Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.
Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
Μνημόσυνα και έτερα ποιήματα (1867-1871)
«Τα φύλλα βλέπεις της ετιάς πώς πέφτουν μαραμένα;» ψυχή μου, μὄλεγες πικρά με μάτια δακρυσμένα.
5 «Πώς φεύγει, βλέπεις, το νερό, τα νέφη πώς πετούνε, πώς η δροσούλα της αυγής, οι κρίνοι πώς περνούνε;
»Ναι, πες μου, πες μου, σαν αυτά 10 κι η αγάπη μας θα σβήσει σα λούλουδο θα μαραθεί σαν όνειρο θα ζήσει;»
Κι εγώ σ’ αγκάλισα σφιχτά και σὄφραξα, ψυχή μου, 15 τα χείλη μ’ ένα φλογερό κι απέραντο φιλί μου.
Και τότ’ επίστεψες και συ ότ’ έχει κι η ζωή μας μια μόνη αθάνατη στιγμή 20 κλεισμένη στο φιλί μας,
μιαν ώρα πὄφυγε κρυφά του Χάρου το δρεπάνι κι όπ’ όσο κι αν πετά γοργά ποτέ δε θα πεθάνει.
[15 Ιουνίου 1868, Αθήναις]