(1)«Εσχάτη Ικεσία.»
«Ανέβηκε, ο νεκρικός Χάροντας,/απ’ του Άδη τον κάτω κόσμο,/
στης Κύπρου τα ιερά χώματα,/τα ποτισμένα μ’ αίμα./
Δρεπανοφόρος ο χάροντας, μακάβρια,/φτερουγισμένες αθώες ψυχές θερίζει,/
π’ αμέτρητες, πεταλουδίζουν, νεκρικά,/σμίγουν με τα καυτά τα δάκρυα,/
τ’ αχνίζοντα τα αίματα,/που ρέουν στην οργισμένη,/θάλασσα της Κερύνειας./
Των θρυλικών, Κηφέα και Πράξανδρου,/την κάλλιστη εναλία πόλη,/
αρχαίων Ελλήνων Αχαιών,/ηρώων του Τρωικού πολέμου,/
π’ απάνεμο λιμάνι, γαλήνη,/σπάνια πρωτόθωρη ομορφιά,/
βρήκαν εδώ, τριαντατρείς αιώνες,/πριν το τραγικό το τέλος./
Οδυρμοί και προσευχές,/λυρική απόκοσμη τραγωδία./
σταλαγματιές πικρών δακρύων βρέχει./Ερυθρά η θάλασσα βάφτηκε,/
Νεκρά θάλασσα εγίνει./Από αισχύνη κι’ οδύνη,/
ντροπιασμένος ο ήλιος κρύφτηκε,/να μην θωρεί τα δράματα,/
τ’ απόκοσμο νεκρικό τοπίο,/ετούτου του μαρτυρικού τόπου,/
που μ’ αίμα τον πλημμύρισαν…/μύριοι εισβολείς Οθωμανοί ενάντια,/
μιας νηπίου φούχτας ηρωικών Κυπραίων,/έρημων, άοπλων και μόνων…/
Σκοτείνιασε, μαύρο σκοτάδι,/μουντά σύννεφα πένθιμα,/σκεπάσαν τον ουρανό,/
Τοπίο απόκοσμο,/η σελήνη στο άπειρο χάθηκε μαζί της,/
τ’ αστέρια, οι φωτεινοί κομήτες./Έρημη γη, ζωή εν τάφω…./
Και ανακράζουν, οι μελλοθάνατοι./Ω!…Εσύ Παναγιά μας Μεγαλόχαρη,/
Κυκκώτισσα, που βρίσκεσαι,/ετούτες τις τραγικές,/τις έσχατες τις ώρες;/
Ποια μάνα, εις στο μνήμα μας,/θε’ νάρθει, κερί, για ν’ ανάψει;/
Κι’ αυτή ξεψύχησε εδώ,/δεν πρόλαβε, να κλάψει./Έλα, Εσύ Μητέρα όλων μας,/
να δεις το δράμα μας,/τον πόνο μας τον ανείπωτο/
και σίγουρα κι’ Εσύ θα κλάψεις./Το βλογημένο δάκρυ σου,/
ας αποτάξει το κακό!/Έλα, σε ικετεύουμε!Παρηγοριά,/
συγχώρεση, ανάπαυση ζητούμε,/το Ύστατο Χαίρε να μας πεις,/
τελευταίο Ασπασμό να δώσεις./ Αγκαθοστεφανωμένη η Κύπρος,/πολλούς σταυρούς εσήκωσε,/τον Γολγοθά μαρτυρικά,/με πληγωμένα γόνατα,/
μ’ αιματόβρεχτο σώμα,/αιώνια καρτερικά ανεβαίνει./
Σισύφειο βαριά τιμωρία αιώνια,/άδικα στην Κύπρο επιβάλαν,/
οι άσπονδοι φίλοι της Σύμμαχοι,/Χριστιανοί κ’ εχθροί./
Τι έγκλημα βαρύ κι’ ασυγχώρητο,/η Κύπρος η μικρή διέπραξε/
και αιώνια τιμωρείται;/Λυπήσου την, Ανάσταση και λυτρωμό,/
να δώσεις, σ’ αυτό το ξέσκεπο,/ απόκληρο νησί, πατρίδα αγαπημένη./
Εσχάτη ικεσία αναπέμπουμε,/σε λίγο θα βγ’ η ψυχή μας./
Ως πότε, Εσείς, Πονόψυχε Θεέ,/Χριστέ μας, Παναγιά μας,/
ευχή θα δώσετε, το πάλαι,/ποτέ να μην ξανάρθει,/
η Κύπρος ν’ αναπαυθεί,/αδελφωμένη ειρηνικά να ζήσει;/
Ω! Κύπρος, Ηρωική, Αθάνατη, Περήφανη,/καρδιά μας και ψυχή μας./
Εσύ, Ιμερτή, Περικαλλής, Αγιοτάτη,/Ζωηγράφος, Κυοφόρος, Θειοτάτη…/
ανά τους αιώνες έζησες,/εις τους αιώνας, των αιώνων θα ζήσεις./Νυν και αεί!
Του Αντώνη Αντωνά.
«Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντεμον άλλο ποτ’ έτλης….» Όμηρος.
«Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο!»
«Το νιν, αντάν να τρω’ την γην, τρώει την γην θαρκέται, μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλιέται…» Ο εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης, για την τραγική γενοκτονία στις 9ςΙουλίου 1821, στην Κύπρο από τους Οθωμανούς.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑ – ΚΥΠΡΟΣ.
ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ.
WWW.LEDRASTORY.COM