τριάντα ετών.
Ο μέγιστος θαυμασμός έγκειται στο ότι, σε βάθος μόλις εικοσιπενταετίας, μία Εθνική που εκπροσωπεί χώρα με πληθυσμό κάτω των τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων (ας πούμε, μια Αττική όλη-όλη) ήδη έχει γράψει μία δεύτερη και δύο τρίτες θέσεις σε Παγκόσμια Κύπελλα, δύο προημιτελικούς σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, μία δεύτερη θέση σε Nations League. Αν αυτά δεν φτάνουν, να υπενθυμίσω το επιπλέον. Σε τούτη την τριακονταετία-παρά-κάτι, έχουν λείψει μονάχα στο EURO 2000 και στο Μουντιάλ 2010. Διάρκεια!
Αξίζουν τον σεβασμό, ασυζητητί. Πέρα από θαυμασμό, κατά καιρούς συνέλαβα εαυτόν να έχουν και τη συμπάθειά μου. Το ’98 στο Παρίσι, ήμουν εκεί και στενοχωρήθηκα σαν Κροάτης για τον αποκλεισμό τους από τη Γαλλία στον ημιτελικό. Μπόμπαν, Σούκερ, Πρόσινετσκι, Μπίλιτς, Στίματς, θεοί του πολέμου. Τον Δεκέμβριο στο Κατάρ, ήμουν εκεί και χάρηκα με τη χαρά τους στο φινάλε του “μικρού τελικού”. Ακόμη και το ’18 που δεν ήμουν στη Μόσχα, στον τελικό εννοείται πως συναισθηματικά έγερνα προς Κροατία. Ολοι αυτοί οι Πέρισιτς, Ράκιτιτς, Κόβατσιτς, ο Γκβάρντιολ και ο Σούταλο από τους μεταγενέστερους, προπάντων ο απαράμιλλος Μόντριτς. Ενα ευλογημένο ποδοσφαιρικό έθνος.
Στο Κατάρ από κοντά, τους χάρηκα και για κάτι άλλο. Πόσο “όλοι μαζί” είναι, όταν τους ενώνει ο υψηλός σκοπός. Εκείνος ο, υπό τον κόουτς Ντάλιτς, πάγκος τους! Ο Ολιτς, ο Τσόρλουκα, ο Μάντζουκιτς, ο Γέρκαν, ο Βουκόεβιτς, οι παλαιοί γκολκίπερ, ο Λάντιτς, ο Μρμιτς, ο Πλέτικοσα. Καθένας, και ένας συμβολισμός. Το όλον, πάμπολλα κιλά ιστορίας και προσωπικότητας. Γκρουπ, με όλη τη σημασία!
Οι ποδοσφαιρικοί δεσμοί μας μαζί τους σε όλα αυτά τα χρόνια, είναι αυτοί που είναι. Από τις τρεις Εθνικές Κροατίας που μεγαλούργησαν στα Παγκόσμια Κύπελλα, στην Ελλάδα έχουν εργαστεί (ίσαμε καμιά δεκαριά θυμάμαι εγώ, είναι πιθανό ότι ξεχνώ και κάποιον) ο Ασάνοβιτς, ο Βλάοβιτς, ο Τούντορ, ο Γιάρνι, ο Μάριτς, ο Σέριτς, ο Βρσάλικο, ο Λιβάια, τώρα έχουμε εδώ τον Γέντβαϊ και τον Βίντα. Και όλοι αυτοί να μη είχαν εργαστεί ποτέ στην Ελλάδα, πάλι θα έφτανε και θα περίσσευε ότι είναι το ποδοσφαιρικό έθνος που μας “έστειλε” κάποτε στην Ελλάδα ένα Ζάετς!
Η Ντίναμο Ζάγκρεμπ είναι οι αναμφισβήτητοι βαρώνοι του ποδοσφαίρου της Κροατίας με ό,τι αυτό, και το καλό και το κακό μέσα, συνεπάγεται. Ο προπονητής που θα ήταν απόψε στον πάγκο, ο Μπίστσαν, και αυτός είναι ένας “συγγενής” μας. Ο Ζάετς “γεννήθηκε” μες στη Ντίναμο. Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή των αμέτρητων ξενιτεμένων, της παγκόσμιας αγοράς εργασίας, η σημερινή Ντίναμο παραμένει (και θα είναι εσαεί) αιμοδότης και κορμός της Εθνικής.
Αράδιασα πολλά, ενδεχομένως περισσότερα απ’ όσα θα χρειάζονταν, για ένα λόγο. Να γίνει αντιληπτό ότι δεν “έχω κάτι” σε θυμό, άχτι, οργή με το κροατικό ποδόσφαιρο. Τελώ εκατό τοις εκατό, υπό το κράτος ψυχρής λογικής. Υπό το κράτος της ψυχρής λογικής λοιπόν, ένα κι ένα κάνουν δύο. Με λαβή (και όχι, φυσικά, αιτία ή έστω αφορμή) το ποδόσφαιρο, πενθούμε “στα καλά καθούμενα” ένα νέο άνθρωπο. Για μας απέξω, άλλο ένα σφίξιμο στην ψυχή. ‘Η δύο, άμα είσαι και γονιός νέων ανθρώπων. Για τους δικούς του, εις το διηνεκές ένα άφατο κι απερινόητο δράμα. Και πού πενθούμε; Εδώ όπου την άλλη Τετάρτη θα γίνει ο αγώνας του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ. Εδώ, ακριβώς έξω από το γήπεδο, όπου στις 29 Μαίου (τη σημαδιακή ημέρα για την ΑγιαΣοφιά) θα γίνει ο τελικός του Κόνφερενς Λιγκ.
Οπότε, επειδή ένα κι ένα κάνουν δύο, η όποια άλλη ποδοσφαιρική συζήτηση τελειώνει. Δεν νοείται για την UEFA, καμία εναλλακτική. Ει μη μόνον, τώρα ο άμεσος αποκλεισμός της Ντίναμο από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση εφέτος, και βέβαια από πάσης μορφής έσοδα εκ της συμμετοχής σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Και εν καιρώ, ο περαιτέρω αποκλεισμός της Ντίναμο από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση στις επόμενες, τουλάχιστον δύο, άρα τρεις με την τρέχουσα, περιόδους.
Να αλλάξουμε τις ημερομηνίες, να αντιστρέψουμε τη σειρά των αναμετρήσεων, να βάλουμε πρόστιμο, να κλείσουμε το Μάκσιμιρ ή μέρος του Μάκσιμιρ στο Ζάγκρεμπ, να ρίξουμε αποκλεισμό με αναστολή, ο,τιδήποτε από τη συνήθη γκάμα ελιγμών και κυρώσεων είναι φιάσκο μεγαλύτερο και από το φιάσκο της Ελληνικής Αστυνομίας. Ξαναλέω, δεν είναι ζήτημα συναισθηματικής φόρτισης. Ή υστεροβουλίας, να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία για να “πηδήσει” η πρωταθλήτρια Ελλάδος ένα προκριματικό γύρο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι, κοινός νους. Δεν στέκει, “δεν υπάρχει”, αγώνας ή αγώνες ΑΕΚ-Ντίναμο και Ντίναμο-ΑΕΚ με τον άνθρωπο στο φέρετρο και τη μάνα στο νοσοκομείο, τελεία.
ΑΕΚ-Ντίναμο, το μοναδικό συζητήσιμο είναι εάν, ιδανικά, θα μπορούσε σε ένα χρόνο από σήμερα να σταθεί ως φιλικός αγώνας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με όλη την αυτονόητη σημειολογία, που κάτι τέτοιο θα εμπεριείχε. Αυτόν τον Αύγουστο, με το αίμα νωπό, είναι αδιανόητο να υπάρχει στέλεχος στην UEFA που δεν αντιλαμβάνεται ότι ΑΕΚ-Ντίναμο “δεν παίζει”. Κυριολεκτικά, δεν παίζει.
*Αναδημοσίευση από SDNA